Om te onthouden
I
Vervolg: Het spookhuis in de Sriwedari te Solo
Ook vroeg hij waarom zijn schoon
ouders die en die hem niet op
zochten. Hij was toch zo ziek. Tussen
haakjes; de door de jongeman ge
noemde namen kwamen precies over
een met die, welke men later te weten
kwam! De "ziekte" verergerde met de
dag. Wanneer hij niet sliep, dan staar
de hij wezenloos voor zich uit, steeds
de naam van zijn "echtgenote" mur
melend. Op het laatst herkende hij
niemand meer. Hij stierf plotseling. Zijn
ouders kwamen deze slag niet te bo
ven en stierven kort na elkander.
Sindsdien spookte het in dat huis.
Bij gebrek aan een opvolger kwam
een familielid in het huis, maar lang
kon die er niet wonen omdat het er
spookte. Wat dat was werd er niet bij
verteld. Het was wel beangstigend!
Een volgende familie, die meer bra
nie was, hield het er slechts een paar
dagen uit. Die vluchtten des nachts en
lieten de boel de boel. Niemand dorst
er in te wonen. De bedienden liepen
weg en tenslotte raakte de woning in
verval omdat niemand het durfde te
betreden om reparatiewerkzaamheden
te verrichten.
Om de spoken te verdrijven gaf de
Soenan opdracht om het huis te "drel-
len" d w z. te beschieten met kanon
nen (met los kruit?). Het hielp natuur
lijk geen zier, want het bleef in het
huis even lustig spoken.
Tot zover het verhaal "Hoe het be
gonnen was".
"En nu denk ik", vervolgde Dirdjo
zijn verhaal, "dat op die plek de kan-
dang kandang van de panters, reptie
len, beren werden gebouwd. Daarvan
daan vermoedelijk de manifestaties van
de diverse beesten".
Toen ik hem vroeg, waarom hij dat
verhaal niet op schrift had gesteld,
antwoordde hij, dat hij dat niet drufde
"sebabnja bawah sial". Trouwens, wie
interesseert zich voor zo'n verhaal.
Men wil iets hebben in de trant van
"Babad Diponegoro, Babad Mataram"
en zo.
"Dit verhaal", zo eindigde Dirdjo,
"zal vermoedelijk voor Christenen niet
geloofwaardig zijn, maar er gebeuren
hier op Java en andere eilanden zoveel
ongeloofwaardige dingen, men onder
vindt het, maar spreekt er liever niet
over".
Dit verhaal werd mij verteld om
streeks 1910 en de gebeurtenissen wa
ren vermoedelijk van de jaren 1820 en
1860.
Tenslotte dit. Voor mijzelf ben ik
overtuigd, dat dit in grote trekken zo
gebeurd is. Ditzelfde werd mij verteld
door iemand van het Hof en de be
kende Oom Jan R. (Domakker), archi
tect van de Soenan. T.R. (dari Solo)
Vervolg: Van Hier en Gunder
méér ontving aan ons terug gaf. Zodat
wij de Bruine Bus f 300,terug kon
den geven. Is dat niet een mooie "be
legging" geweest voor ons "voor
schot"?
Mevr. V. kent alleen één voorbeeld
uit haar nabije omgeving en hoopt nu
dat wij allemaal wakker worden voor
haar voorbeeld. Ach, mevr. V., in Tong
Tong kennen wij al zo lang zóveel men
sen in nood, dat we al lang niet eens
meer praten over bodemloze putten.
Want doodgewone mensen kunnen het
zijn en hele volksgroepen, ja zelfs vol
ken! We vragen al lang niet meer:
waarom? We vergelijken al lang niet
meer of Jantje eerder aan de beurt
moet komen dan Pietje. Of X verhou
dingsgewijs méér moet hebben dan Z.
We denken aan de duizenden en dui
zenden die niet eens aan de beurt
komen omdat niemand hun leed kent
en zijzelf nooit klagen.
Met hoeveel symphatie en achting
denken wij daarnaast aan de zwijg
zame wérkers met onze Bruine Bus.
Die op gezette tijden komen overwip
pen om b.v. een grote kruik of bus
leeg te schudden, allemaal centen en
stuivers! Bedragen van dertig, veertig
gulden en meer. Hoe lang en hoe kop
pig is daarvoor verzameld! Die hun
naam niet genoemd willen hebben,
noch een bedrag!
Omdat zij weten hoe groot en wijd
de nood elders is. De regenwolk vraagt
ook niet welke plek op aarde het
droogst en het dorstigst is.
Wees een wolk! T.R.
WONDERLIJKE LOF
Je aantekeningen bij de voorplaten
zijn altijd "to the point" en brengen
ons weer terug in tempo doeloe. Dat
kunnen ze hier toch niet begrijpen.
Maar een vriend van me, werkzaam
bij de KLM, die voor 14 dagen bij
de Garoeda was tewerkgesteld,
kwam wild enthousiast over Indone
sië terug en zei: "Nu kan ik begrij
pen dat jullie altijd zo naar dat land
terug verlangen!" Hoogewoud
Terug van een buitenlandse reis,
kreeg ik TONG TONG nr. 15 van 15
febr. in handen.
En weer voor de zoveelste keer
heb ik genoten van de VOORPLAAT.
Inderdaad T.R., deze is wel de mooi
ste en wijste van de voorplaten die
TONG TONG ooit had. Ik zou haast
zeggen: de mooiste van de aller
mooiste!
Als ik dan zo je begeleiding bij
zo'n voorplaat lees ik zei dit al
eerder krijg ik toch een geweldig
heimwee naar datgene wat eens was
en voor mij en velen met mij, nooit
zal wederkeren. Om weer zo zorge
loos en vrij te leven in ons schoon
en dierbaar INSULINDE. Hetgeen
waarachtig het hoogste geluk is dat
elk leven op aarde kent, zoals jij
dat weer zo treffend weet te zeggen.
Morren
De voorplaat en bijbehorend arti
kel van het nummer van 15 febr.
hebben mij er weer eens van over
tuigd hoe noodzakelijk het is dat
Tong Tong blijft voortbestaan.
Ruibing
Zo maar willekeurig één greep uit
één postbezorging van "dit-moet-me-
toch-even-van-het-hart-soeratjes" die
we letterlijk maand in maand uit, jaar
in jaar uit, op de redactie krijgen. We
zijn er al zó aan gewend, dat we ons
niet eens meer realiseerden dat dit
eigenlijk wel héél bijzonder is, omdat
vermoedelijk waar is wat v.d. Kamp
ons schreef: "...geen enkele andere
Nederlandse groep heeft over welk
ander deel van de wereld ook zó aan
houdend en zó enthousiast getuigd als
wij over Indië, ja zelfs Nederlanders
over Nederland niet als ze elders in
groten getale "verbannen" zitten (Au
stralië, Amerika), zoals wij hier".
Het is inderdaad vreemd, of als het
logisch is, wie zou het kunnen ver
klaren? T.R.
1. Om foto's in ons blad af te druk
ken hebben wij cliché's nodig.
2. Als U foto-afdrukken wilt hebben,
hebt U cliché's nodig.
U ziet: tweemaal het woordje cliché.
Daarom denken veel mensen dat het
in beide gevallen om hetzelfde ding
gaat.
FOUT!
Wat U uit Uw foto-toestel haalt en
waar de foto-handel een afdruk van
maakt, dat mica-filmpje, ook wel nega
tief genoemd, HEEFT NIETS TE MA
KEN met het cliché dat krantendruk
kers gebruiken: dat zijn zware metalen
platen (koper, zink, lood).
Als U denkt ons een plezier te doen
door van een foto die U heeft, een
"cliché" te maken, maar U maakt een
negatief, zo'n filmpje dus, en U stuurt
ons dat toe, BEWIJST U ONS DAAR
MEE GEEN DIENST. Want aan dat
fladdertje mica hebben wij niets. Dan
moeten wij opnieuw een afdruk maken
en van die afdruk maakt dan 'n cliché
fabriek het cliché dat wij nodig hebben,
ini nama-nja "de mijl op zeven".
Stuurt U ons ALTIJD de foto toe.
En het cliché? Forget it! Nooit meer
opsturen.
10
