je-iah- j
Ije-rot
NAPPIE DIAS
Poekoel Teroes!
4e DRUK
Poekoel Teroes!
...is het motto van onze "Delfts"-blauwe
Tong Tong tegel. Een motto, dat reeds door
een groot aantal Tong Tong abonnees ter
harte is genomen en in de praktijk gebracht.
In de afgelopen maanden hebben nl. vele
tegels hun weg gevonden naar evenzovele
abonnees, als dank voor het feit dat zij
ons een nieuwe abonnee bezorgden. Doet
U mee? Voor iedere jaarabonnee, die U
aanbrengt geeft Tong Tong U deze 15x15
cm. tegel cadeau, als decoratie aan de
muur of als onderlegger op tafel.
Kijkt U eens in Uw kennissenkring rjnd.
Wie heeft, elke keer belangstelling voor Uw
Tong Tong, die bij U op tafel ligt, maar is
zelf nog geen abonnee? Juist, die wil zelf
wel een abonnement nemen. Vooral als U
vertelt, dat Tong Tong door al die gontjen-
gers "over de kop" kan gaan, want wie kan
er nu van de lucht leven ?l Na-itoe!
Of Tante Noes, die gek is op Tong Tong,
maar een te klein pensioen heeft om het
abonnementsgeld zelf te betalen. Weet U
wat? Geeft U haar eens een jaarabonne
ment cadeau. Wij sturen zo iemand een
mooie geschenkkaart, waarmee wordt aan
gekondigd, dat hij of zij het abonnement
van U cadeau heeft gekregen. En krijgt
of het nu een nieuw of een cadeau-abon
nement betreft, een mooie Tong Tong tegel
cadeau en de nieuwe abonnee 'n verzilverd
of verguld Tong Tong speldje naar keuze.
Doet U mee? Natuurlijkl Want dat gebeurt
niet vaak, dat U met maar f 15,zóveel
tegelijk kunt doen: een cadeau géven, een
cadeau krijgen èn Tong Tong in stand hou
den en vooruit helpen! Vooruit, poekoel te-
roes dus. Wij zijn U eeuwig dankbaar.
NIEUWE ABONNEE CADEAU-ABONNEMENT
Hierbij geef ik op als nieuwe abonnee:
Stuur een iaar lang Tong Tong naar:
Naam:
Adres: Woonpl.:
HET ABONNEMENT GAAT IN OP 1 JANUARI 1966.
Stuur het verzilverd verguld*) Tong Tong speldje
en het laatste nummer van Tong Tong.
Het abonnement wordt door de nieuwe abon
nee zelf betaald.
Het abonnement is bedoeld als (verjaars)-ge-
schenk, stuur dus de geschenkkaart vóór
(datum).
Stuur de tegel, die ik hiermee heb verdiend, na
ontvangst van het abonnementsgeld ad f 15,
naar:
Naam:
Adres: Woonpl.:
(Handtekening)
Doorhalen wat niet van toepassing is.
Betreffende hokje aankruisen.
Kort geleden is plotseling overleden een
athleet uit het oude Indië, die duizenden
gekend hebben als vriend van het zuiverste
water. Ja, duizenden! Maar dat was het bij
zonderste niet. Het bijzondere was, dat hij
helemaal geen vijanden had en tóch geen
allemansvrindje was. Hij heette naar wij
hoorden, voluit N. A. P. O. L. E. O. N. Dias d
Ullois (zijn vader had waarschijnlijk de
hoogste verwachtingen van zijn jongste
zoon!) en Nappie (zoals iedereen hem ken
de) was later best tevreden met de eerste
drie namen. En bleef verder ook koud voor
de krijgsroem van zijn grote naamgever,
want hij voelde niets voor het militaire le
ven, ja zelfs niets voor de kloppartijen van
alle dag, die vroeger behoorden tot het
normale menu van elke schooljongen. En
dat was wél wonderlijk, want Nappie was
een stevige knaap en vooral stevige knapen
zaten vroeger dik in de uitdagingen. Maar
Nappie had een aparte manier van hatelijk
heden van zich af te schudden zonder te
kwetsen en had verder het zeldzame ver
mogen van sterke kerels om zich te be
heersen en nooit misbruik, ja zelfs geen
GEbruik te maken van zijn kracht.
Nappie was eigenlijk een "Indo koeno
zoals je dat zou kunnen noemen, afstam
mend immers van de eerste Portugezen,
die al in Indonesië waren lang voordat de
Hollanders kwamen. Maar al vloeide het
bloed van de vermaarde d'Ulhoa's uit de tijd
der Conquistadores door zijn aderen, Nap
bleef een eenvoudige kerel met vrienden
in letterlijk alle raciale groepen en alle
maatschappelijke lagen. Ik zag hem het
laatst een jaar of vijftien geleden, toen hij
als "gangmaker" meedeed aan de Indone
sische testwedstrijden voor de Aziatische
Olympiade in Manilla. Deze wedstrijden
stonden onder leiding van Sultan Hamengku
Buwono IX, met wie Nappie schertsend en
lachend over het veld liep, alsof ze beide
schoolvrienden waren sinds jaren! Het te
kent Nappie. En het tekent ook de Sultan!
;maar ach, wat is die prachtige athletiektijd
ver achter ons!
Nappie kwam uit een gezin dat door het
Lot zwaar getroffen was. Al op vrij jeug
dige leeftijd was hij de enige overlevende,
maar het leek of de zwarte wolken eindelijk
voorgoed voorbij waren, want het ging
Nappie verder altijd goed. Niet, dat alles
hem bespaard bleef. Toen hij nog vrij jong
athleet was, trof hem een ongeluk dat één
van zijn armen zó lelijk beschadigde dat zijn
sportcarrière meteen afgesloten scheen. In
die tijd waren er nog geen goede sport
velden, want zelfs de sportvelden die tóen
goed genoemd waren, zouden nu "in alle
standen afgekeurd" worden. Dus trainden
we meestal op straat. Nappie's keuze was
polsstokhoogspringen. Wie doet dat nou
op straat? Nappie deed het. In het gangetje
waar wij woonden, waren regelmatig huizen
in aanbouw. Dus waren er ook vaak steen-
en zandhopen op de trottoirs. Eén van die
hopen was Nappie's "zandbak". Twee bam-
boe's waren gauw genoeg overeind gezet,
een dwarslatje erover, en met een derde
bamboe als polsstok holde de kleine, bolle
Nappie (hij was de jongste van onze bende)
onvermoeid keer op keer over de straat,
klapwiekte de lucht in en over ,of niet over)
de lat. Soms goed terechtkomend, soms
slecht. NU zou men dit krankzinnig noemen,
TOEN was het gewoon maar je moest toch
wél een dosis branie in je karkas hebben.
Dat had Nappie zeker! Eén keer viel hij
natuurlijk slecht en brak zijn arm op een
verschrikkelijke manier. Er werd vele malen
aan geopereerd en Nappie had reden ge
noeg om met een smartelijk gezicht rond
te lopen. Maar hij grijnsde altijd even vro
lijk en beloofde dat hij eens het record
tóch op zijn naam zou krijgen. Zo ver is
het nooit gekomen, al bleef polsstoksprin-
gen nog jaren lang zijn favoriet. Zijn enor
me body maakte van hem een uitgesproken
speerwerper, discuswerper en kogelstoter,
en dat is hij ook jaren achtereen geweest,
veelvoudig Javakampioen en aan alle ath-
leten van Indië overbekend.
Als studie-richting koos hij de techniek
en als electriciteitsman heeft hij een nutti
ge en mooie carrière gemaakt, voortreffe
lijk als techniker, bemind en geëerd als
collega. Zijn gezin had in hem een man en
vader, zoals er geen beter gewenst kon
worden.
Nappie's leven is eigenlijk een goed mo
del van veel Indische jongens, die óók zo'n
hard maar gelukkig sportleven hadden, óók
een onopvallende maar nuttige carrière
maakten, en bovenal goede kameraden wa
ren met sterke vriendschappen naar Hol
landers en Indonesiërs over alle twisten
heen. De ruggegraat van de Indische maat
schappij...hoe jammer dat dit soort in de
Indonesische maatschappij geen plaats meer
krijgen kon! Zal zelfs deze mooie kern eens
geheel vergeten zijn?
Nappie Dias werd 50 jaren oud. De laat
ste acht jaren woonde hij in de Antillen.
Maar weinige van zijn ouwe sobats hebben
hem gekend zoals hij er toen uit zag. Voor
de meesten van ons blijft hij voortleven in
zijn oude gedaante: met bolle bloes op zijn
geimproviseerde racefiets razend over het
stoffige Kramat, haast barstend van levens
vreugde, de Tarzanroep schallend voor
schoolkameraad en deftige meneer, voor
betjaman en patih gelijk. Als om te zeggen:
verdoe je tijd toch niet met ruziën of knie
zen, mensen! Het leven is zo mooil
Wat is het moeilijk om zo'n goede raad
in de praktijk te brengen! Al hébben we je
begrepen, Nap! T.R.
l Is Tong Tong's BESTE BESTSELLER t
NU DIRECT BESTELLEN! t
Prijs: f 2,95 0,30 porto f 3,25 I
I Boekhandel Tong Tong, I
f Prins Mauritsl. 36, Den Haag f
l tel. 0 70 - 542.542 Giro 6685 I
4
