VOOR DE VROUW
ROOD GROEN EN VEEEEL WIT
8 LILIAN DUCELLE
ZALIG KERSTFEEST
en
SLAMAT TAHUN BARU
George is een druk mannetje met een ko
misch gezicht en een overdadig pak. En
zo zijn de étalages die hij viermaal in het
jaar maakt voor de modezaak waar ik werk
ook: druk, komisch en overdadig.
Zodra George klaar en weg is, klim ik
in de étalage en haal, al naar het jaarge
tijde waarin de zaak "verkeert", alle te
veel aan hyacinthen, zwaluwen, korenaren,
herfstbladeren, kerstklokken en sneeuw weg
om plaats te maken voor wat japonnen en
blouses. Per slot van rekening moeten de
mensen kunnen zien dat ze voor een mode
zaak staan.
De vorige maand kwam George binnen met
een: "I've got a real surprise for you! But
don't look nowl"
"Bless his little heart!" zuchtte Margaret
mijn cheffin, gelaten, "nu kunnen we alles
verwachten".
Alles bleek niet eens de helft van wat
George ons deze keer schonk: een com
pleet gouden etalage. Sprakeloos en ver
pletterd staarden we naar zijn schepping
van gouden kristallen, gouden poinsettia's,
gouden dennetakken en gouden sneeuw.
Ik neuriede zacht het James Bond thema en
zei: "Goldfinger".
Het zou grappig geweest zijn voor een
film, maar voor Kerstmis?
Nu is het Kerstmis geworden en we zijn
aan onze gouden étalage gewend. De da
mes vinden hem allemaal fascinerend, op
windend, prachtig, origineel en het treurig
ste van alles is dat ik 'm zelf wel vind
meevallen. De goudbrokaat mantelpakjes,
de goudkleurige pantalons met de zwartflu
welen vestjes, de lichtrose wollen toiletjes
met de gouden tressen, ze lieten zich ge
makkelijk inpassen in al die gouden schit
tering. Ik had niet geweten wat te doen als
er een simpele rood-groen-wit étalage was
geweest!
Vorig jaar heb ik U verteld dat het rood
groene Kerstfeest hier in Amerika voorbij
3000000000000000000000000000
o wenst
O al de lezeressen (en lezers!)
van MYANA een
ZALIG KERSTFEEST
EN
EEN VOORSPOEDIG 1966
oooooooooooooooooooooooooooo
18
is. Je vindt hier gemakkelijker een lila dan
een groene Kerstboom en zo langzamer
hand verdwijnt ook de oorspronkelijke kleur
van verschillende dingen in het dagelijkse
leven. Je vraagt je soms af of het moderne
kind nog weet dat een paard nooit groen
of paarsgeboren wordt, en eendjes en poe
zen nooit blauw en oranje. Welk kind weet
nog welke haarkleur haar moeder oorspron
kelijk had en gelooft dat ook zij normale
roze nagels had als kind?
Een halve eeuw geleden had je houvast
aan de kleur van de dingen om je heen.
Vloeren, meubels, muren, potten, pannen,
bloemen en bomen, ze hadden de kleuren
die bij hen hoorden, van heel vroeger af.
Het was zo simpel. Maar nu? De kleur van
de bloemen in de étalage is ontstaan door
de knapheid van de chemikus, niet door
de Liefde van God. Kleuren kunnen veran
deren omdat een mens het wil.
Ze willen blauwe anjers en groene chrysan
ten, blauw haar en groene oogleden. Dat
vindt men prachtig, net als gouden poinset
tia's, gouden sneeuw en een lila Kerstboom.
Hoe goed is het om af en toe je ogen te
sluiten en deze krankzinnige bonte wereld
te ontvluchten in de simpele herinnering van
eerlijke kleuren.
De bruine kali Brantas, de rustige grijze
kalistenen daar onder de brug van de Maet-
suyckerstraat in Malang. De vuurrode can-
na's en gele alamanda's op het plantsoen
voor het Gemeentehuis in Soerabaia, de al
tijd groene bomen aan de Dagoweg in
Bandoeng.
De eigenaardig roodbruine modder in
Sampit en de zwarte rivier met het ondoor
zichtige water dat goudbruin werd als je
het in de kom van je hand hield.
De grijze varkens in Kampong Sangla
(even buiten Den Pasar) die dwars door de
paggers heenliepen om van je katjang en ke-
tella op het erf te eten, de boomslang die
in de bougainville woonde en die zo prach
tig lucide groen was, dat je er verliefd op
kon worden als je er niet zo doodsbang
voor was. De gele dahlia's en de marmer
witte Jonkheer Mok rozen in Oma's bloe
mentuin. En de zuur-groene blimbing woloh
die bij trossen aan de stam hingen.
Mijn herinnering is gaaf en oprecht en
geeft geen verwrongen kleuren als de kleu
rentelevisie en de kleurenfilm. Hoe zal de
herinnering bij onze kinderen zijn?
Mijn kinderen weten nu nog dat de grach
ten in Amsterdam donkergrijs-groen zijn, de
huizen en gebouwen grijs, vaal, verweerd,
de zee grijs en de duinen wit. Ze herinneren
zich de strenge kleurenvlakken bij Lisse en
Hillegom en weten dat het bloemen waren.
Welke bloemen? Tulpen? Ja tulpen, rode en
gele en gespikkelde. Maar ze hebben ook
een zwarte gezien en blauwe. Bloemen heb
ben overal weer andere kleuren, tulpen in
ieder geval. Kembang Merak, Ganda Soeli,
Soengsang blijven onaantastbaar in kleur
en vorm, onaantastbaar in mijn herinnering.
Zo blijf ik me Kerstmis herinneren als
een feest in rood en groen. De eenvoudige
rood crêpe papieren versieringen en het
groene geurende dennegroen. Er was wat
zilver en goud, maar het was niet over
heersend. Ik heb nooit gedroomd van een
witte Kerst want ik kende geen sneeuw
anders dan van een briefkaart. En met mij
tienduizenden andere Indische kinderen die
het dromen van een white Christmas dus
maar graag overlieten aan Bing Crosby.
Nu denk ik ineens ook weer aan de
Kerstverrassing van onze oude kokki, die
zomaar uit zichzelf een kwee lapis maakte
in rood, groen en wit. De witte laag het
dikst, omdat ze wist dat ik het meest van
het witte hield. Voor mij blijft die kwee la
pis de mooiste herinnering aan een Kerst-
tractatie en daarom misschien ook blijf ik
me Kerstmis herinneren in rood, groen en
véééél wit. Rood voor de warmte, de liefde
die er in ons hart moet zijn, groen voor de
hoop en verwachting op een betere mens
heid en wit, véééél wit voor de Vrede met
onszelf en de Vrede met anderen.
Zalig Kerstfeest!
LILIAN DUCELLE
llj|JIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII!l!lllll[lll!llllllllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllll:illllllllllllllllllllllllllllllllll|
Aan alle vrienden
en begunstigers
KOKKIES Rijstwinkels:
Witte de Withstraat 128
Telefoon 89438
Slotermeerlaan 125
Telefoon 130362 I
AMSTERDAM -W.
iiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiinnniuiiiiiiiiiiiiin
