dracht, dat men er altijd even fris mee
uitziet.
Men kan ze min of meer versieren
met opnaaisels, kantjes en strookjes,
maar er moet toch minstens een kant
je om het geheel zitten.
Voor eerst aankomende is het raad
zaam NIET zelve te maken, daar die
meestal verknipt worden en ongeluk
kig aan het lijf komen te zitten.
Beter dus wat geld voor maakloon
uit te geven, waardoor men dadelijk
er uit kan zien als een „oudgast".
Onder de kabaja s zijn veel dames
gewoon een bijzonder soort van lijfje
te dragen, enigszins het corset ver
vangende, zonder dat er een enkel
baleintje in komt; maar als men het
gewone hollandse patroon van een
laag onderlijfje neemt (hoger worden
hier natuurlijk nooit gedragen) en het
van stevig keper maakt (ook onge
bleekt is er best voor) kan dit als het
goed pasklaar is gemaakt, best ge
dragen worden.
Over het algemeen dragen de In
dische dames lange zijden „angkins"
(oedits), dat is een soort ceintuur dat
men om de sarong windt en met een
strik op zijde vastbindt om de sarong
om het lijf te binden. Wij, europeanen,
doen verstandiger een stevige lederen
band of elastieke ceintuur te dragen,
want bij ongewoonte loopt men ge
vaar, dat de sarong onder de anqkin
afzakt.
Bij de sarong en kabaja draagt men
geen schoenen maar muiltjes. De
ze zijn hier in alle verscheidenheid te
krijgen, dus behoeven zij niet meege
nomen te worden, daar zij hier goed
koper en mooier zijn.
Over het algemeen wordt de sarong
en kabaja te Batavia tenminste door
europese dames slechts in huis ge
dragen.
Indische dames voelen zich vrijer
er in en gaan zo er wel buurvisites
mee maken en per rijtuig (eigen of
huur- dos a dos zelfs) mee uit.
(Overgenomen uit „De Echo", week
blad voor dames in Indië).
Van een lieve vriendin kreeg ik de
zer dagen de grootste verrassing in
jaren; een jaargang van „De Echo".
Uit deze kostelijke verzameling uit het
jaar 1900, (toen een damesblad nog uit
goede artikelen, raadgevingen, verha
len bestond en niet voor 98% uit ad
vertenties van uitsluitend luxe-artike
len!) hoop ik u geregeld wat uit „voor
te lezen".
Ik popel van ongeduld om u van de
enige Indische verhalen, recepten en
modenieuws te laten genieten. Voor
die lieve oma's die deze tijd hebben
meegemaakt is het zoete herinnering,
voor ons, de latere generatie, zijn de
ze artikelen een verkwikking niet al
leen, maar een openbaring. Hoeveel
reëler, eerlijker en menselijker dacht
en deed men. Heimwee naar de goede
oude tijd?
Goed, dan maar heimwee naar de
goede oude tijd. Ik schaam me er niet
voor. U?
Lilian Ducelle.
Vermeldt op uw giro ALTIJD
waarvoor het bedrag bestemd
is. U bespaart ons zoveel kost
bare tijd, zoveel vergissingen en
gezoek. Is er een donatie of een
bedrag voor de Bruine Bus bij,
zet u dat er dan ook bij? Wij
kunnen niets boeken zonder po
sitief de bestemming te weten.
Dank u
SAKABA-BOUTIQUE
Kabaja-speldjes - oorknoppen - broches -
ringen - hangers - sarongs - kains.
Originele en elegante geschenken
voor KERST
VER WEG.
Heeft u ook wel eens opgemerkt
dat wij Nederlanders bijzonder goed
zijn in het maken van royale gebaren?
Er wordt wel gezegd en geschreven
van niet, en misschien is het ook iets
van de laatste jaren pas, maar heus,
wij zijn erg goed in het maken van
royale gestes. Vooral als het iets be
treft dat ver weg plaats vindt. Hoe
verder weg en hoe spectaculairder
hoe meer we er heen gireren, naast
dekens ook veel geld.
Er gebeurt bv. iets heel akeligs in
Zuid-Amerika, men hoeft maar te kik
ken en we grijpen ons giroboekje, de
collectebus. We lezen later het be
haalde resultaat in de krant, het ver
vult ons met trots, een grote som
gelds kan gezonden worden, we zijn
tevreden, gaan door met onze werk
zaamheden en vergeten de hele ge
schiedenis. Natuurlijk is het wel ver
velend als we later foto's zien van
n half afgebouwde loods, geen mens
te bekennen; dat is er met ons geld
gedaan. Niemand snapt hoe het kan,
niemand weet er meer iets van, na-
14
KOPI TOEBROEK.
Donker maar toch helder. Bit
ter maar toch zoet en geurig te
gelijk. Als je slechte kwaliteit
koffie gebruikt krijg je slechte
koffie, gebruik je goede kwali
teit dan krijg je een lekker kop
je. Er valt bij kopi toebroek
niets te verdoezelen met melk,
slagroom, filtertjes en snoezige
kopjes. Kopi toebroek drink je
uit een royale kop, je krijgt je
portie, lekker of niet lekker.
Maar je weet na de eerste slok
wat je drinkt, koffie Arabica of
gebrande djagoeng.
In deze rubriek schenken we
kopi toebroek, een op-de-man-
of-vrouw-af praatje over datge
ne wat ons bezig houdt of na
aanhet hart ligt. Soms een beet
je bitter, maar dan ook weer pit
tig en zoet. Maar eerlijk.
Het is wel de bedoeling dat u
ook eens opstaat om een kopje
te schenken. Water staat op,
koffie- en suikerpot zijn gevuld.
Komt u erbij zitten?
Rini (Carpentier Alting
Lilian (Ducelle)
vragen heeft geen zin, het helpt toch
niet.
Zo gaat het 't hele jaar door, er is
altijd wel iets dat ons medelijdend en
goede hart treft, iedereen wil helpen,
grote bedragen gaan het land uit om
de getroffenen te helpen. Gebeurt er
nu iets in eigen land, een windhoos
of zo, dan komt er echter met moeite
en pijn een bedrag bij elkaar. Het was
wel spectaculair genoeg, daar niet
van, maar veel te dichtbij om echt
enthousiast te kunnen worden. Mis
schien is het ook een beetje gênant
dat zo iets hier gebeuren kan.
Ook in Nederland zijn achtergeble
ven gebieden, zonder waterleiding,
riolering en wat dies meer zij, maar
Dies zei niet meer en dus gebeurde er
ook niets, het is te dicht bij huis, in
eigen huis nog wel, lang niet interes
sant genoeg en we gaan dus gewoon
verder met onze bezigheden, storten
af en toe eens iets en zijn bijzonder
tevreden.
In Indonesië ploeteren zending en
missie en Bond van Oud Steurtjes,
om er maar een paar te noemen, op'
eigen houtje, eenzaam verder. Soms
is er iemand die iets te missen heeft,
een kist met barang stuurt, die of
schoon zeer welkom, toch niet meer
is dan de druppel op de gloeiende
plaat. Het is allemaal fijn ver weg,
toch wel iets te dicht bij en het ruikt
allemaal nog een beetje koloniaal bo
vendien. In de hele pornografische li
teratuur van vandaag is er geen viezer
woord dan „koloniaal je kunt van
alles zijn, maar beslist geen koloniaal.
De rammelman - handelaar in oude
lompen en materialen (met diploma)
komt langs de deur, en indien u niet
te hoog woont heeft hij de oneindige
goedheid uw lappenzak aan de haak
te hangen, kijkt zuinig, geeft twee
kwartjes, de rommel is opgeruimd, uw
geweten gesust, klaar al.
Wie is er die deze maand zijn kas
ten nakijkt, een grote boenkoesan
maakt voor Pa van der Steur? Wie is
er die er plaats voor heeft om het op
te slaan, wie wil het verpakken, wie
wil voor verzending zorg dragen, wie
wil in de onkosten bijdragen? En een
volgende keer voor het St. Elisabeth-
ziekenhuis in Semarang en weer een
volgende keer voor iets anders?
Grote stilte alomniemand wil.
Ja, zo zijn we. Engelsen hebben een
fijne uitdrukking: charity begins at ho
me - liefdadigheid begint thuis. Dit is
maar een vertaling, maar ja, het is dan
ook een Engelse uitdrukking.
Rini.
