'S AVONDS VERMOEID NAAR BED?
GEEN ENERGIE?
VITALE POSITIEVE GEZONDHEID
VOOR MAN EN VROUW
ACHTERAF BEZIEN
Dit nieuwe, natuurlijke antwoord kan voor u de oplossing zijn.
FEUILLETON
HUWELIJK
Het handschoentje was meteen doorge
reisd naar het binnenplaatsje, waar haar
man, die houtvester was, haar zou komen
afhalen van de pasanggrahan. Intussen
kortte het jonge vrouwtje de tijd met het
doorsnuffelen van haar woordenboek, want
ze kende nog geen woord maleis.
Diezelfde middag kwam de vrouw van
de Chinese toko al op bezoek met een
grote tènong met koekjes. U weet wel:
poera-poera djoeal koeweh, maar onder
tussen uithoren. Het gesprek hobbelde
moeizaam voort op haastig opgeslagen pa
gina's van het woordenboek en verkeerde
uitspraken. Het handschoentje kreeg al
gauw door dat de koopvrouw wilde weten
wat ze hier kwam doen. Wel, trouwen met
een houtvester. Woordenboekje: "kawin"
(koopvrouwtje knikt heftig). "Sama" (knik-
knik)... maar het woord houtvester stond
niet in het boekje. Tja! Wat was een hout
vester, een mens, levend in het bos...
weer zoeken...ah, dat was het: "Kawin
sama orang-oetan!"
Laat me nou die koopvrouw de hele
koekjestrommel vallen met een gill
Als u 's avonds oververmoeid bent,
geen energie meer bezit, kan dat be
tekenen, dat u de natuurlijke vitaminen
nodig hebt, zo noodzakelijk voor de
juiste bloedtoevoer naar de spieren
van het lichaam en naar de hersenen.
Neem daarom Aktief Capsules. Deze
combineren hoge concentraties van
tarwekiemen (de rijkste bron van
„groei"- en ,,energie"-vitaminen) met
andere natuurlijke vitaminerijke con
centraties. Aktief Capsules zijn smaak
loos, werken niet gewoontevormend.
U zult verbaasd staan over de invloed
van Aktief Capsules op uw energie
en welzijn. Begin vandaag nog met
Aktief Capsules. Verkrijgbaar bij apo
theker en drogist, 3,90 per kuur.
door GREET GAUDREAU
VI
De Hollandse kinderen die bleven assimi
leerden zich echter allen, vroeger of later.
In de loop der jaren gingen ze zich lang
zamer, rustiger bewegen, hun spraak ver
anderde, hun spelletjes veranderden. Bij
sommigen was 't of de kleur van hun haar,
ogen en huid zich verdiepte. De grens werd
overschreden wanneer ze, van het eerste
Hollandse verlof terugkomen, met onver
holen blijdschap Indië terugvonden. Een
maal over die heel duidelijke grenslijn heen,
werden ze Indische kinderen, net zo natuur
lijk tot onze groep behorend als ze er
eerst buiten bleven.
Oudste en Tweede Zuster waren al een
lange tijd van huis weg; ze waren getrouwd
en opgelost in een wereld die voor mij
afgesloten werd gehouden. Broer had ik
eigenlijk nooit gekend, hij was op kost
school aan het andere eind van Java, hij
kwam niet vaak thuis.
Ik was eigenlijk een enig kind. Ik was,
zoals thuis eindeloos voor de kennissen
werd herhaald, een nakomertje. Het was
van het begin af duidelijk dat nakomertjes
zowel ongewone als ongewenste verschijn
selen waren en Mam maakte dit nog dui
delijker door er vaak lachend aan toe te
voegen dat ik "twee huizen verder was
geboren" net of ik een ondergeschoven
trollekind was dat onrechtmatig in ons huis
leefde. Zodra het woord "nakomertje" in
de kring visite viel, kroop ik in m'n schulp
en wachtte op de twee huizen verder. Ge
lukkig hield Mam ermee op nadat ik eens
ik was toen negen jaar in tranen
uitbarstte en dat nog wel terwijl wij op
kennismakingsvisite waren bij nieuwe fa-
brieksmensen.
Pap erkende het trollekind als het zijne.
Die noemde me, zelfs toen ik al een tiener
was, "onze laatste verbeterde uitgave".
Dat klonk heel anders. Pap glimlachte daar
trots bij omdat hij werkelijk van me hield
en hij zei dat om een ieder's aandacht
voor zijn jongste uit te lokken. De visite
lachte dan ook anders en sprak me vrien
delijk aan om Pap terwille te zijn. Tot zijn
laatste dagen toe heeft Pap mij mijn volle
aandeel gegeven in die blinde naive liefde
die hij voor al zijn kinderen koesterde. En
nu pas komt 't bij me op dat dat vaak
herhaalde "laatste verbeterde uitgave" mis
schien de zalf was op de wond van de
twee huizen verder. Pap had iets vrouwe
lijks in zijn make-up, zoals Mam iets man
nelijks ruws in zich had. In mijn jeugd was
dat nog een uitzondering. Nu, in deze cul
tuur en in dit barre nuclaire tijdperk, her
ken ik, sterker geaccentueerd, Pap en Mam
in vele gezinnen om mij heen: moeders
zonder moederinstinct, zonder moederlijke
drang tot verzorging en bescherming die
hun eigen weg buitenshuis vinden, tevreden
in een leven dat om henzelf draait inplaats
van om het gezin; en vaders die noodge
dwongen, getroffen door het gemis van hun
kinderen, trachten goed te maken en de
rol van geestelijke en lichamelijke verzor
ger langzamerhand overnemen. Is dit de
lijnrechte speedway naar het Soma-para-
dijs?
HOOFDSTUK VII.
Af en toe kreeg ik een van de zusters
terug, zoals bij mijn laatste verjaardag in
Indië, Er was, als gewoonlijk op mijn ver
jaardag, groot feest thuis. Niet voor mij
en mijn vriendinnen maar voor Pap's en
Mam's vrienden en kennissen. Maar nu
was ik ouder en kon zonder bijgedachten
genieten van de muziek en de gasten, het
prachtig opgemaakt buffet en de lampions
die hun teder schijnsel wierpen over de
wijde kring stoelen in de voortuin. Ik merk
te 't niet meer op dat niemand me geluk
wenste of cadeaux voor me meebracht, ik
was blij dat Pap en Mam mijn verjaardag
hadden geleend om een feest te geven.
Toen 't allemaal een hele tijd aan de
gang was geweest en ik net uitgekeken be
gon te raken, kwam een auto de tuinpoort
binnenrijden met Oudste Zuster en Zwager
erin. Zij wekten mijn verjaardag weer op
door me onder gelukwensen te omhelzen
en een dik boek te geven. Oudste Zuster
omhelsde me nog een keer en praatte tegen
me, ze scheen werkelijk blij te zijn me te
zien. Toen ze daarna allebei in de grote
kring gingen zitten en gretig aan het feest
deelnamen, was 't geen verlies want ze
hadden me en passant alles gegeven wat
ik wilde van een verjaardag: attentie en
een boek.
Ik was nu elf jaar en zo verslaafd aan
lezen dat Mam me niets anders gaf dan
boeken op feestelijke gelegenheden. Niet
een enkel boek maar een hele stapel.
Ik had in dit laatste huis in Indië mijn
eigen leeshoekje, als in elk van de andere
huizen. Hier was 't een vierkant domeintje
in de binnengalerij, begrensd door de ge
weldige dubbele boekenkast, een zitje van
een ronde tafel en drie gemakkelijke stoe
len, de trap naar de eetkamer en de divan.
Niemand zat ooit in de stoelen of lag op
de divan behalve ik, er leefde niemand in
het huis behalve Pap, Mam en ik, en we
hadden ieder ons eigen terrein Noesje be
reikte volgens de wet der ouders nooit het
binnenhuis, we speelden in de tuin en de
voorgalerij.
wordt vervolgd)
15
