veranderen, richtte het geweer op de plaats waar ik
het blad van de tijger taxeerde als hij op het aas bezig
zou zijn, en wachtte. Ik zou in ieder geval op de goede
hoogte afkomen, het was nu een kwestie van links of
rechts. Veel gemakkelijker dan het "gevoelschieten"
op hoog of laag! Daar komt het meestal neer op té
hoog of té laag!
Zolang het schemerde en ik nog iets van de loop
zag, controleerde ik mijn houding. Ik verschoof een
beetje toen het nodig bleek, liet de steuntak bij nader
inzien wat zakken, oefende net zo lang tot ik steeds
op dezelfde plek afkwam. De tijger mocht komen!
Het werd nu steeds donkerder. Er was geen wind, er
waren geen muskieten. De omgeving was doodstil,
hier en daar viel een dadapblad, of piepte een veld
muis. Een nachtvogel slaakte een weemoedige kreet,
in de richting van het huis blaatte een geit. Stomme
beesten! Waren het hele geval beslist vergeten. Misten
waarschijnlijk zelfs de bok niet eens. Hoor, tim-tam-
tim-tam. Een trommel. Ergens waren ze aan het "man-
djaw". Toe maar, mandjaw terwijl ik hier met mijn
voeten op nog geen twee meter van de grond zat te
wachten op een tijger "met baarden..begini". En met
een kindergeweertje. Eén sprong..watNog niet eens.
Hij hoefde maar op de achterpoten te staan om me
met een klap van z'n enorme klauwen naar de andere
wereld te slaan. Hopelijk had-ie aan de bok voldoende,
zou-ie van de jungle direct op de bok toelopen. Het
96
mijn schouder. Wat een bof! Genoeg lading en zo ge
zien was het geweer ook niet uit elkaar gesprongen.
Maar die ontelbare sterren voor mijn ogen, rode, witte
en groene. Zou ik 'm geraakt hebben? In ieder geval
zat hij me niet op de nek. Kijk, nu blijven de rode
sterren weg. Nu de groene! Ja, ik ga al weer wat zien.
Vertjoept, geen tijger te zien! De bok, ja die lag er
nog. Van de tijger? Gekraak in de lantana's. Wat een
teleurstelling...Aha, een ruk aan een struik. Gegrom
op dezelfde plaats. Een gerochel daarna. Hoera, hij
was vast geraakt. En goed ook, anders zou hij wel
verder wegvluchten. Weer het geruis van bladeren,
nog steeds van dezelfde plek. Een pauze. Een grauw.
Gesnuif, Stilte. Hij kwam toch uit op een rare plaats!
En eigenlijk was het toch logisch ook. Was zo lang
mogelijk in dekking gebleven. Eerst in de lantana-
jungle, toen ergens verderop het pad overgestoken om
daarna zigzaggend van de ene dekking in de andere te
komen.
Toen ik geen geluid meer hoorde klom ik de boom
uit. Ik liep naar het huis terug, nog wel steeds op alles
voorbereid. Bij het huis riep ik: "Koek!" De deur
vloog open.
"Dapet, toean?" vroeg de Lamponger begerig.
Ik stapte naar binnen, deed hem het hele verhaal
en nodigde hem uit om te gaan kijken. Hij stelde voor
eerst nog wat meer mannen te halen. Als de tijger
inderdaad dood was, moest hij toch worden gedragen.
98
dode beest lag immers nog op dezelfde plaats. Vanuit
de struik was nog alleen de witte vlek zichtbaar, vanaf
de buik naar de zijden...Hoe laat was het? Misschien
kwart voor zeven. De hemel was gelukkig helder. Kon
ik 'm tenminste een beetje zien aankomen. Als-ie
kwam! Misschien was hij door het gegil van de man
helemaal afgeschrikt. Zou je meemakenNog honderd
meter naar huis, waar een lekker kopje koffie op je
wachtte, en opeens liep je een tijger tegen het lijf.
Met je eigen geit in zijn muil, nota bene...Zou ik 'm
horen aankomen Ah neen, hoefde ik niet op te reke
nen. Hij zou wel een "varkensgaloer" (wissel) volgen,
daar ergens in die jungle van lantana's. Daar moet-ie
vandaan komen, daar, vanaf die plek ongeveer.
Plotseling zag ik uit mijn ooghoek rechts iets be
wegen. Ik draaide mijn hoofd langzaam in de richting
waar ik de beweging had gezien. Jee, de tijger! Groot
en donker! In de schaduw van de tegenoverstaande
koffieboom. Daar stapt-ie op het kadaver af! Hoe is
het mogelijk? Dat-ie tóch van een andere kant komt!
Ik richtte me behoedzaam op in de tevoren bepaalde
houding: stevig leunen tegen de stam van de boom,
goed rechtop; kolf voorzichtig aan de schouder; hand
aan het voorhout van het geweer. De tijger stond nu
met z'n flank naar me toe. De witte vlek van de geit
bewoog. Hij had 'm te pakken. Snel schietenVoordat
het te laat is!
Meteen trok ik af. Een vuurstraal, een klap tegen
97
En was hij niet dood, dan zouden vele mensen bij el
kaar hem misschien afschrikken. Ik kon hem eigenlijk
geen ongelijk geven.
Een uur later waren we op weg. Bij de dode bok
tastte ik met de belor de grond af, op zoek naar zweet.
De eerste bloedvlek vonden wij aan de rand van het
pad; bij de ingang van de varkenswissel, waaruit ik
hem had verwacht te voorschijn te zien komen, vonden
wij nog veel meer bloed. Ik drong de "galoer" binnen,
de belor in één hand, het geweer in de andere. Tien
meter dieper naar binnen vond ik de tijger. Ik liet de
wissel openkappen en twee draagstokken snijden. De
poten van de tijger werden met het touw van de aan
zit bijeen gebonden. Pas toen er kreten van verbazing
opgingen over de geringe hoogte van de aanzit drong
het pas goed tot me door, in welke hachelijke positie
ik wel had gezeten. Ik voelde me maar wat opgelucht
dat de tijger niet onder mij langs was uitgekomen.
Hij was een aartsvader, met baarden.."begini".
Later, toen ik de tijger met een uit Mengala terug
kerende taxi naar Kotaboemi had overgebracht, bleek
dat mijn zelfgemaakte kogels dicht naast elkaar en ter
hoogte van het blad waren binnengedrongen en pas
door de vleesmassa's waren tegengehouden aan de
andere kant van het tijgerlichaam. Zo zie je maar:
onder omstandigheden kan zelfs een kidanggeweertje
zich flink doen gelden!
(wordt vervolgd)
99
10
