OUDE BOMEN (II)
ooooooooooooooooooooooooooco
J. G. YSSEL DE SCHEPPER
O ALLE VERZEKERINGEN
o
EVENWICHTSKUNSTENAAR
Zie vrijdagavond 28 juni zijn
adembenemende stunts op een
ladder op de
TIENDE PASAR MALAM
26 t/m 29 JUNI 1968
HOUTRUST DEN HAAG
Met aandacht heb ik dit artikel gele
zen (TT 30 maart pag. 4). En ik pro
testeer tegen het feit, dat hierin wordt
beweerd, dat bijna iedereen zich niet
voor oude mensen interesseert.
Ik heb mij wèl voor oude mensen ge
ïnteresseerd. En bewust getracht o.a.
mijn moeder in mijn maatschappij te
houden.
Misschien is het interessant iets van
mijn ervaringen te vertellen.
Het beroep (hetzij vrij of in werkne-
mersverband) vereist 'n eeuwige aan
passing aan de maatschappij. De werk
nemer wordt voortdurend gecorrigeerd
door zijn medemensen en gedwongen
actief te blijven door de veranderingen,
die de maatschappij in technisch op
zicht ondergaat.
Zodra hij 65 jaar is, heeft de praktijk
uitgewezen, wordt hem het werken
verboden. Wanneer hij solliciteert,
krijgt hij geen baan, op grond van zijn
leeftijd. Is hij niet grondig voorbereid
op het vrijwillig nietsdoen, verliest hij
contact met de maatschappij en wordt
toeschouwer. De radio, t.v. en de krant
lichten hem in, maar hij heeft er geen
deel meer aan.
Wanneer de gezondheid achteruitgaat
dan kan het niet anders, heeft dit ook
geestelijke achteruitgang tengevolge.
Meerdere malen heb ik moeten con
stateren, dat mensen na hun 65 jaar
absoluut geen interesse meer hadden
voor hun omgeving, voor de jongeren,
voor hun medemensen. Ik heb gecon
stateerd, dat ouderdom een inkeer tot
zichzelf is en dat dit een ontwikkeling
is, waar noch de omgeving, noch de
persoon zelf iets aan kan doen. "Het
gedachtenwisselen op grond van ge
lijkheid" gaat niet.
Bejaardentehuizen zijn noodzakelijk,
omdat anders mensen verkommeren.
Ik ben niet teruggeschrokken voor de
oudere. Ik ben met belangstelling te-
gemoetgetreden, maar had de keus: of
op alles ja en amen te zeggen, of in
twist te treden; in beide gevallen voel
de ik een kloof tussen mij en de oude
re generatie.
In Indië was het familieverband door
klimaat en ruimte groter, kón het ook
zijn. Hier zijn de woningen te klein.
Bezoek aan oude mensen is vaak el
lendig; niemand wordt graag gecon-
£ronteerd met het lijden, dat de ouder
dom brengt.
Mijn moeder wilde niet in een bejaar
dentehuis, zij wilde niet wonen met
een verpleegster. Zij vereenzaamde
vrijwillig in een uitgewoond huis. Vijf
jaar lang heb ik bewust met mijn moe
der gepraat, voor mijn moeder gezocht,
een jaar lang in vier verschillende ty
pen huizen gewoond om te zien wat
het beste voor haar was. Bij een so
ciaal werkster kwam ik wanhopig.
"U moet haar daar laten", zei deze,
"ze is daar gelukkig".
Mijn broer en ik stonden doodsangsten
uit, dat haar wat kon overkomen. En
mijn voorgevoel kwam uit; ik vond
haar op een dag naast haar bed ge
vallen, helemaal in de war. Ze had
daar twaalf uur gelegen.
De ouderdom is een problematiek.
Maar het is onjuist de jongeren te ver
wijten, dat zij deze mensen laat ver
kommeren. Meestal willen de bejaar
den dat zelf.
Laten wij liever reëel zijn: laten wij
onze kinderen opvoeden naar een har
monische ouderdom. Dat betekent: dat
zij hun gezondheid in acht nemen, na
denken over de tijd, die ook voor hun
zal komen, zorgen dat ze over vol
doende financiële middelen beschikken
dat ze zelfstandig kunnen zijn.
Ik ken een dame van 82 jaar. Zij is
een beauty. Zij woont in een beeldig
huis, werkt in de tuin, omringt zich met
bloemen, ontvangt veel bezoek. Zij is
blij met iedere dag.
Aan de overkant woonde een andere
eenvoudige dame. Ze was wit gekuifd.
En iedere woensdag stond een witge-
kuifd heertje met bloemen en bonbons.
Boven mij woont een oude dame, die
vreugde vindt in haar huishouding. Dat
ze met haar jongere buurvrouwen niet
spreekt, vindt de oorzaak in haar ka
raktertrekken.
Het is aan de ouderen om lief te zijn
voor de jongeren niet omgekeerd.
Mijn moeder was lief voor ons wij
waren het voor haar. Wij hebben on
telbare herinneringen aan haar liefde
volle verstandige opvoeding daarom
konden wij haar tragiek van haar ou
derdom aanvaarden.
U ook, Tjalie, wordt oud. Maar dank
zij Tong Tong heb je er geen seconde
tijd voor om daar over te denken. Ik
heb Uw werkprogramma eens gelezen;
ik werd er grijs van, toen ik het las.
Ik ben 42 jaar.
De jongeren moeten hun leven maken;
geen wonder, dat zij het te druk heb
ben. De ouderen hebben de tijd en
kunnen veel voor de jongeren doen.
Mijn moeder deed het ik zal haar
voorbeeld volgen.
Bij eventuele publicatie geen naams
vermelding. Ik vind mijn schrijven hard.
X
Na lang beraad besluiten wij deze
brief tóch te plaatsen, ook al vindt de
schrijfster zélf hem hard. Oude men
sen hebben in hun lange leven wel
geleerd hardheden te aanvaarden.
Overigens stelt de schrijfster (in de.
vijfde alinea) ook vast dat "Bejaarden
tehuizen zijn noodzakelijk, omdat an
ders de mensen verkommeren". M.a.w.
omdat de mensen zelf niet voldoende
kommer kunnen opbrengen (oorzaken
daargelaten!) voor oude mensen, zal
de Staat het moeten doen. Maar kom
mer moet er zijn!
En dat was alles wat Tong Tong
vaststelde.
CITATEN VAN BEROEMDE
SCHRIJVERS
Een kort leven is ons door de natuur
geschonken, maar de herinnering aan
een welbesteed leven duurt eeuwig.
Cicero
Terwijl de senaat in Rome beraad
slaagt, gaat in Spanje Saguntum ver
loren. Livius
Het is gemakkelijker zich van twist te
onthouden dan zich er vrij van te
maken. Seneca
Het is alle mensen eigen voor zichzelf
excuses te vinden, niet kwijt te schel
den aan anderen en zich met zijn er
gernis over gebeurtenissen niet op de
oorzaak, maar op de gezindheid der
personen te richten.
Vellejus Paterculus
In de regel geloven de mensen graag,
wat zij zelf willen. Caesar
O Alg. Ass. bedrijf „Argo"
O Kantoor en woonhuis Corn, de Witt-
O laan 83, Den Haag, Telef. 55 71 72 O
300000000000000000000000000(5
15
