(AMSTEbi
PRACHTPILS
ZEVENVOUDIG...
U zult het vermoedelijk ook al vaker
gehad hebben. U pakt de krant op en
laat Uw oog gaan over de belangrijkste
berichten en dan heeft U er opeens
GENOEG van. Het is toch alle dagen
hetzelfde: daden van geweld aan
wijzen wie er weer fout is veroor
delen straffen.
Het is allemaal zó duidelijk. Het is
allemaal zó logisch wat er gebeurt en
het is allemaal bijmekaar een ver
schrikkelijk eentonig verhaal van
wraak, wraak, wraak en nog eens
wraak. Het schijnt alsof alle mensen
rondlopen met een Kainsteken (dus
dood moeten) en wie géén Kainsteken
draagt, is Abel...en die wordt in één
moeite door) óók doodgeslagen.
En zeggen de filosofen dit is
al zo oud als de wereld. Het is "nor
maal"...
•k
Pas als je het woord "zo oud als
de wereld" in je mond neemt, ga je
toch even op zoek of het wérkelijk zo
is. Je graaft in historische werken, in
oude filosofieën en gedichten, ja zelfs
in archaeologische opgravingen. En je
vindt inderdaad "een geschiedenis van
wapentuig" zo oud als de mensheid is.
Ook lees je er de Bijbel nog eens
op na: de eerste mensenmoord (die
dus een BROEDERmoord moest zijn).
Bekend verhaal. Kain slaat (uit af
gunst! onthoud dat!) Abel dood. En
vlucht. Normaal. Menselijk. Maar Kain
beseft wat hij gedaan heeft (deden WIJ
dat allemaal maar!). Hij zegt: "Mijne
misdaad is groter dan dat zij vergeven
worde..." En hij stelt zélf zijn straf
vast: "...ik zal zwervende en dolende
zijn op de aarde, en het zal geschieden
dat al wie mij vindt mij zal dood
slaan..."
Verhaaltje uit. Nou, en dat verklaart
toch waarom de mensheid tot heden
den dag nog steeds vervolgt en dood
slaat? Wat wil je, Tjalie! Het is ver
drietig, maar het is normaal!
Nou, het verhaaltje was nog niet
helemaal uit! In het volgende vers
komt God zelf de ongelukkige Kain
terzijde staan met een waarschuwing:
"Daarom al wie Kain doodslaat zal
zevenvoudig gewroken worden!"
Nou Tjalie, wat wil je! Dat verklaart
alles nóg duidelijker! Elke doodslag
heeft zeven doodslagen tot gevolg! En
als dat in de loop der eeuwen verder
gaat, krijg je op den duur wereldoor
logen tot alles vergaat. Klopt toch?
Logisch toch? Het is normaal!...
Eh we weten allemaal drommels
goed, dat het NIET logisch en NIET
normaal hoeft te zijn. Want er staat
duidelijk: "al wie Kain doodslaat...".
Dus alleen zij die inderdaad Kain
doodslaan maken de wereld alleen
maar erger. We hebben nog zoiets als
een "vrije keus". We kunnen vergeten
en vergeven. Maar als we rondkijken
in onze maatschappij en de krant le
zen, merken we wel dat we van die
vrije keus geen gebruik maken. Dat
we het heel logisch en normaal vinden
als er een SYSTEEM bestaat van Kains
doodslaan. M.a.w.: onze vrije keus
maakt ons eigen leven kapotter en ka
potter. De schuld van "verergering in
tweede instantie" ligt NOOIT bij Kain,
maar bij ONS. Bij ons, "rechtvaardige
straffers"!
Zou het werkelijk wel anders kun
nen? Zouden er werkelijk wel mensen
zijn die groothartig genoeg zijn, ver
gevensgezind genoeg, zwijgzaam ge
noeg om inderdaad Kains NIET te ver
volgen?
Ja.
Onze Indische samenleving heeft
zelfs verhoudingsgewijs erg veel van
zulke mensen gehad. Daarom hebben
wij in Indië zo opvallend weinig schan
dalen en rellen gehad. Hebben wij
"dolende Kains" beschermd door ze
niet aan de kaak te stellen.Door te
zwijgen. Door op zijn hoogst alleen te
zeggen: "God slaapt niet!" Door zelfs
te zwijgen over wat ONS werd aange
daan.
Dit is het mooiste en dierbaarste
aan de Indischman dat ik gevonden
heb.
En ik wéét dat velen nu roepen zul
len: "Wat kóóp je ervoor? Ze lópen
alleen maar over je...!" M.a.w.: als je
niet Kain bent, dan ben je Abel. Dood
slaan doen ze je toch!
Ja, ja, dat is waar. Maar weet je,
we dragen dan geen schuld aan het
"zeven maal voortplanten" van onze
doodslag. En we maken daardoor het
leven van ons nageslacht leefbaarder.
En pas dan, weet je, krijgt ons kort
stondige en kommervolle leven enige
zin. En langer en zegenrijker waarde
Tot heel ver voorbij onze eindigheid.
Adoeh, maar wat is het moeilijk om
Kains NIET te vervolgen, ja?... T.R.
I
I
BLIJVEN SCHRIJVEN!
In ons nummer van 15 april waar
schuwden we er ernstig voor dat als
onze lezers niet zouden blijven schrij
ven, onze voorraad copy snel uitgeput
zou raken en ons blad zou sterven
door "koerang napas". Tot onze ver
bazing en vreugde kwam er in deze
maand alleen al genoeg binnen om er
drie nummers mee te vullen!
Terima kasih banjak! En poekoel te-
roes, Oude Garde! We staan nog véél
langer dan anderen denken...
Veel nieuw copy en veel brieven.
Wees niet teleurgesteld als wij U niet
terug schrijven. We hebben nog steeds
maar twee handen...!
Bij het (vaak ongevraagd) ontvangen
van hartelijke brieven, goede copy en
kleine giften ("de rest: hou maar!'
voel ik me vaak erg schuldig en on
dankbaar omdat ik niet prompt reageer
met al was het maar zó'n klein brief
kaartje
Toch zie ik in dat dit nu eenmaal
hoort bij ons Indisch leven, dat spon
taan en royaal moet zijn uit zichzelf.
En zonder dank. Meestal juist als wij
ARM zijn!
Vaak gaan mijn gedachten onwille
keurig terug naar mijn verste jeugd
toen wij periodiek "erg arm" waren.
Mijn vader was in zijn jonge jaren
nogal avontuurlijk en we scharrelden
vaak van de ene plaats naar de an
dere, altijd in goedkope huizen aan
doodlopende gangen. Diep achterin,
waar het eigenlijk kamponghuizen wa
ren. Van bilik en zo. Maar met royale
"Inlandse erven" met veel vrucht
bomen. Altijd hadden wij buren op
wier erven vruchtbomen stonden die
wijd vertakt waren tot voorbij de af-
scheidingspaggers. Die het hele jaar
door bloesems en vruchten afschud
den ook op ons erf. Zo maar gratis en
cadeau voor ons! Ook zullen onze er
ven wel bomen gehad hebben, die
onze buren "tracteerden", al herinner
ik me dat nauwlijks. Hoe dan ook: juist
in die arme tijd was er weelde van en
naar alle kanten. Toen we later rijker
en deftiger werden, woonden we in
betere buurten met kleinere erven met
hoge scheidingsmuren en geen vrucht
bomen. Of, als ze er stonden, zó ge
plant of gesnoeid dat buren "er geen
last van hadden", leder voor zich en
God voor ons allen, ja? En juist: hoe
arm werd ons leven toen!
Nu, met onze arme Tong Tong-club,
zijn de "arme kamponghuizen" weer
terug. We scharrelen maar onvervaard
de toekomst in. Hoe lang nog? En toch
denken we er niet aan, want we zijn
weer rijk! T.R.
3
