BETER DAN EEN SPROOKJE
v_.
„Schoon ver van U
zal ik steeds aan U denken"
Dat zegt het sentimentele krontjonglied en laat mij U zeggen dat er haast geen
dag voorbij gaat of ik denk aan de kleine Indo-gemeenschap van De Soos"
in Californië, die zo dapper teroes poekoelt over een breed front en (ook déér)
onder veel geroddel van nietsdoeners.
In het laatste Soosblad, dat zelfbewust "De Indo" heet, vond ik het verslag
van het jongste feest van "De Soos" dat hieronder volgt:
Sinds Duvivier's meesterlijke verfilming van f
"La belle et la béte" kan ik mij geen in
beeld gebracht sprookje herinneren, dat me
niet heeft doen wensen, dat de producers
onze goede oude droomboeken voortaan
maar met rust zouden laten. Een Judy
Garland kan dan legendarisch worden door
de "Wizard of Oz", Walt Disney schatrijk
door zijn versies van diverse sprookjes, het
aanschouwen van al die spektakels staat
gelijk aan het verorberen van 6 chocolate
sundeas achter elkaar: je wordt er héél
wee en héél zat van.
Er was een vaag vermoeden dat Guido
Schenkhuizen met "Sneeuwwitje" iets an
ders voor had. We vroegen niet wat, we
vroegen niet hoe, hadden alleen groot res
pect voor zijn "slavendrijverij".
6 Maanden lang werd er practisch iedere
zondag ergens gerepeteerd. En gerepeteerd
en gerepeteerd. Naar goede spelers ge
zocht, nieuwe spelers, de juiste personen.
De musical-comedy geschreven en geregis
seerd door Guido Schenkhuizen is ten
slotte meer dan een verrassing geworden:
een overtuigend bewijs dat alles kan met
wat doorzetting onder een goede (en stren
ge) leiding.
Guido heeft het stof van de sprookjesboe
ken weggeveegd, de mierzoete Disney-de-
coraties en de glamor-schittering van het
filmsprookje in een hoek gegooid. Werkend
met het materiaal waarover hij als amateur
beschikken kon, heeft hij ons een van hu
mor tintelende, 100% originele show ge
geven die het publiek jiet licht vergeten
zal. Frisse, goed geschreven teksten, ge
sproken of gezongen op welgekozen opera
en musicalfragmenten.
De grote vondst in het stuk was wel het
uitbeelden van 7 nationaliteiten door de 7
dwergen, waarbij elke nationaliteit de ge
legenheid kreeg zijn aard te tonen in zijn
genegenheid voor de levende en wanhoop
bij de dode sneeuwwitje. De amoureuze
Fransman, de ijskoude Brit, de bazige Rus,
de schallende Duitser, de nogal vage maar
toch zwierige Mexicaan, de opdringerige
Italiaan en lest best de timide, onvergelijk
bare Indo, die bewust en onbewust een
tikkeltje van alle karakteristieken vertegen
woordigde.
Een van de kostelijkste scenes was onge
twijfeld die, waarin de dwergen en bloc en
in grote droefheid neerzijgen om de leven
loze Sneeuwwitje en tegelijk in babyloni-
sche droefheids-betuigingen uitbarsten. Bo
ven alle gejammer klonk het droeve "adoe-
adoe-adoe-adoe" van de Indo-dwerg (Roy
Steevensz) diep pathetisch!
Marijke Steevensz had zich als co-writer
een beeld van een valse stiefmoederrol op
het lijf geschreven. Beurtelings haar venij
nigheden zingend en snerpend speelde ze
de hele toonladder van vrouwelijke ondeug
den: jaloers, listig, ijdel, onberekenbaar,
geraffineerd. En af en toe was ze heerlijk
Indisch, waarvoor ze een extra pluimpje
verdient. Het is gewoon ondenkbaar wie
de rol anders had kunnen spelen!
Curly Rijnders als Sneeuwwitje was lieflijk
en rein en laten we hopen voor de moraal,
onaantastbaar. Ontegenzeggelijk ook sexy
en goed geïnformeerd ("mijn moeder zei:
je moet een Fransman nooit vertrouwen!")
en vrouwelijk zorgzaam ("Boys, you forgot
to brush your teeth!").
Plaatsruimte laat langer uitwijden over de
show niet toe, gelukkig aan een kant, want
ik weet niet waar ik zou moeten ophouden
met mijn lof. Ik wou niet vergeten Jeffrey
Mattray als de kleinhartige jager (en later
Engelsman), de "kleine" Koning van Ben
Freeth en Jur. v. d. Woude die eerst de
Duitse dwerg speelde en later de Prins (zui
ver co-incidentie die rolwiseling!)
Genoemd moeten worden de meisjes Wal
ler die voor een goedingepaste break zorg
den door lieflijke, vloeiende elfendans. Rita
Schenkhuizen was een perfecte ceremonie
meesteres en voor haar leiding bij elfen-
dans en daarna de Griekse dans niets dan
lof.
De Indo-dans uitgevoerd door drie paren in
jas-toetoep, sarongkabaja was elegant, se
reen en voor vele ouderen in de zaal even
een stille, dierbare herinnering. De finale
was knal, daverend, jong, waarbij de hele
hofhouding inhaakte in een feestdans
Roy Steevensz en Vic Ripasca zorgden
voor sprekende, hoogst originele decors,
de inpassing van sound en muziek door
Ernst Benjamins, het licht door John Win-
tersberger ging foutloos.
Nogmaals! ik heb zelden een professional
uitvoering gezien die me zo geboeid, zo ge
amuseerd heeft als Guido's "Sneeuwwitje".
Jur is een rasechte Totok, met een Indisch
meisje getrouwd, die zich echter in deze Indo
kring beweegt als een vis in het water. Door
zijn hele gedrag een hormataan de talloze
totoks in ons verleden die zich in lndié onder
Indo's en Indonesiërs gedroegen als een broe
der. Nooit schoolmeesteren, nooit "opheffen",
maar meedoen- Red. TT.
Niet om de perfectie alleen, maar om de
coördinatie van doorzettingsvermogen,
goodwill en de capaciteiten van een groep
je leden waarop de Soos met recht trots
kan zijn.
Heeft U misschien "Sneeuwwitje" op 30
juli gemist, laten we hopen dat er gauw
een reprise zal komen die U wél kunt zien
om te verifiëren dat dit niet "zomaar een
aardig stukje" is van
LILIAN DUCELLE
He Soosblad, moet U weten, wordt ge
drukt op een eigen persje (wij kunnen alles
zélf) en helemaal (en goed) gevuld door de
leden zelf met ernstige en amusante lec
tuur. Drukker/redacteur René Creutzburg.
Een neven-activiteit van De Soos is de
Indo Enterprises Inc., die probeert met de
centen van een aantal aandeelhouders een
actie-terrein te ontplooien. Dat valt niet
mee als je eigenlijk nooit zelfstandig ge
financierd hebt, en bovendien zijn de tijden
voor investeringen bar slecht in Amerika
(denk aan de twee duikelingen van de
stockmarketl), maar men zet door met de
koppigheid van een terrier. Good, good!
Ik hoor hier (en ook in Amerika) veel
galmen over "Vooruit kijken! Vooruit kij
ken!" Maar er gebeurt niets... De Soos
kijkt niet alleen, maar doet ook vooruit.
Zo'n kerel als Hado Benjamins maakt zelf
filmpjes. Men zet shows zelf op, niet na
maak, maar origineel en "avant garde".
Hier is het Guido Schenkhuyzen die baan
brekend werk doet en Marijke Steevensz
die zijn rechterhand is.
Ook hebben ze een eigen sportclub (on
der leiding van Rudy Cohen) die ook al
interstedelijke wedstrijden georganiseerd
heeft.
Het is allemaal trainen, werken, produ
ceren! En wie weet hoe enorm de afstanden
in Californië zijn, hoe vele eigenlijk erg
aan "late jobs" en "double jobs" vast zit
ten en tóch tijd maken, neemt zijn petje af
voor deze jonge garde.
En bij alles wordt bewust en met trots
teruggekeken op wat voorouders deden, op
wat door Indië en Indonesië aan cultuur
waarden werd en wordt voortgebracht, dat
als zuurdeesem werkt voor nieuwe ideeën.
Er zijn mensen, die de nabije toekomst
donker inzien voor Amerika (ikzelf ben ook
zo'n optimist niet), maar als er zo'n stout
moedige kring bestaan kan, die durft "ber-
diri di kaki sendiri", dan ben ik niet bang.
Ook in slechte tijden zal deze groep over
eind staan. Selamat djalan, Soos! T.R.
"LE GARDE MEURT...
Lien: "Zó lang heb ik al niet van ze
gehoord! Hoe gaat het met Eddy?"
Narda: "Masa weet je niet! Al doood! Al
laaaaaaang!"
Lien: "Adoeh! En Wim?"
Narda: "Wim is nog niet dood".
Lien: "Adoeh te erg! Masa de mensen
is alleen maar twee soorten, njang dood
en njang nog niet dood...!"
7
