uergetef\Ji
JARIG IN
DEC. - JANUARI
Men mag de manier waarop een
Amerikaan hartelijk is, hypocritisch
noemen, persoonlijk vind ik het dan
een buitengewoon aangename manier
van hypocritisch zijn (A I s het dat
mocht zijn). Het elkaar direkt bij de
naam noemen gaat gemakkelijker dan
U denkt. Toch heb ik, op eigen intuï
tie afgaand, vaak tegen oudere per
sonen Mrs. en Mr. gezegd en ze von
den het goed en aanvaardbaar. Zo
noemde ook niet iedereen mij Lilian.
De verhouding werd er nooit door ge
schaad. Er zijn belangrijker dingen dan
het noemen van een naam.
Het is je reinste onzin om een Ame
rikaan plomp, gevoelloos of onbe
schaafd te noemen. Ook dat zijn wel
degelijk milieu verschillen, ook daar
speelt opvoeding een belangrijk woord
je mee. Onbeschofte kinderen hebben
meestal onbeschofte ouders (of inner
lijk onbeschaafde ouders liever ge
zegd). Er zijn zoveel soorten Ameri
kanen. Het grootste deel vond ik over
het algemeen dragelijker dan de Euro
peanen. Gewichtig doenerij is er heel
weinig bij, noem dat een gebrek aan
standing, het leven wordt er makke
lijker door vind ik.
Ik ben voor een paar weken tele-
phone-girl geweest. Over de telefoon
proberen klanten te strikken voor een
ziekteverzekering. Afschuwelijk werk,
maar een fantastische oefening om je
verstaanbaar te maken en vlug en goed
te reageren. Ik slaakte altijd een zucht
van verlichting als de stem aan de
andere kant van de lijn korzelig zei:
"I am not interested" en ophing. En ik
kreeg de bibberatie als de stem zei:
"Tell me more about it." Een gerust
stellende ontdekking: in Amerika zitten
zoveel mensen met een zwaar accent
(Duits, Frans, Italiaans, Chinees, noem
maar op) dat je al gauw je schroom te
boven bent om ook een mondje brab
beltaal ten beste te geven!
Daarna heb ik me maar weer op een
meer vertrouwd pad begeven: naaien.
Ik heb in een heel dure herenmode
zaak gewerkt, met een ijskoud gezicht
beweerd dat ik "experienced", was in
het vermaken van pantalons, jassen
enz. Steunend op mijn goede gesternte
en vertrouwend op mijn handigheid met
de naald. Ik maakte inderdaad geen
kwade beurt, dank zij de aardige Mexi
caanse tailleur die aan het hoofd stond.
Hij liet me een aantal pantalons "tag-
gen" (omslagen maken) en persen op
een verschrikkelijk apparaat waar ik
doodsbang voor was. Ik hield me goed,
voelde me geweldig toen hij op het
eind van de dag mijn werk goedkeurde.
Toen zei hij: "Ben je werkelijk ervaren
in dit soort werk Lilian?" "Ja," zei ik
en dacht aan de ontelbare verstelde
broeken voor zoonlief.
Antonius barstte in lachen uit. "Re
ken je er dan op dat je voortaan 40
broeken per dag moet afhebben in-
plaats van 8?"
We konden geweldig goed opschie
ten met elkaar. Hij vertelde over Mexi-
Een typische straat in een Californisch stadje.
De droge heuvels aan de horizon, palmen,
kemhang sepatoe, dennen en camelia's. En
ruimte, ruimte, ruimte.
co City, zijn trots en ik over Indië, mijn
trots. Hij kocht donuts voor me en
bracht koffie voor me mee. Soms
bracht hij me thuis ofschoon het een
enorme omweg was. Hij had een Ame
rikaanse vrouw en zijn zoons waren
knapper dan de mooiste filmsterren die
ik in levende lijve gezien heb.
Wegens inkrimping van een paar
filialen werd Tony overgeplaatst en met
de Hongaar die in zijn plaats kwam
werkte ik niet zo prettig ofschoon het
geen kwade man was. Wie de opper
ste baas was van al die modezaken?
De burgemeester van Whittier, die zon
der spoor van waardigheidsverlies zelf
in de winkel stond en klanten hielp.
In Amerika wordt de burgemeester na
melijk gekozen uit gezeten burgers en
'hij houdt daarnaast zijn normale werk
kring. Het was wonderlijk te ervaren
dat kameraadschappelijkheid, zakelijk
heid, dienbaarheid en standing zo goed
samen kunnen gaan.
Mijn derde betrekking was bij een
damesmodezaak. Daar heb ik 't langst
gewerkt, daar maakte ik de vriendinnen
waar ik nu nog mee correspondeer,
die verwachten dat ik weer terug zal
komen omdat ze gewoon niet kunnen
geloven dat ik zomaar ineens weg kan
gaan. Ik was verkoopster, vermaakster,
étaleuse, van alles en nog wat. Hard
werken, maar prettig werken omdat je
alles samen deed en er met de andere
dames nooit gezeurd werd wie er de
baas was. leder was belangrijk op haar
beurt en ieder gunde elkaar wat.
Mijn laatste betrekking was op kan
toor. Ook daar maakte ik in een paar
maanden tijd veel vrienden, en mis
schien wel veel vijanden ook. De door
snee Amerikaan weet evenveel van
landen buiten Amerika af als de door
snee Hollander over Indonesië. Met dit
verschil dat de Amerikaan ogenblikke
lijk toegeeft dat hij onwetend is. Je
kunt al je wijsheid aan hem kwijt, hij
luistert gretig en is misschien over een
uur alles wel weer vergeten. Maar hij
spreekt je tenminste nooit tegen en
luistert met open oren. Als ze domme
dingen vroegen zoals: "Was het niet
verschrikkelijk om in een communis
tisch land (Indië) te wonen?" dan kon
ik ze de volle laag geven.
Ze hebben geen flauw idee van com
munisme, communisten en waar die
zich bevinden, maar ze zijn als de dood
ervoor. Waarom weten ze ook niet.
Daarom brengt de Amerikaan alles wat
hij niet begrijpt of niet wil begrijpen, in
verband met communisme,
Na het toespitsen van de kwestie
Vietnam werd mijn weerbaarheid gro
ter, mijn wrevel ook. Leerden ze dan
nooit iets?
"Alles wat jullie nodig hebben is een
oorlog in eigen huis," zei ik eens boos,
"jullie lopen je op de borst te rammen
dat je in elke oorlog hebt gezeten,
maar ergens anders de boel oprui
men is iets anders dan het eigen huis
en gezin verdedigen."
Ik kwam, vooral het laatste jaar van
mijn vertrek uit de States vaak neer
slachtig en sjagrijnig thuis. De oorlog
in Vietnam maakte discussies los, dis
cussies zijn vermoeiend en nutteloos
als de partijen volkomen verschillende
achtergronden hebben, anders hebben
geleefd en uit een ander land komen.
En Azië en Amerika liggen niet duizend
mijl maar duizend eeuwen van elkaar
af. (wordt vervolgd)
H. Kersch (Oom Herman),
Mevr. L. Timmermans-v. Dalen,
Mevr. Aschoff-Sutterland.
Dit zijn de laatste jarigen die wij van
hieruit van harte gelukwensen. Een ver
late gelukwens helaas, want het vroege
decembernummer kwam er tussen.
Dit zal de laatste keer zijn dat deze
"Vergeet-mij-niet" rubriek verschijnt.
We hebben het geprobeerd, maar het
bleek toch moeilijk te zijn verjaardata
op te sporen. In ieder geval, de be
doeling was goed.
Voor alle oma's en opa's in de ko
mende maanden: moge U een prettige,
zegenrijke verjaardag hebben en nog
vele na deze! Red.
13
