Fietsrennen in Indonesia
j J. M. VAN EXEL's
Na de race Soerabaia-Bodjonegoro v.v. zie org. dd. 30-1-'68 waar wij Ban-
doengers Raes en van Loon 2 en 3 werden dacht ons bestuur niet achter te
kunnen blijven en organiseerden zij de race Batavia-Bandoeng, via Poerwakarta;
een afstand van ongeveer 180 km waarvan 70 km stijgend terrein en waarin
opgenomen de 14% helling Tjisomang. Uitnodigingen gingen uit naar de diverse
clubs in Semarang, Djocja, Soerabaia en Malang. Behalve uit Batavia en Ban
doeng die overvloedig inschreven kwam uit de elite van eerdergenoemde steden,
slechts Peters alias Daricarière, die ons in Soerabaia had verslagen.
Raes en ik en natuurlijk ook de an
dere Bandoengers waren vast van plan
om alle renners die dus interstedelijk
zich de borst nat maakten te verslaan.
Wel dat betekende elke dag berg-
hellinkje op en afrijden met zondag
bijwijze van rust bijv.: Bandoeng-Soe-
kaboemi v.v. met zijn vervelend lange
zware Kekbron-helling dus een afstand
van 250 km. Daarbij nog de training
van je arm- en schouderspieren door
oefeningen aan de ringen, elke och
tend 1 km hardlopen.
Vanzelf dronken en rookten wij niet
en beschouwden wij het doodeenvou
dig kijken naar mooie meisjes al als
strijdig met de sportmanstucht. We
hadden er wel wat voor over toen!
Wij repareerden ook alles zelf aan
onze fietsen en snel-banden-plakken
was onze specialiteit. Raes record was
1 min. 23 sec., compleet van velg tot
opgepompt op velg!
De race zou dus in Batavia begin
nen, geld om in stijl met de trein er
heen te reizen hadden wij arme jon
gens niet, dus fietsten wij op onze
zwaar beproefde karretjes op een
avond Batavia-waarts.
De licht-dynamo's die wij in het don
ker inschakelden liepen in de buurt van
Roerwakarta al vast en we moesten
het toen doen met het olielampje van
Harms jr. die dus steeds op kop moest
rijden. Enfin, na een tocht van vele
hindernissen, waaronder een uitgebrei
de confrontatie met laten wij maar
zeggen het natte eind van een
groep karbouwen, klopte ik in de sche
merige ochtend bij mijn tante in Bata
via aan en werden wij na een verbaasd
fronsen van de slaperige wenkbrauwen
gastvrij in het paviljoen toegelaten.
Henk Burki en ik hebben ons in die
week voor de race goed laten ver
wennen en ook bewonderen door de
Bataviase jeugd.
Mijn tante mevr. Iseger, moeder van de
bekende krontjong-kreuner John Ise
ger, verzorgde ons renners enthousiast
en was ook bij de massale afrit van
de schouwburg.
Een onafzienbare rij van rugnum
mers voorziene officiële renners en
honderden "buiten-mededingers" ver
oorzaakten na het startsein een krank
zinnige wedloop naar de kop om vrien
den en kennissen te laten genieten van
hun athletische vermogens.
Wij, ervaren artisten, moesten wel
meedoen om uit het gedrang te blijven.
Na Meester Cornelis kreeg Raes on-
vewacht last van kramp en hoewel ik
het voor hem rot vond, was ik blij van
hem verlost te zijn, want op de hel
lingen was hij door zijn uitloop pogin
gen een zeer gevreesde tegenstander.
Peters uit Soerabaja dacht: "Nu is het
mijn kans" en met hulp van Harms jr.,
een stevige vlakke-weg-kunstenaar be
gon hij aan een ontsnapping met een
gecontroleerde snelheid van tegen de
50 km. Ik kon gelukkig net op tijd bij
ze komen en ten koste van bijna al
mijn lichaamsvocht wist ik aan ze te
blijven hangen. Na Poerwakarta, in het
stijgend terrein, kwam ik in mijn eigen
rythme en kreeg ik mijn zelfvertrouwen
terug, teveel zoals straks verteld zal
worden.
Op Poerwakarta stopten wij bij een
bloedverwant van Peters, omdat we
toch onze wielen moesten omzetten
voor de bergtandrad-verhouding. In die
tijd mocht je geen versnellingsmecha
nisme gebruiken en moest je met de
hand de vleugelmoeren van je achter
wiel losdraaien en dan kon je de ket
ting op een groter tandrad zetten waar
door men met minder moeite hellingen
nemen kon.
Van die bloedverwant kregen we
versnaperingen verstrekt en omdat ik
het laatst klaar was, hielp Peters mijn
wiel omzetten en begon tegelijkertijd
al te fietsen. In goed vertrouwen en
zoals ik hierboven zei een teveel aan
zelfvertrouwen, gunde ik me de tijd
om mijn gastvrouw te bedanken.
Toen ik op mijn fiets stapte bleek
het wiel tegen het frame te zijn vast
gedraaid en de vleugelmoeren onwrik
baar.
Het duurde een hele tijd voor er
ergens een Engelse sleutel opdook en
ondertussen kon ik mijn tegenstanders
snel zien verdwijnen.
Toen ik weer vlot was, woedde
moordlust in welige stormen door mij
heen en wild trapte ik mijn fiets de
helling op.
Charly Burki op zijn "blue" of "gold"
star B.S.A. motorfiets bood mij aan
mijn achterstand op te nemen. Nou die
bleek niet zo erg verontrustend 11
minuten op zwaar terrein en ik begon
methodisch aan de achtervolging,
trouw door Burki geholpen.
Eindelijk kwam het zover dat ik ze
om een bocht de helling op kon zien
stuntelen; zigzaggend op de pedalen
staand probeerden ze vooruit te ko
men. Dit gaf me de kracht om met veel
vertoon van kracht, keurig in mijn
zadel, voorbij te stuiven terwijl ik hun
kracht toewenste.
Nu zat ik alleen vooraan en moest ik
mijn positie verdedigen tegen een
Henk Burki die naar men mij vertelde
uit het peleton was opgerukt terwijl
Peters ook nog altijd een potentieel
iU|iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinininiiiiiii|iiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiHiiiiiii!iniiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii£
Schoenhandel j
alleen Reinkenstraat 29 j
Den Haag - Tel. 33 21 17 j
Specialist in exclusieve dames-
1 schoenen met hoge of lage hak
in de allerkleinste maten.
vanaf maat 32
I
a
I Ruime keuze in
dames- en kindersandalen
a I
HIMIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIillllllllllHIIIIMIIIIIMIIIIIIIIIUIIIIHNIIINHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIinUIIIIIIIIIIHUIIIIIIIIIinill
"...kreeg Raes onverwachts last van kramp..." Ah, ALLE Indische jongens zullen in hun jonge
jaren op grote fietstochten de stad uit wel eens pech gehad hebben. En altijd een vriend gehad
hebben (al was het alleen maar een passerende paman) die vriendelijk helpen wou. Daarom
kon leed zo gauw vergeten worden!
8
