IN MEMORIAM
Maria van de Wall-van Noppen
Op 6 juli j.l. is overleden na een
langdurig, moedig gedragen lijden,
Maria van de Wall-van Noppen, we
duwe van wijlen de bekende com
ponist J. A. van de Wal.
Gedurende 63 jaar was zij een grote
steun van haar man en de oudere
generatie zal zich nog wel haar bril-
lante vertolikng herinneren van de
hoofdrol in Karina Adinda.
Zij was een zeer vitale vrouw en nog
steeds hoopte zij om de toneelspe
len van haar man weer opnieuw op
te voeren, o.a. een opera. Dat heeft
niet zo mogen zijn. Er zat te veel
aan deze werken vast.
Wij eren haar om haar constante,
grote liefde voor haar land van ge
boorte.
Moge zij in vrede rusten naast haar
man in Nice, waar beiden de groot
ste triomfen hebben gevierd.
Vervolg van pag. 5
list. Maar hij was niet actief in politieke zin,
totdat hij twee jaar later Ghandi hoorde
spreken in een naburig dorp Madurai. Hij
kwam zo onder de indruk, dat hij zich on
middellijk aansloot bij de Congress party.
Hij is lid gebleven sinds die tijd. Zijn eer
ste taak was "trommel jongen" waarbij hij
door de rijst en suiker-akkers moest lopen
om de boeren op te roepen voor de partij-
vergaderingen.
Zijn eerste grote kans kwam toen in 1923
de vurige Congress leider uit Madras, Sun-
darresa Satyamurti hem verzocht zijn as
sistent te worden en reiskameraad. Dit was
zeker voor die dagen een vreemde, bijna
onmogelijke combinatie. Satyamurti was
een lichtgekleurde fijn gebouwde Brahmin
en Kamaraj een onbehouwen boom van een
boerejongen van de laagste Kaste. De be
zigheden van het tweetal bestonden hoofd
zakelijk uit opruiing en sabotage en het
tweetal werd menigmaal achter slot en
grendel gezet. Kamaraj heeft 6 maal ge
zeten over een totaal van 8 jaar.
Door zijn relaties met Satyamurti kregen
de Brahmins in de staat van Madras een
groot vertrouwen in Kamaraj, en dit ge
voegd bij zijn grote populariteit onder de
lagere kasten maakte het mogelijk, dat hij
werd gekozen tot partijleider in de staat
van Madras.
De rivalen, de Dravidian party, trachten de
Congress party de voet dwars te zetten
met hun programma voor een vrij Zuid-
India gesepareerd van het Aryse Noorden.
Kamarajs populariteit kon de invloed van
de Dravidian partij tot een minimum be
perken.
Zijn grote populariteit bracht hem tenslotte
het 1e ministersschap van de staat van
Madras na een dramatische verkiezings
overwinning over de zeer wilskrachtige
Brahmin Rajagopalachari, die ook Congress
party lid was.
Rajagopalachari heeft deze nederlaag niet
kunnen verkroppen en heeft de Congress
party in de steek gelaten om de conserva-
BELANGRIJKE MEDEDELING
De jaarlijkse Algemene Vergadering van
Aandeelhouders van de Publiciteits- en
Handelmaatschappij Tong Tong N.V. zal
worden gehouden op zaterdag 13 augustus
1966 te 11.00 uur ten kantore der Vennoot
schap, Prins Mauritslaan 36 te 's-Graven-
hage.
De agenda, het verslag en de balans, ver
lies- en winstrekening over 1965 benevens
het advies van Commissarissen liggen over
eenkomstig art. 28 van de Statuten vanaf
maandag 1 augustus a.s. tot na afloop der
vergadering ter inzage voor aandeelhouders
ten kantore der Vennootschap.
Houders van aandelen aan toonder, die de
vergadering wensen bij te wonen, zijn ver
plicht hun aandelen, dan wel een "Bewijs
van Deponering bij een bankinstelling", ui
terlijk 10 augustus 1966 tegen ontvangbe
wijs te deponeren ten kantore der Ven
nootschap.
Het re?u strekt tot bewijs van toegang.
Aandeelhouders, die op toezending van het
jaarverslag 1965 prijs stellen, kunnen dit
aan de directie opgeven.
DE DIRECTIE
6
tieve Swantantraparty te stichten.
Als eerste minister van de staat van Ma
dras kon Kamaraj zijn verborgen talenten
als politicus eerst recht ontwikkelen. Zijn
gedrag als gehoorzaam lid van de Con
gress party dicteerde hem een gezicht te
vertonen aan de party leiders in New Delhi
van onvervalste Congress kampioen: Secu
lair en socialistisch, kasteloos, meer Nehru
dan Nehru zelf. Thuis in Madras, als eerste
minister was hij een honderd procent Tamil,
schijnbaar vastbesloten om het Tamil-land
te zuiveren van alle niet Tamil-elementen.
Volmaakt regionaal en non-seculair.
Dit gedrag bleek niet voldoende om de
Dravidian party geheel op te ruimen en
dezen maakten het Kamaraj duchtig lastig,
zo lastig in feite, dat hij besloot om zijn
eerste ministerspost eraan te geven. Toen
Kamaraj Nehru mededeelde dat hij zich
liever bezig hield met partijwerk om toch
vooral die Dravidian party de nek om te
draaien, nam Nehru dit voorstel met dank
baarheid aan. Hiermee kon hij paal en perk
stellen aan de groeiende macht van Kama
raj. Nehru benoemde hem als president van
de partij, een functie welke in Nehru's tijd
alleen maar een prestige functie was, een
sinecure dus, welke erop neer kwam dat
in werkelijkheid Kamaraj werd gedegra
deerd tot "djoro toelis" van Nehru, want er
was geen twijfel aan het feit, dat Nehru de
partijteugels sterk in handen had. Nehru
ging verder, want onder het motto de partij
administratie te versterken ging hij veel
lastposten uit de diverse staatsregeringen
weghalen om hen onder te brengen in de
partij administratie.
En zo gebeurde het, dat Kamaraj voor een
poosje van het toneel verdween en men
nog minder over hem hoorde dan men van
hem gewend was.
Maar Kamaraj heeft die "stille periode" in
zijn politieke bestaan zeer goed gebruikt.
Met het geduld van een tani heeft hij zijn
positie in de partij versterkt en als een
ware Indiër gewacht. Het is gek maar, meer
dan welk volk ook geeft de Indiër op mij de
indruk dat hij besef heeft van de eeuwig
heid. Ik weet niet precies wat het is, maar
er is geen twijfel aan het feit, dat diep in
zijn hart hij niet gelooft, maar weet dat hij
een deel is van een eeuwig wisselend pro
ces. Dat alle tegenslagen en dus ook al
het geluk, voorlopig zijn en geen betekenis
hebben. Dat alleen prestatie waarde heeft
onverschillig of het nu lukt of niet.
In dit licht bezien, kan men zich voorstellen
hoe kalm en stoicijns Kamaraj Nehru's dic
tatoriale ongeduld heeft ondergaan, zijn tijd
afwachtend zoals een tani regen afwacht.
Toen stierf Nehru...
Men herinnert zich wel toen het met Neh
ru's gezondheid bergafwaarts ging, men in
het Westen allerlei suggestieve artikelen
schreef zoals: "After Nehru, what?"
Het antwoord was meestal: "Chaos".
En ziet, na Nehru kwam er geen chaos,
geen burgeroorlog, maar een zeer ordelijke
benoeming van een volmaakt onbekende
figuur Lal Bahadur Shastri tot eerste minis
ter. Men kan zich de scenes in de besloten
kring van de Congress party bijna voorstel
len: Krishnan Menon, de communist, te
genover Rajagopalachari, Nanda tegen
over Patil P. C. Sen tegenover Morarji De-
sai. ledereen had zo zijn eigen belangetjes.
De enige die zweeg en die de tegenstan
ders zich moe liet vechten, was Kamaraj,
die bijna niet deel nam aan de twisten.
Toen iedereen uitgeput was kwam hij met
een candidaat waar niemand aan gedacht
had. Shastri, de rustige harde werker,
vriend van Nehru. ledereen was opgelucht,
want Shastri leek nauwelijks een kracht
patser en iedereen had zo zijn eigen plan
nen om Shastri naar zijn hand te zetten.
De Amerikaanse pers maakte zich vrolijk
over deze "compromis candidaat" die wel
een speelbal zou worden van corruptieve
krachten, ledereen had het mis, Shastri was
"nobody's fool". Hij was om te beginnen
een realist, die niet geloofde, dat wanneer
je vriendelijk bent tegen iedereen, dat dat
noodzakelijkerwijs inhoudt dat dan ieder
een vriendelijk tegen jou zal zijn. Dit was
Nehru's stelling. Met als gevolg dat er
geen man en geen cent werd besteed aan
defensie.
De Chinese inval maakte een einde aan die
droom, maar nog was Nehru van mening,
dat een gewapende macht niet nodig was.
Onmiddellijk na Shastris overname vielen
de Pakistanis de Ran of Kutch binnen en
de Indiërs kregen een duchtig pakslaag en
een allesbehalve eervolle vrede werd ge
sloten. Shastri stroopte zijn mouwen op en
ging aan het werk. De laatste ongeregeld
heden tussen India en Pakistan zijn alles
behalve gunstig verlopen voor Pakistan en
de eenheid in India werd gesmeed zoals
nooit te voren. Dat deed die kleine onop
vallende Shastri.
Maar hij deed nog meer, langzaam aan
werd het oude Nehru-pad verlaten. Een bij
na onmerkbare tendens naar een meer
vrije economie, lang niet overduidelijk en
zeker niet openbaar. De bijzonder talrijke
socialisten beginnen het in de gaten te
krijgen en begonnen zich te roeren.
Het was alweer Kamaraj, die "Janus met de
twee hoofden" speelde, zoals hij al eerder
gedaan had, toen hij eerste minister van
de staat Madras was - nonseculair thuis en
Lees verder pag. 21
