VOETSTAPPEN IN 'N ANDERE WERELD
TELEPATHIE TUSSEN VADER EN ZOON
.t:tv
mxi
I i I
Mijn schoonouders hadden maar één
zoon, waar ze zielsveel van hielden.
We vertrokken naar Indië om er ons
heil te zoeken en namen thuis af
scheid, daar we aan het. station niet
aangegaapt wilden worden en aan de
kade werd het nog moeilijker, daar het
dan nog langer zou duren. Mijn
schoonouders waren ontroostbaar toen
het moment gekomen was en het leek
of het een afscheid voor eeuwig was,
hetgeen later ook bleek te zijn, maar
wat niemand toen wist. We lieten ons
gaan en vooral mijn schoonouders wa
ren ontzettend verdrietig. We probeer
den hun op te beuren door te zeggen,
dat we na zes jaar weer terug zouden
zijn voor een verlof en' stapten gauw
in de taxi, die ons naar het station
bracht en zo begon ons nieuwe leven.
Onze correspondentie werd zeer
druk gevoerd, daar we er beiden zelf
veel van hielden om hun alles te schrij
ven, hetgeen een boekdeel had kun
nen zijn zóveel nieuwe indrukken kre
gen we te verwerken. De reis alleen
met een van de grootste schepen en
als eerste-klas-passagiers was over
stelpend mooi en de zee was overal
rustig, zodat we konden genieten van
alles wat we zagen.
Eindelijk kwamen we dan op onze
plaats van bestemming aan en hadden
we moeite om te wennen, daar het een
kleine gemeenschap was en zó rustig
en stil, dat we naar de voorgalerij hol
den, als er een auto voorbij kwam om
te zien of het misschien kennissen
voor ons waren.
De berichten uit Holland waren
slecht, want mijn schoonvader kreeg
kanker aan de lever, hetgeen hij niet
wist gelukkig. Zijn toestand verslech
terde steeds en wij werden angstig,
want op duizenden mijlen van elkaar
wisten we, dat we hem niet meer zou
den zien. De doktoren gaven hem nog
slechts een paar maanden.
Op een zondagavond voelde ik een
onweerstaanbare drang in me om mijn
man te vragen nog eens de Mond-
schein-Sonate van Beethoven te spe
len, hetgeen hij met zóveel overgave
deed, dat ik begon te huilen en mijn
tranen maar liet lopen. Toen het stuk
uit was, bleven we beiden in die wee
moedige stemming en wisten maar niet
waarom.
Een week later kwam het bericht van
mijn schoonmoeder, dat vader was
overleden en dat hij in zijn doodstrijd
steeds "gepraat" had met zijn zoon en
hem gevraagd had om nog één keer
de Mondscheinsonate v. Beethoven te
spelen. Dit was zijn lievelingsstuk en
hij probeerde het te neuriën, terwijl de
tranen uit zijn ogen biggelden. Mijn
schoonmoeder was ontroostbaar, zoals
ook mijn man en ik.
De verhouding vader-zoon en moe
derskind was altijd bijzonder hecht ge
weest en zó had ik de wens van zijn
vader op hem overgebracht.
Zo zien we toch, dat liefde gevoeld
wordt en beleefd kan worden, hoe ver
we ook van elkaar zijn. Dit was ons
wel een bewijs van telepathie. F.A.
SI PIET
In de krant lazen we dezer dagen
hoe een kinderarts meende te moeten
waarschuwen voor alle gevaren die het
gezin met Sinterklaas ook bedreigen
kunnen. Door het dreigen met Zwarte
Piet kunnen kinderen licht nachtmer
ries krijgen, gaan nagelbijten, slecht
eten, kunnen opnieuw onzindelijk wor
den, hun ondernemingslust verliezen of
minder zelfstandig worden dan zij te
voren waren. Ook kunnen sommige
kinderen een verkeerde instelling krij
gen tegenover mensen met een andere
huidskleur.
Ah! Eindelijk is de oorsprong achter
haald van onze koloniale houding te
genover Indonesiërs. We zijn immers
van kindsbeen af opgevoed met Sinjo
Kolas en Si Piet? Ook vele andere
slechte Indische (of misschien ook Ne
derlandse?) ondeugden van onze ge
neratie en de vorige zullen vast en
zeker wel ontstaan door in de jeugd
opgedane Zwarte Piet-syndromen,
trauma's, remmingen, psychoses en
hoe al die rare tjatjings van de mo
derne psychologie ook mogen heten.
Als het waar is, hoeft de oude gene
ratie zichzelf gelukkig niets meer aan
te trekken van alles wat ons aange
wreven wordt als fout of achterlijk.
Si Piet poenja salah, kan?...
PEREN
"Vijftigmiljoen kilo doorgedraaide
peren zijn op de Hoge Veluwe gede
poneerd voor het wild. De zwijnen
kwamen zich er onmiddellijk aan te
goed doen..."
Een weggestopt bericht in de krant
van een paar regels maar. Komt pe
riodiek terug. Jaar na jaar. Nu peren,
dan appelen; nu eens bloemkolen, dan
komkommers. We zijn eraan gewend.
De boeren lijden geen schade, want ze
krijgen hun minimumprijs terug. Het
marktevenwicht is stabiel gehouden.
Zelfs de knapste politici en economen
kunnen er niets aan veranderen. Dus
nieuwswaarde zit er in deze berichten
al lang niet meer.
Een paar jaar terug werd er nog wel
op gemopperd. Want men ziet toch
wel in dat landbouw en levensmidde
lenmarkt in stand worden gehouden
van onze belastingcenten. En dat wie
er alweer de rekening betalen moeten
de klein-gepensioneerden en AOW-ers
zijn, die in de herfst de peren niet
kopen kunnen die zwijnen gratis en
voor niets consumeren. Maar nog
maals: men went eraan zoals men
went aan toenemende criminaliteit en
zedeloosheid.
Ook worden we niet érg meer be
roerd door hongersnood in Bihar of
Biafra. Ook kijken we op de TV on
verschillig toe als beurtelings Viet
Cong en Amerikaanse Leger rijst ver
nietigen van arme tani's, die er schrei
end bij staan te kijken. Ook zijn de
met veel geweeklaag herdachte hon
gerwinter en de Japanse krijgsgevan
genkampen vergeten.
We worden allemaal bikkelhard. En
onze kinderen bikkelharDER. Betoel, ik
begrijp niet waarom Oosterlingen fata
listisch worden genoemd. De wijze
waarop hier in het Westen toenemend
kwaad gelaten wordt aanvaard is veel
fatalistischer dan het Oosten ooit ge
kend heeft.
Vervelend is alleen dat sommige ou
de Indischgasten af en toe last hebben
van een geestverschijning uit een voor
bij verleden. De geest van Tjang die
triest, maar zwijgend het hoofd schudt.
En wie liplezen kan, leest misschien
van haar lippen de woorden: "Sial,
Njoo, sial!" (voedsel weggooien brengt
onheil aan).
Maar dat is natuurlijk onzin. Wie ge
looft er in onheil als de werkelijkheid
om ons heen bewijst dat we steeds
welvarender worden? Zó welvarend
dat we regelmatig eten mogen weg
gooien, omdat we daardoor immers
nóg welvarender worden? En wie kan
Tjang geloven als de ministers Zus en
Zo verzekeren dat het zo goed is?
Ajo! Lempar pir! Loetjoe!
JQPr
20
