KAREL VERBOEKET f
ANDRIES VAN BAER
VAN SLANGENBURG f
hotel .ardjoena'
Karei Verboeket is gestorven. Hij
woonde al geruime tijd in Napier
(Nieuw Zeeland) en wellicht is dit de
reden, dat het bericht van zijn over
lijden betrekkelijk traag en moeilijk
doordrong tot de vele vrienden, die
hij in Nederland ondanks zijn lang
durige afwezigheid toch nog altijd had.
Wanneer hij naar Europa kwam zou
hij trouwens niet verzuimen, contact
met hen op te nemen en zo bleef een,
zij het zeer broze, band bestaan met
hen, die hem waardeerden.
Verboeket was in Kediri geboren, in
1902 .Hij studeerde in Leiden en kwam
in 1928 als jong jurist naar Indië. Hij
werd aanstonds aangesteld als amb
tenaar ter Algemene Secretarie, dat
illustere bolwerk van de Indische bu
reaucratie. Hij eindigde zijn carrière in
de hoogste functie, die van Algemeen
Secretaris. Hij was de laatste van een
formidabele reeks voorgangers, om er
enige te noemen: Weiter, Erdbrink,
Gerke, Kiveron. In de periode van de
schemering van het Nederlands gezag,
dat aan De Grote Stilte voorafging,
was hij de steun en toeverlaat van
Van Mook. Met het einde van de ko
loniale verhouding kwam ook het einde
van Verboeket's ambtelijke loopbaan.
Hij vestigde zich aanvankelijk met
vrouw en kinderen in Nederland maar
kon daar niet aarden. Hij emigreerde
naar Nieuw Zeeland, en heeft daar tot
zijn dood gewerkt en gewoond. Enige
jaren geleden trof hem een noodlottige
slag: Zijn vrouw, een dochter van de
gewezen A.S. Erdbrink, overleed vrij
plotseling. Hij heeft Connie enige jaren
overleefd, zag zijn kinderen in het
nieuwe vaderland opgegroeid tot nut
tige leden van de samenleving daar
en stierf. Een vrij onschuldige opera
tie leidde door plotseling optredende
complicaties tot een onverwacht einde.
Een welbesteed leven dat is het
cliche, dat men bij een dergelijke ge
legenheid gebruikt alvorens over te
gaan tot de orde van de dag en de
dode zo spoedig mogelijk te vergeten.
Wat het leven van Verboeket intussen
onderscheidde van zovele andere die
er naar het uiterlijk op gelijken is niet
alleen de integriteit van de mens Ver
boeket, maar vooral zijn diepmense
lijke goedheid en ongebroken loyali
teit jegens zijn vrienden en onderge
schikten. Verboeket was het zeldzaam
voorbeeld van een man, die de gulden
regel: Heb uw naaste lief als uzelf in
derdaad in praktijk bracht. Het duide
lijkst is dit misschien gebleken in de
zware jaren van "het kamp", toen hij
velen, vooral de jonge jongens, tot
grote steun is geweest. Daarom mocht
bij dit verscheiden een laatste groet
niet ontbreken. En die hoort dan in
Tong Tong, want Indië was niet alleen
zijn geboorteland, maar ook zijn grote
liefde.
Andries van Baer van Slangenburg is
de tweede in de reeks van "Indische
mensen" wier recente dood de herin
nering aan het dierbare verleden weer
pijnlijk voelbaar maakt. Hij is, even in
de zeventig, geheel onverwacht te
Amsterdam overleden. Onverwacht? -
ach neen, wie hem ontmoette moet al
jaren lang de indruk hebben gehad,
dat hij nauwelijks nog een paar weken
te leven had. Maar zoals zovelen, die
leven in het onverwoestbaar besef dat
zij nog één doel moeten bereiken al
vorens te sterven bleef Baer op de
been: hij moest Indonesië weerzien.
Hij zou inderdaad in oktober derwaarts
vertrekken; hij heeft het juist niet qe-
haald.
Baer ging na een opleiding aan het
Haagse conservatorium en een eer
volle carrière als sportsman hij
speelde, naar ik meen, zelfs eenmaal
in het Nederlands voetbalelftal naar
Indië en bleef daar 35 jaar aan één
stuk. Toen ik hem leerde kennen was
hij employe van Kolff en leefde hij bij
een Indonesische familie die zeer veel
voor hem heeft betekend en met wie
hij ook in Nederland steeds contact
hield. Hij besteedde zijn vrije tijd om
op te treden als tenniscoach. Om ge
zondheidsredenen repatrieerde hij ten
slotte omstreeks de zestiger jaren. Is
het een wonder, dat Baer zich na een
35-jarige afwezigheid in Nederland niet
thuis voelde? De laatste periode van
zijn leven is één grote worsteling ge
weest tegen een verpletterende een
zaamheid. Een onuitblusbaar verlangen
naar terugkeer naar het goede land
aan de evenaar beheerste zijn leven.
Enige jaren voor zijn dood heeft hij
zich nog nuttig weten te maken bij het
coachen van een tweetal Indonesische
tennissers in Amsterdam. Maar altijd
stond het verlangen naar Indonesië
zelf bovenaan, en eindelijk was het
dan zover, dat dit verlangen zou kun
nen worden verwezenlijkt. Korte tijd
voor de vervulling is Andries Baer
ontslapen. Misschien maar beter zo.
J.H.R.
wiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinuiaiiiiiN'iiiiiiiiiiiii^
Logeren in Den Haag?
1 dan natuurlijk bij
1 Moderne kamers, prima service, prettige J
I sfeer. Iedere kamer EIGEN douche-cel. In s
1 edere kamer warm en koud stromend water.
Gr. Hertoginnel. 205, tel. 070/39 03 24
1935. Lagere school Blitar. Enige herinnerde
leerlingen: Lea en ]an de Vos, Sophie Besse-
laar, ]ane en Piet Roeloffs. Schoolhoofd hr.
Sluijter (met dochter Els en broertjes). Zou
den er onder onze lezers toevallig nóg meer
Blitar-scholiertjes zitten pardon, dames en
heren van pakweg 44 jaar?! En waarom heeft
er in Tong Tong nog NOOIT wat van hun
hand geslaan over dat lieve, schilderachtige
plaatsje met 'een halve eeuw terug) de mooi
ste brug va,. ]AVa?
