DE DINOSAUREN
I
j'jmn
Voor de tweede maal in het bestaan van
de biosfeer (alles wat leeft op aarde) be
leven wij het bestaan van de Dinosauren.
Ditmaal niet de praehistorische dieren,
waarvan nog steeds beenderen worden op
gegraven: dinosaurussen, tyrannosaurussen,
brontosaurussen, enz. enz. Deze "Lost
World" (wie herinnert zich de film nog?)
is voorgoed voorbij.
Uit die wereld van giganten leeft nu al
leen de "dwerg-mastodont", de olifant, nog.
En de walvis wiens "mene tekel" echter
reeds aan de wand van onze beschaving
geschreven staat.
De gezamenlijke en totale verdwijning
van de dinosaurussen is nog steeds een
raadsel voor onze onderzoekers. En ook
hun kortdurige bestaan. Waaruit ontstond
eens de behoefte of de noodzaak voor de
Natuur om zulke huizenhoge monsters voort
te brengen? Dacht zij misschien: We zullen
dieren voortbrengen, zó ontzaglijk groot en
sterk gepantserd dat zij alle aanvallen op
het leven móeten overleven? Een soort
Superwezens dus?
En toen zij inderdaad ontstonden, waarom
zijn juist zij alle verloren gegaan, terwijl
de kleinere hond, muis en kantjil zijn blij
ven bestaan?
En wat heeft hen vernietigd? Natuurram
pen? Onderlinge gevechten? Degeneratie?
Voedselgebrek? Besmettelijke ziekten? Ver
schrikkelijke microben?
Al deze ondergangsfactoren hebben ech
ter ook de kleinere dieren altijd bedreigd en
zijn nog steeds vijanden van al het leven
thans. Maar de dinosauren werden totaal
uitgeroeidl
Nu maakt één van de merkwaardigste
verschijnselen in de biosfeer, de Mens, op
nieuw Dinosauren.
Nu zijn het dinosauren van ijzer, beton,
aluminium, plastic, glas.
We maken oceaanschepen die duizenden
mensen over de eens onmetelijke oceanen
kunnen voeren, beschermd met vele veilig
heidsdeviezen, met zwembaden, bioscopen,
caviaar en champagne.
We rijden in ijzeren reuzenslangen op
ijzeren wegen over hele continenten heen,
duizend mijlen in één dag.
We maken reuzentorren op rubberen wie
len, die sneller gaan dan de postduif of de
cheetah. We maken reuzenwoningen, waar
honderden families tegelijk wonen, met wa
ter, licht en vuur "bij de hand". Ja we ont
werpen nu ook al de steden van de naaste
toekomst, die vele zulke woningen ver
enigen tot één ontzaglijke conische stad, die
wonderlijk veel lijkt op de legendarische
Toren van Babel. Maar het is geen wonder
meer; alleen een realiteit van morgen.
We hebben nu de Supertani, die met
bull-dozers, zaai- en oogstmotoren onafzien
bare akkers ontginnen kan in een handom
draai. Dezer dagen stierf de "grootste boer
ter wereld", Thomas Donald Campbell, die
boerderijen had van 20.000 en 2.000.000 hec
taren groot. Wij, ouwerwetse Indischgasten,
vertrekken ons gezicht nog in pijn als we
in het nieuws van Vietnam lezen hoe Ame
rikaanse troepen de rijstgoeboegs van de
Viet Cong verbranden (en een paar bijge
lovige mensen prevelen misschien: sial,
sial.maar op één vingerheffing van Pre
sident Johnson zijn in Texas bulldozers aan
het sawahs maken getrokken en dit jaar al
zullen er enorme gevulde rijst-silo's zijn, die
netjes rijst verkopen kunnen aan Achter-
Indië dat gedurende eeuwen de Rijstschuur
van Azië was met honderdduizenden kleine,
moeizaam werkende tani's.
Ah, de dinosauren!
Op het gebied van handel en industrie
verenigen de toch al ontzaglijk grote en
"steenrijke" concerns zich in fusies tot nóg
grotere productie- en markt-reuzen. Het
móet wel "om de concurrentie het hoofd
te kunnen bieden". Onze Westerse bescha
ving heeft 30 van zulke monsters, waarvan
23 in Amerika en maar 7 in Europa. Nu gaat
Europa ook fuseren om Amerika's markt-
overheersing het hoofd te kunnen bieden.
Bentz van den Berg, president van de Ne
derlandse Hoogovens, zegt het zo goed:
1 1 1=5, misschien zelfs 6!
Winkels worden steeds groter, vliegtuigen
worden echt "lucht-schepen", hijskranen
tillen de krankzinnigste lasten naar de
grootste hoogten... en onze bewapening
heeft reeds een moorddadigheid ontwikkeld,
die onze fantasie niet meer omvatten kan.
We kunnen geen twee seconden meer aan
een atoomoorlog denken of we moeten de
ogen al sluiten en het hoofd afwenden...
Vesuvius en Krakatau zijn maar kinderach
tige rampjes vergeleken bij wat De Mens
ontketenen kan...
De Dinosauren...
Als dit alles alarmerend, angstaanjagend
klinkt, het is het toch zeker niet. Het zijn
allemaal meetbare werkelijkheden, waarmee
We dag in dag uit leven. En die ons rijkdom,
comfort en geluk geven. Hoe zouden we
immers nog kunnen leven zonder Philips
lampepeertjes, Bata-schoenen, Heinz-con-
serven en die eindeloos gevarieerde con-
fectie-industrie? Neem de dinosauren weg
en wij sterven in onze kazernewoningen en
bungalows! Wij zijn alle, ook de kleinste
onder ons, de schubben, haren, poten, na
gels geworden van onze Dinosauren. En de
rijksten onder ons zijn de "edele delen"
van onze dinosauren: de ogen, tong, herse
nen, hart, van de Dinosauren. Als het deze
edele delen goed gaat, gaat het ons goed.
Sterven zij, dan sterven wij mee...Bismillah!
Ik klaag niet. Ik mopper niet.
Maar omdat ik een oud mens ben met
veel ervaringen, ontkom ik niet aan de
openbaringen van mijn jeugd. Toen ik nog
geen schub was van een Dinosaurus. Maar
een kleine, doch vrije kodok of wurm of
lintah, noem op wat U wilt.
Toen ik wereldverloren roeide op de Kali
Katingan, één van de grote rivieren van
Borneo. In een uitgeholde boomstam, 's
Morgens heel vroeg toen de hele wereld
nevel was, waarin af en toe een passerend
boomprofiel als assen kantwerk opdoemde
en verdween. Er was geen horizont, ja zelfs
geen oever. Er was geen Tijd, geen Mens,
geen levend wezen. De Katingan was als de
Styx.
En al voortpagaaiend klopte mijn pagaai
af en toe tegen het boord van mijn prauw:
tok - tok - tok. Hout op hout. Geen stem.
Geen karakter. Alleen een "annunciatie van
leven".
En opeens kwam recht van voren nét zo'n
geluid. Daar ergens vooruit, even verloren
als ik, was ook een mens! Gespannen in de
nevels turend zocht ik naar Die Andere
6
