REGEN!
NGERIEK DJANGKRIEK
Xu DJOÜA CO
sebelah rotan armbanden van 24 krts goud (mas kertas)
Komt U van BUITEN wy betalen, bij aankoop vanaf 200,de reiskosten voor één persoon
Den Haag 9eheel terug 11
Herinneringen kunnen zijn als een ver
geten dia. Je haalt hem weer te voor
schijnprojecteert hem op het scherm,
even scherp instellen en daar zie je
het allemaal weer helder vóór je. Het
is ook niet als een verhaal, met een
duidelijk begin en einde. Het is een
beeld, dat je weer bekijkt en al
kijkende analyseert.
Door het hoge raam keek ik in een
loodgrijze lucht, waaruit een gestage
eerste herfstregen neerdrensde. De
bomen, nog in volle tooi, met toch al
geelbruine bladervleugen, waren reu
zen, die mismoedig hun schouders lie
ten hangen onder de loodzware last
van hun doorweekte kledij. Toen klonk
een bel en een schooldeur zwaaide
open; een vloed van kleurige, dartele
figuurtjes golfde naar buiten en over
spoelde met vrolijke kreten het eerst
zo triest-lege plein.
Wonderlijk, die kinderen; ze aan
vaarden het feit, dat het regent of
sneeuwt net zo gelijkmoedig als zon
neschijn, dacht ik. Ze hebben pauze
en kunnen zich even uitleven dat
is wat telt. En ik begon te peinzen,
hoe ik dat nu, heel vroeger, in mijn
Indische jeugd had ervaren.
Gek, maar op hetzelfde ogenblik
verscheen het beeld van één bepaal
de dag, zo'n kleine vijftig jaar geleden,
voor mijn geestesoog. Ik moet toen
een jaar of zeven zijn geweest.
Ik stond klaar om naar school te
gaan, maar het góót! Het goot, zoals
het alleen in de tropen kan gieten in
de westmoesson, met stralen en
continu, uren achtereen.
Ma keek bedenkelijk en confereerde
met baboe, die mij moest brengen.
Baboe's kijk op de zaak was simpel
en praktisch; vóór sinjo het erf af was,
zouden zijn kousen en laarsjes door
weekt zijn. En als sinjo dan de hele
dag in die natte spullen op school had
gezeten, was hij tanggoeng de volgen
de dag ziek. Hij kon dus beter op blote
voeten er door heen. Zij, baboe, zou
kousen en schoeisel in haar mand
bergen bij lei en griffeldoos en boter
ham, droog onder de pajoeng.
Ma weifelde, dacht aan Pa, die over
dit schandelijke idee zeker het "on
aanvaardbaar" zou hebben uitgespro
ken. Pa was echter al naar kantoor
en ma na een laatste blik naar bui
ten gaf haar consent.
Baboe kreeg nog een oude hand
doek mee en daar gingen we.
Ik vond het allemaal toch wel een
tikkeltje gênant. Ook was ik vies van
de vuile modderplassen en -beekjes,
vermengd met paarden- en koeienvuil
en wat niet al, waar ik doorheen
moest.
Maar eindelijk waren we er toch en
bereikten via een verlaten schoolplein
de even verlaten gaanderij voor de
lokalen, want de school was door alle
oponthoud natuurlijk al lang begonnen.
Gode-zij-dank waren alle matglazen
deuren dicht, evenals de "anti-uitkijk-
deurtjes" in de ramen (noemden we
ze daar ook horren?), want nu schaam
de ik me toch werkelijk voor m'n
blote bemodderde voeten en ik was
doodsbenauwd, dat één van de kinde
ren of onderwijzers me zó zou zien.
Baboe spoelde behoedzaam mijn be
nen schoon onder de regenpijp, wreef
ze droog en trok me kousen en schoe
nen aan. Het was een moeizaam kar
wei, want ik kon er vanwege de nattig
heid niet bij gaan zitten en alles ging
even onhandig en te langzaam naar
m'n zin: verbeeld-je, zo dadelijk kwam
er misschien tóch nog iemand naar
buiten!
Eindelijk was ik dan weer een net
aangekleed jongetje. En toen kwam de
zware gang naar de klas. Ik was nog
nooit te laat gekomen en voelde me
hoogst onbehaaglijk.
Na een snelle run tot voor de deur
moest ik even moed verzamelen vóór
ik die opende en mij meteen ge
vangen wist in de blikken van al m'n
klasgenootjes en die van juf op haar
hoge stoel, waar ik nu op af schuifel
de.
Deze juf had niet mijn sympathie. Ze
was chronisch verkouden, waardoor
haar spitse neusje altijd rood zag. Niet
dat dat nu de reden was, waarom ik
haar niet aardig vond; het was wel een
bijkomende factor. Mijn pa kon me de
nieuwe dag niet grondiger vergallen
dan door mij te wekken met de woor
den: "Opstaan! juffrouw Pimpelneus
wacht op je!" Een deprimerend beeld,
omdat ik er haar van verdacht inder
daad te wachten, namelijk op een
voorwendsel mij een draai om m'n
oren te geven.
Nu stond ik voor haar en moest na
tuurlijk uitleg geven van mijn laat-zijn.
De klasgenoten, blij met dit intermezzo,
luisterden geïnteresseerd mee. Het
was een overbodige vraag, vond ik,
want buiten ruisde de regen onver
minderd voort. Maar het Gezag, dat
daar op mij, weerloos wezentje, neer
keek, verwachtte een antwoord. Ik zal
me er wel van af hebben gemaakt met
een bedeesd "door de regen". Ver
volgens moest juf weten, wat ik had in
de grote katoenen streepjeszak, die
aan het koordje aan mijn arm bungel
de. "Knikkers". Zo, dat wist de klas
dan ook.
En toen eindelijk! mocht ik naar
mijn plaats en uit het voetlicht.
P. Stolk
Een "belangstellende lezer" wist
n.a.v. de djangkrik die niet meer kon
njerik de volgende aanvulling: el
ders wordt het liedje ook zo gezon
gen:
"Waarom is het dat mijn djangkriek
Hij wil niet meer njeriek-njeriek?
Omdat zijn chuis kebandjiran
zijn kop die totol ajam,
het is daarom dat mijn djangkriek
hij wil niet meer njeriek-njeriek."
Toch hoop ik dat de djangkrieks
onder onze lezers straks in de winter
als ze gebandjird worden en zich
gepatold voelen in zoveel politieke en
culturele ruzies straks zullen blijven
njerik! In elk geval in Tong Tong, ja?
iniitiiiiiuoiiniiiinuiiiiiiiBuiiisnnDnaininiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuititiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiuiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Vlamingstraat 5, Den Haag,
Tel. 11 66 77
BRILJANTEN
markiesringen
hangers
oorknoppen
gezet in 22 karaats goud
MIDO
GOUDEN
schakelarmbanden
krintjing
slangen
colliers
toesoek konde
peniti kabaja
van 22 karaats goud
polshorloges
11
