POEKOEL TEROES IN 1969!
roejkoel Teroes!
Met NECTAR essence:
wat ik altijd het fijnste van alles vond.
Zo kwamen dagelijks deze koop
vrouwtjes, want we waren goede klan
ten, die hun tampah altijd leeg deden
vertrekken.
Ik ging vaak op verkenning uit en
ontdekte al gauw een stokoude "Pah",
die onder een dun dekentje op zijn
bale-bale lag, maar zodra hij me hoor
de, kwam hij naar buiten en trok zijn
ketella en djagoeng uit zijn akkertje
en kreeg ik in een paar minuten mijn
djagoeng bakar. Hij vroeg dan altijd
naar ons en was vol belangstelling
voor mijn broers en zuster. Dagelijks
bracht ik hem zijn portie eten, waar
hij dankbaar voor was en me zei:
"Wah nonnie, toean Allah -Rassi banjak
redjeki sama non". Maar een jaar later
kwam ik voor een dichte deur bij hem
roepen. Het huisje was verlaten en na
een paar dagen kwam zijn dochter ons
vruchten en een mand vol djagoeng
brengen als dank voor wat we haar
vader hadden gebracht, die gestorven
was.
Ik vond het verdrietig om dat oudje
niet meer te kunnen bezoeken en had
geen ander in de buurt om djagoeng
bakar te eten.
Nadat onze paarden waren besteld,
maakten we grote tochten naar Lali-
Djiwo, het Vergeten Hart, een eenzaam
oord, hoog in de bergen, waar het erg
koud was en nog een ongerepte natuur
ons met mysterieuze gevoelens deed
denken aan lang vervlogen tijden, waar
nog weinig Europeanen waren ge
weest. Het was een lange rit naar bo
ven en we reden in galop om er het
eerst te zijn. Boven gekomen, gingen
we picknicken en de begeleiders had
den moeite ons bij te houden en kre
gen van onze mondvoorraad mee te
eten. Na een rust-pauze van een half
uurtje en genoten te hebben van het
kijken naar de apen, die uit de bomen
kwamen om een stukje mee te eten,
keerden we terug. Meestal zagen we
tijgersporen onderweg en waren wat
bang voor die gevaarlijke dieren, maar
zij waren net zo bang voor ons als
wij voor hen, want nooit zagen we er
een van nabij.
Onderweg zagen we altijd de was
vrouwen in de kalie hun was doen op
een grote steen, waarbij ze hun zange
rige stemmen lieten horen en ons har
telijk groetten. Het was een aardig ge
zicht die jonge vrouwen in het water
te zien met hun sarongs boven de
borst gebonden en blote schouders. Ze
hadden altijd plezier, scheen het, want
ze lachten altijd en riepen ons vrien
delijke dingen toe: tabe nja, tabe non,
tabe njo, apa soeda pekantie?"
Na de heerlijke tocht kwamen we in
de middag thuis en wachtte kokki ons
al op met de traditionele middagsnoe
perij: ketan of wadjik of pisang go-
reng.
De volgende tochten naar het z.g.
Nymphenhad werden vaak te voet af
gelegd, want dit was 'n half uurtje van
ons af. Daar werd ook gezwommen,
maar onderweg liep het water van dat
bad een heel eind als kalie verder en
dan liepen we daarin met onze kleren
hoog boven de knieën en zochten er
mooie stenen.
Vaak denk ik aan deze onvergete
lijke tijd terug en ben mijn moeder zo
dankbaar, dat ze ons dit heeft meege
geven. Velen met mij zullen dezelfde
dingen hebben beleefd en er met wee
moed aan terugdenken. Helaas, c'est
passé ces jours de fête, maar nooit
zal ik dit heerlijke vakantie-oord ver
geten.
Na een paar dagen, als we gewend
waren aan het klimaat, mochten we
dan eindelijk zwemmen in ons eigen
bad en stond mijn moeder altijd klaar
met een handdoek en een glas port,
waaruit we een grote slok mochten ne
men om warm te worden. Ja, mijn zorg
zame moeder deed alles voor onze ge
zondheid en ik zie haar dan nog haar
bibberende kinderen proberen warm te
krijgen en dan moesten we in de zon
hard lopen tot we niet meer paars
zagen van de kou.
Daarna werd gerijsttafeld, waarna
we ieder een grote mangga kregen,
die niet zo maar werd gesneden. Neen,
we klopten en stootten hem tegen een
paal of muur zacht om er dan een
stukje vanaf te happen en zogen hem
dan uit, totdat de pit kon worden af
gekloven.
Later kwam mijn vader voor een
paar dagen ook bij ons, want het was
altijd "campagne" in de fabriek en kon
hij nooit samen met ons mee. Ook hij
genoot dan van zijn gezin en van het
klimaat, maar moest na een week weer
weg.
Als we een wandeling langs het zie
kenhuis maakten, waar dr. Koevoets
eens de scepter zwaaide, gingen we
op bezoek bij een oude Indische dame,
die in een paar kamers woonde en
die aan "zwarte kunst" deed, zei men.
Eens toen mijn zuster van haar blim-
bingboom een paar prachtige zoete
vruchten had gesnoept zonder haar
medeweten, kreeg ze last van de hik,
die niet wou ophouden. Mijn moeder,
die hoorde wat er gebeurd was, ging
haar excuses aanbieden bij bovenge
noemde dame, die lachend zei "nu
weet ik, wie de dief is geweest, want
ik heb een vloek uitgesproken, dat de
gene, die van mijn blimbingboom
steelt, de hik zal krijgen, die alleen
op mijn bevel kan overgaan". En zo
was de hik van mijn zuster plotseling
over en nooit durfden we nog blim-
Het bekende blauwe tegeltje met het
motto van Tong Tong "doorzetten,
niet de moed opgeven" werd op veler
verzoek weer opnieuw aangemaakt.
Om ook U eraan te helpen herinneren
waakzaam te blijven, net als de gardoe-
wachters. Om als het gevaar, de moei
lijkheden er zijn, te "Poekoel teroes!"
Neem dit decoratieve morele steun
tje in huis, het hielp Tong Tong; het
zal ook U helpen.
f 4,50 incl. porto
bings te plukken van haar boom.
Na ons hart te hebben opgehaald
aan paardrijden en zwemmen, moesten
we weer denken aan teruggaan naar
huis. En zo werd er na een maand van
volledig genoten te hebben weer in
gepakt om de reis terug te maken. Het
huis werd weer aan een djaga over
gedragen en daar gingen we wat treu
rig op ons paard naar beneden, naar
Prigen, waar de karretjes ons terug
brachten naar Balapan om daar op het
treintje te stappen. Het vrolijke troepje
stapte veel minder uitgelaten dan op
de heenreis op het treintje, dat veel
vlugger reed dan naar boven. En zo
eindigde onze vakantie zoals elk jaar
weer. Maar we kwamen altijd met fris
se kleurtjes op de wangen thuis en
konden weer met moed het nieuwe
schooljaar tegemoet gaan.
F. Aartsen - Dessauvagie
maakt U voordelig Uw borstplaat, rozenstroop,
sorbets, gebak en zeer fijne likeuren I
Vraag gratis receptenboekje bij Uw leverancier
of rechtstreeks aan
Pharm. fabriek "Phytol" - Afd. Nectar essence
Wagenstraat 129 Den Haag.
oeoePONeeRD
Zilveren Medaille Den Haag 1885
Link 1902
Gouden Medaille Den Haag 1913
18
