BIJZONDER LUSTRUM
REÜNIE
I.E. V.-Kweekschool
Op zondag, 18 september j.l., is voor de
R.K. Jongerenvereniging Academie St. Ag
nes een droom in vervulling gegaan. Toen
kon (eindelijk) na jaren van acties, waar
onder deelname - tot vier keer toe - aan
Tong Tongs Pasar Malam, het nieuwe club
huis aan de Newtonstraat in Den Haag
worden geopend. Voorwaar een mooie ge
legenheid, omdat de in gebruikneming van
het nieuwe onderkomen samenviel met het
derde lustrum van de vereniging.
Burgemeester Mr. H. A. M. T. Kolfscho
ten verrichtte de officiële opening door op
de voorgevel met vier schroeven en ko
peren herdenkingsplaat aan te brengen.
Nogal riskant, vonden wij, met het oog op
de bekende "sloopzucht" der tegenwoor
dige jeugd. Misschien zijn wij een beetje
pessimistisch, wat dat betreft. Misschien
dat die zelfde jeugd deze uitdaging onbe
antwoord laat, juist omdat het clubhuis voor
hen werd gebouwd.
"Ik hoop nog vele van zulke clubhuizen
te mogen openen", zei Mr. Kolfschoten. En
terecht! Want is niet de jeugdproblematiek
alleen op te lossen door nog méér van
dergelijke clubhuizen, van toevluchtsoor-
Vervolg van pag. 10
geen mens in het dal, dat in lang vervlogen
tijden blijkbaar de krater vormde, te be
kennen was. Dit parkachtig begroeide ketel
dal was onbewoond en zag er toch ver
zorgd en onderhouden uit.
De vroegere woning van de Europese be
stuursambtenaar zou ons voor de nacht
herbergen. Bedden waren er niet. Onze
dekens zouden als ligplaats dienen. Een
petroleumlamp was de enige verlichting.
Een zeker gevoel van onbehagen kon ik
niet onderdrukken, toen wij de grote, ruime
kamers bekeken, waarin wij op de planken
vloer de nacht zouden moeten doorbrengen.
Alles was somber en ongezellig. Wij voel
den er niets voor in die donkere, sombere
en holle ruimten te verblijven. Wij dachten
aan het parklandschap in de vroegere kra
ter en besloten aan de oever van het
kratermeertje op het zachte groene gras
onze dekens te spreiden. De bedenkingen
van de wedono negeerden wij.
Het was volle maan. Het maanlicht maakte
de omgeving nog rustiger. Wij rookten de
ene sigaret na de andere en genoten zwij
gend van de rustige, vredige en stille maan-
verlichte omgeving. Na een laatste sigaret
strekten wij ons uit op onze dekens. Wij
waren spoedig in diepe rust.
Plotseling schrokken wij wakker van een
loeiende windvlaag, die de kruinen van de
bomen deed buigen. Schier verlamd van
schrik en angst zagen wij een vloedgolf
over het meer dreigend naar ons toe rollen.
De schuimkuif van de aanrollende muur
van kolkend water torende vervaarlijk aan
rollend hoog op. Wij renden in panische
angst weg en klommen de helling op. Bui
ten bereik van de vloedgolf stonden wij bij
het struikgewas stil om te zien hoe de golf
bruisend neer zou slaan op de plaats, waar
wij hadden gelegen. Maar dat gebeurde
niet. De muur van kolkend, bruisend water
vervormde zich tot een waterzuil met een
den? Met een energieke leiding, toegewijd
en trouw, opofferensgezind!
Bij de Academie is aan deze ingrediënten
geen gebrek, hebben wij geconstateerd.
Zoals de "oudste" jeugdleider, de Heer
G. W. A. van Wees - 121/2 jaar bestuurs
lid van de gemeenschap en voorzitter -
het in zijn toespraak uitdrukte: "Veertig
leden hebben in acht maanden tijd van een
oude paardestal een modern centrum ge
maakt". Dat wijst op een hechte vriend
schapsband, op opofferingsgezindheid, op
doorzettingsvermogen.
Tong Tong hoopt, dat de Academie St.
Agnes aan haar clubhuis veel genoegen
zal hebben, bovendien dat er nog vele zul
len verrijzen. Goed voorbeeld doet immers
volgen! RED.
FRIES
gevraagd om voor Tong Tong een
studie van P. Wiebenga over de
dichter Nyckle J. Haisma te vertalen,
die in krijgsgevangenschap in Indië
stierf.
schuimende kop. De enorme waterkolom
bleef loodrecht op het weer rustig gewor
den wateroppervlakte als een opgeheven
gekuifde slangekop dreigend heen en weer
zwaaien om plotseling weg te zinken. Alles
was weer rustig en vredig. Het meeropper
vlak rimpelde zelfs niet. De bomen ston
den stil en statig in het glanzende maan
licht.
Met daglicht keerden wij in het plaatsje
terug, waar wij de wedono over onze er
varing spraken. De man antwoordde niet.
Hij deed net of hij ons niet begreep. Wij
namen maar aan, dat een plotseling op
komende valwind over de kam van de kra-
terwand het water in het kratermeertje tot
een vloedgolf had opgezweept. De vreem
de, angstaanjagende vorm van die vloed
golf moest ook maar geweten worden
aan een gezichtsbedrog, waar het heldere
maanlicht ook debet aan kon zijn. In elk
geval begreep ik toen, dat de gezagvoerder
van de Bandjermasin-boot zich zeker een
stout grapje veroorloofd had met de Bawe-
aneze schonen, die er niet van gediend
waren en de kapitein voor zijn voortvaren-
heid afstraften met een scheef vertrokken
mond.
W. Ch. J. BASTIAANS
Noot: wij vroegen Bastiaans of hij bij het
verrijzen van de "vloedgolf" geen geluid
had waargenomen en of het verschijnsel
geen kleuren vertoonde.
Hij antwoordde: als er het gedruis van een
waterval of een vloedgolf geweest zou zijn,
zou dit misschien zó natuurlijk geweest zijn
dat wij geen angstschok gekregen hadden.
Juist het volslagen geluidloze van deze
waterberg was angstaanjagender dan elk
geluid geweest zou zijn. De kleuren: het
was een maannacht. In een maannacht zijn
geen kleuren waarneembaar. Het ontbre
ken van (natuurlijke) kleuren maakte het
verschijnsel "gigantisch spookachtig".
Groen-wit waren de kleuren, "Voice" de
naam, Bandoengs de sfeer en I.E.V.-Kweek-
school het begrip waar alles om draaide in
de Houtrust-rotonde in Den Haag op 10
september j.l. En dat al voor de zesde maal.
Zes jaren achtereen hebben TEV-kwekkers'
enthousiast gehoor gegeven aan de oproep
van een bijzonder actief comité en zijn van
alle kanten komen opdagen. Als je het wat
trieste "verzanden" van de meeste van der
gelijke reünies voor ogen houdt (K.W.-III
uitgezonderd?), dan mag de jaarlijkse pres
tatie van de IEV-Kweek wel even gememo
reerd worden, ja toch? Ze zijn zelfs al toe
aan een reunie-vereniging met 110 leden en
een contact-orgaan. Een gunstig teken voor
de toekomst. Het zal niet altijd meegevallen
zijn (wie zelf met dat bijltje gehakt heeft
weet ervan mee te praten), maar steeds
weer was alles op tijd bèrès! Daar stond
het élan van "mannen van het eerste uur"
als Jan Haije, Tom Florentinus en Ventje
Pasqua (en niet te vergeten hun echtge
noten!) borg voor.
En zo waren ze er dus weer: 240 mensen
uit 31 plaatsen kiri-kanan in Nederland,
vast van plan er een ouderwets-gezellige
dag van te maken. Het rumoer was dan ook
niet van de lucht! Alleen Jan Haije met de
openingsspeech en Ben Snijders met lied
jes en schetsjes slaagden er in de geluids
golven tijdelijk tot bedaren te brengen, ter
wijl Radio Veronica naarstig van de gele
genheid gebruik maakte om het een en
ander op de band vast te leggen. Toen er
genoeg gepraat was, was het "makanan-
besar" geblazen en iedereen liet zich de
nasi koening en lontong best smaken. Fa
natieke bingo-liefhebbers kregen daarna al
le gelegenheid hun geluk te beproeven; de
rest kon zich intussen even "lekker maken".
Om 8 uur 's avonds gingen de benen van
de vloer. Stijve spieren en krakende knie
schijven verdwenen prompt bij de uitste
kende muziek, gebracht door oud-leden van
de bekende "Brown's Sugar Babies" en
"Silver Kings". Dat was swing-betoel! En
ze swingden door tot na middernacht. In
opperbeste stemming werd afscheid geno
men. Volgend jaar zullen ze het tanggoeng
weer dunnetjes overdoen: onderwijzers,
schoolhoofden, leraren en directeuren aan
allerlei scholen in de gekste plaatsen. Al
lemaal met één sterke binding: de "IEV-
Kweek".
DUIDELIJK NAAMKAARTJE
Hollander: "Mijnheer, ik heb niks tegen
Indonesische mensen. Ze zijn innerlijk be
schaafd zogezegd, maar er lopen toch ook
wel gladjanussen tussen. Eentje heeft me
lelijk te grazen gehad en ik kijk voortaan
maar goed uit!"
Indischman: "O ja? Wie was dat dan?"
Hollander: "Z'n naam ben ik alweer ver
geten. Het was een Franse naam of zo.
Maar later kreeg ik wel door dat het een
valse naam was. Want andere Indische
mensen noemden hem Pieter Bezoek".
Indischman: Waaaah! Soeoeoedah!"
(Pienter boesoek).
11
