Fietsrennen in Indië
van 30 oktober 1967 in handen en tot
verrassing
voorband met een nijdig gesis leeg.
De 2e prijs, twee stel binnen- en
buitenbanden, uiteraard grote maten,
kwam dus zeer van pas.
Nu werd de club P.R.M.V. Prean-
ger Rijwiel en Motor Vereniging op
gericht en behalve dus rijwielrennen
werden op het raceterrein voor paar
den Tegalaga ook zeer spannende
motorrennen georganiseerd, met zulke
kleurrijke figuren als Gerrit de Raad,
Helant Muller, Rous en Meeuwenoord,
Helbach en anderen.
Ik was nu verloren en dacht alleen
maar in fietstermen en was op de
wegtours afwisselend 2e, 3e of 4e,
steeds met mijn rheumatisch hijgende
Fongers, nu zelf opgeverfd en op nieu
we banden, totdat Van Galen, mis
schien het niet prettig vindende dat in
de hogere regionen een renner met 'n
gewone fiets ronddwaalde, hetgeen
voor de standing van de club niet goed
was, mij een echte racefiets, een Cho-
bert, in bruikleen gaf.
Uit dankbaarheid won ik de eerst
volgende wedstrijd een 100 km. race,
waarin de hele Goenoeng Misigit was
opgenomen. Raes was hierin 2e en dat
hij, sterke, onvermoeibare, verloor,
kwam doordat ik me in de eindspurt
even liet afzakken, waardoor hij niet
meer oplette en te laat in de gaten had
dat ik vlak achter hem explodeerde in
een ,,alles-uit" eindspurt.
Sorry, Eddy, waar je ook bent, ik
Aangepord door een foto in Tong-
Tong van 30 okt. j.l., waar ik alleen de
latere mastodont in de rensport Eddy
Raes herkende, wil ik een poging doen
om iets van Indië's fietssport uit de
vergetelheid te halen.
Fietsracen werd in Indië, speciaal in
de periode die ik nu voornamelijk ga
beschrijven intensief beoefend.
Er waren drie perioden.
De eerste, met Berlaut, Brunsveld,
Wim v. d. Putten, good old v. Beekom,
Harms en Raes, stierf een zachte dood
na de eerste Batavia-Bandoengrace die
door Berlaut werd gewonnen.
Ik was toen nog maar een hansjopje
dus weet ik over dit tijdperk niet veel
te vertellen.
In 1926 meen ik werden de heren
Landau, Breedveld en Van Galen door
nieuwe inspiratie geprikkeld.
Er moesten in Bandoeng weer ren
nen komen. Van Galen, eigenaar van
de fietsenwaroeng Sneep, loofde prij
zen uithij moest tenslotte de ver
koop van zijn sportfietsen stimuleren!
De animo zat er onmiddellijk in en
de rijke jongens gebr. Burki, Max van
der Poel, e.a. reden al gauw met hun
blinkende ,,Francaise Diamant", Alcyon
etc. de arme burgerjongens de ogen
uit te steken.
Wel ik bleef door die sporttoestan-
den niet onberoerd, was toen 18 jaar,
en had met mijn solide, stevige, maar
massief zware Fongers vele bergtocht-
jes gemaakt.
Ik liet me inschrijven voor een 45
km. race naar Oedjoeng Broeng v.v.,
gestimuleerd door het gulle geschenk
van een gebogen stuur dat ik op mijn
bezadigde Fongers monteerde.
Velen kwamen aan de start en splits
ten zich direct in 3 groepen, n.l. la
chende en spottende cracks uit de vo
rige wielertijd, de geldadel met modern
gereedschap en de grote massa plebs
met geïmproviseerde ijzerwarenwinkels
compleet met duozitjes, bagagedra
gers, achteruitkijkspiegels, en bij die
groep stond ik me te schamen.
Direct na het startsein werd er door
de met echt materiaal uitgeruste wie-
Iers een rotvaart ingezet in een se
rieuze poging om Jan Rap en maat
kwijt te raken.
Ik wist, hoewel de eerste 10 km.
in een coma, hoe dan ook er bij te
blijven en voelde in het heuvelterrein
me zelfs bijkomen.
Het optimisme dat ik tot het eind
bij de kopgroep zou kunnen blijven,
begon in mij te groeien en toen in
Bandoeng het tempo scherp werd op
gevoerd, kon ik er waarachtig nog 'n
schepje bovenop gooien, tot opeens
ik voor mij nog alleen Max v. d. Poel
zag, die ik ook al begon in te halen.
Maar opeens was alles voorbij en
was ik op mijn eerste race no. 2 aan
gekomen.
Terwijl ik me stond te verbazen en
vele gelukwensers met mij, liep mijn
had nooit van je kunnen winnen als ik
niet mijn hoofd had gebruikt.
Toko Sneep voer er natuurlijk wel
bij en de rennen werden door het uit
vallen van de museumstukken heel wat
geruislozer.
Niet alleen in Bandoeng, maar ook
in Midden-Java - Semarang en Djokja,
Oost-Java, Soerabaja en Malang, met
een wielerbaan werd enthousiast ge
reden en fietsen gekocht. Het bleef
niet uit, we werden uitgenodigd, om
mee te doen aan een 300 km race,
Soerabaja - Grissee - Bodjonegoro, te
gen zulke rijders als Ondang (Sema
rang), Peters, zich om onbekende re
denen noemende ,,Daricarière", Den
Turk en vele andere sterke kerels uit
Soerabaja.
Uit ons arsenaal konden we putten
uit de hard rijdende en knokkende
Burki's, de stugge doordouwer Raes,
de snelle echter niet serieus trainende
v. d. Putten en ik, die nog op school
ging.
Daar Raes en ik in de afgelopen
maanden veel hadden gewonnen en
door armoe in de verenigingskas wer
den wij alleen voor de training aange
wezen.
Maar nu kwamen pas de problemen.
Raes werkte en moest dus zich vrij
zien te maken voor de race.
Ik zelf functioneerde op de H.B.S.
uitgesproken middelmatig, zonder eni
ge, door cijfers aangeduide, speciale
interesses.
Mijn vader, die een „gebalde vuist
opvoeding" prefereerde, boven die van
zag ik op blz. 17 een foto staan van een groep "wielrenners"
Op Uw vraag "Wie kan er meer van deze foto vertellen" wil ik U gaarne van dienst zijn,
schrijft E. B. Raes.
Deze foto genomen in 1923 door Wim van Damme (eertijds een all round sportsman, o.a.
voetballer, tennisser, watersportbeoefenaar, deelnemer aan diverse autobetrouwbaarheidsritten
en stelt voor de 5 eerst binnengekomen deelnemers aan een wielerwegwedstrijd Bandoeng-
Tjitjalenka vice-versa 60 km.
De wielrenners op de foto van links naar rechts zijn: van Beekom (later bekend als voetbal
scheidsrechter), Brunsvelt van Huiten, Tan Kiat Beng, Karei Ligtvoet en Eddie Raes (de
later bekende wielrenner)
Deze wedstrijd werd door de laatste gewonnen, getuige wel de klappertak op zijn zadel, bij
gebrek aan een lauwertak. Ie Prijs was een klokje.
6
