VOETSTAPPEN IN
ANDERE WERELD
Mystiek?... Clair-Voyance?
Of iets anders?...
O VILMA
Na heel lange aarzeling ben ik er
toch maar toe overgegaan om te ver
tellen wat mij persoonlijk in 1930-1931
is overkomen, op gevaar af van wel
licht door velen niet te worden ge
loofd.
In die tijd heerste de malaise; en
om niet helemaal zonder inkomsten te
zitten, had ik een baantje aangenomen
als portier in het toenmalige Deca-
park.
Het Decapark behoorde, evenals het
Capitol aan de Sluisbrug waar
Johnny Duell de scepter zwaaide
en de Globe op Pasar Baru tot de
toonaangevende bioscopen.
Ik woonde uit bezuinigingsover
wegingen in een pension op Goe-
noengsarie, dat beheerd werd door
Mevrouw Maan, waar ik ook een beet
je hielp in de boekhouding.
Iedere middag dronken mijn vrouw
en ik op ons voorplatje de thee, zoals
dat vroeger in Indië nog gebeurde, om
een uur of vier met koekjes en lem-
per en zo.
Toen we weer eens aan de thee
zaten, hoorden we iemand in perfect
Engels zeggen: "Good afternoon, may
I come in?'
Ik stond dadelijk op en antwoordde:
"Certainly, please do come in".
En vóór mij stond iemand, die ik
schatte van West-India afkomstig te
zijn, blootshoofds en met iets aan,
dat het midden hield tusen een Ara
bische burnoes en een Menadonesche
sarie. Hij maakte, voordat ik het hem
kon beletten, een volledige sembah,
handpalmen tegen elkaar en toen hij
opstond, zei hij tot mijn volledige ver
bazing: "I am so happy now that I
have found you, my brother. I come to
bring you a massage, that will make
you happy too!" Ik heb hem aange
hoord en vroeg hem te gaan zitten,
terwijl in mijn hoofd zich reeds ge
dachten postvatten als: "Hij is waar
schijnlijk één van de zg. waarzeggers,
zoals er zovele rondzwerven!"
To mijn verrassing ging hij niet in
op mijn verzoek, maar sprak: "No,
thank you very much, I have no time
at the moment. Let me tell you my
message: on the 23rd of next month,
at one-thirty in the afternoon you
will hear something, that makes you
very happy. On that day I will return
and sit down with you for a moment,
because there is so little time. Good
afternoon, my brother!"
En daar stónd ik, perplex, verbaasd
tot en met, maar enige ogenblikken
later maakte ik er alweer gekheid over
met mijn vrouw, want ik ben in deze
dingen nogal een scepticus.
Enkele weken later kreeg ik een te
lefoontje van het Decapark, dat mijn
aanwezigheid op kantoor dringend ge
wenst was. We zaten net aan tafel,
gauw af-eten, op de fiets, naar het
Decapark. En daar kreeg ik tot mijn
intense verbazing en vreugde te horen,
dat ik vanaf die dag manager was van
het Decapark met alle verantwoording
daaraan verbonden. Dat betekende
bijna een verdriedubbeling van mijn
salaris!
Het werk was mij niet vreemd, want
voordien was ik al 21/2 jaar manager
van Cinema-Palace op Krekot!
Die dag hééft niemand in heel Ba
tavia zo hard gefietst als ik, toen ik
naar huis reed om mijn vrouw het
grote nieuws te vertellen. De eerste
reactie van mijn vrouw was wel een
heel vreemde voor mij, want in plaats
van mij om de hals te vliegen, rende
ze de kamer in en kwam eruit met een
stukje papier en ze zei: "Hier staat
het, en het is vandaag de 23ste!" En
toen vloog ze me pas om de hals!
"Mannie, je moet die vent wat geven
als hij weer komt".
Jawel hoor, toen wij als gewoonlijk
aan de thee zaten, hoorden we hem:
"Good afternoon, may I come in?"
Dolblij liet ik hem binnenkomen en
deze keer maakte hij gebruik van mijn
invitatie om te gaan zitten.
Hij zei, dat ik niets hoefde te ver
tellen, omdat hij alles wist. Maar hij
kwam afscheid nemen. Hij zeide ver
der: "It was a long journey, but at last
I have found you, my dearest brother.
Now I can go home".
Ik vroeg hem zijn naam en adres,
maar hij zei: "That is not important,
but you may call me BRAHMAN, for
I am your brother. Remember one
thing: never cut your nails on Wednes
day!"
Ik drong er op aan om hem iets te
geven en na enige aarzeling zei hij:
"I'd like to have a new white suit".
En ik was zo idioot om hem een blanco
bon te geven voor CHOTIRMALL op
Pasar Baroe, waar ik een rekening
had. En na ontvangst van die bon,
stond hij op, handpalmen tegen elkaar
op de borst, volledige sembah en
maakte aanstalten om te vertrekken.
Ik vroeg hem, wanneer ik hem weer
zou zien en hij antwoordde: "We al
ways meet, my brother, but now after
I have found you, mij task is done,
now I must go home". "Where is your
home?" "That is not important. Good
bye, may your life be blessed!" En
mij en mijn vrouw in raadsels achterla
tend is hij vertrokken.
Ik heb hem nooit meer gezien in mijn
leven, en toen ik bij CHOTIRMALL
kwam om af te rekenen, heb ik de
bon gezien: zes meter wit goed, apart
gehouden door Chotirmall, die m o c h t
ik niet betalen, maar de andere
rekeningen wel. Ik was al zo gewend
aan raadsels betreffende "my brother",
dat ik niet eens meer verdere vragen
stelde. Maar de bon heeft mijn vrouw
al die jaren bewaard als een heilig
relikwie, maar in de oorlogsjaren is
ze hem kwijtgeraakt.
Dat is wat ik heb meegemaakt in
1931-1932 en nu kan je je afvragen:
wat is dit? Maar een antwoord zal wel
nooit gevonden worden: the myster
ious East?... Harry
P.S. Ik knip nooit mijn nagels op
woensdag, Tjalie!
Achterdochtige mensen leren de ande
ren te beoordelen naar wat ze zelf zijn;
zij vrezen zichzelf in de anderen.
Mme de Staël
De nieuwste uitgave van de Moesson
Reeks verkrijgbaar bij Boekhandel
Tong Tong f 5,90.
Jeugdherinneringen uit het oude Djocja
10
