iSkola kampret
uli cle jaren 1928-30
Waar is de bijnaam "Sekola Kampret" vandaan gekomen?
Is de "voor de hand liggende verklaring' (al dan niet spot
tend bedoeld) wel de juiste? Plotseling komt een even simpele
als natuurlijke verklaring uit onze lezerskring tevoorschijn. Van
iemand die het weten kan: een "ex-kampret" zelf! En zoals
in veel "oosterse" onbegrijpelijkheden ligt de oplossing op het
terrein van de humor
Het christelijk instituut voor jonge
dames "Salemba" had de naam Se
kola Kampret waarschijnlijk te danken
aan de taftzijden zwarte strikken die
de meisjes droegen. En niet alle dagen,
maar 's zondags.
Wij hadden daar 21 jurken: voor
school 6, voor de middag 6, als huis
jurk 6, voor de zondag 3. Ging de
zondagse jurk aan, dan werd een taft
zijden strik zorgvuldig gestrikt en langs
het achterhoofd gevlijd met spelden
aan het haar bevestigd. Wij droegen
een wrong of een losse streng. De
kleintjes, meestal tamelijk kortharig,
droegen de strik boven op het hoofd.
Die strikkenmode ging er helaas al
heel gauw uit.
Des zondagsmiddags mochten wij
"voor" zitten. Aan weerszijden van een
vorstelijke tamarindelaan, die naar het
huis leidde, lag een groot gazon, aan
één kant met tennisbanen, aan de an
dere met een waringin. 's Zondagsmid
dags zaten wij dan allemaal in het
gras. De tram reed langs en er was
veel verkeer. Zóveel rode auto's, zó
veel rode dassen, enz. De oudere
meisjes schepten er een plezier in
te zien welke aanbidders (stille) een
keer of tien, .twintig langs kwamen.
Later mochten wij dan ook niet meer
zo dicht bij de weg zitten. En als wij
dan in de namiddag de poort uitgingen,
netjes twee aan twee, dan kan men
zich voorstellen dat "de volksmond"
al spoedig het woord kampret gebruik
te. Sekola kampret: op den duur ken
den de taxichauffeurs of sadokoetsiers
de school alleen bij deze naam.
ons. Er werd van allerlei ingestudeerd:
een soort musical met Lies Bouman
als bloemenfee. Verder een revue.
Onder leiding van Lousje Begeman
kwamen de grote meisjes, allen als
geisha's verkleed met parasols, met
trippelpasjes op langs het voetlicht,
elegant zwenkend met de parasols,
zingend:
Ik ben het mooiste, schoonste
meisje van Japan.
ledereen noemt mij de Rolly Bolly
Sun
Met mijn waaier heel bekoorlijk...
Breng ik 't hoofd op hol zelfs van
de wijste man.
Tjong Kina Tjong Kina Tjong-Tjong
Jokohama Nagasaki enz.
Onder leiding van juffrouw Legrand
moesten we heel stiekem instuderen
de Hochzeitmarsch van Mendelssohn:
Treulich geführt
Ziehet dahin
vreselijk moeilijk, hoor! Gelukkig dat
de groten meezongen.
Met dat al werd het een grootse
bruiloft. De bruid was in het crème,
alle meisjes in het wit. Voor ons be
gon het feest in de kerk. Wij werden
opgesteld voor het zingen, als zij na
het Gemeentehuis zouden binnentre
den. De broer van Juffrouw Okken was
voor de gelegenheid uit Holland over
gekomen. Ik geloof dat het bruidspaar
ontroerd was toen zij ons zo hoorden
zingen.
's Avonds begon het feest opnieuw.
Voor het diner (of erna?) had de op
voering plaats. In elk geval verliep de
show heel goed op een daarvoor
speciaal aangebracht podium. De bloe
menfee kwam op door het middelste
raam van de achtergalerij. De als bloe
men prachtig geklede meisjes zongen
hun liederen. En de wind (enige meis
jes achter de coulissen) zephirde hun
liedje door de ruimte als de bloemen
zwegen en de fee haar aria gezongen
had.
Het diner was uiterst gezellig, de
tafels gonsden van stemmen, het
bruidspaar, de genodigden, de onder
wijzeressen en... de ongeveer zestig
meisjes. Naderhand schijnt hun aantal
geslonken te zijn.
Heel veel later in Holland hebben
Aafje en Hetty Ott en ik onze juffrouw
en haar man opgezocht in Zeist in hun
villa, waar ter herinnering aan de Se
kola Kampret een marmeren zuiltje
was ingebouwd.
Eka Kelk-Thoden van Velzen
Zie artikel: Skola Kampret in T.T.
no. 6, 30 september 1969. Gis en waar
heid liggen vaak mijlen van elkaar!
Wat het internaat betreft, het was
een indrukwekkend huis met marmeren
zuilen en marmeren vloeren. Je kwam
binnen in een voorgalerij met aan
weerszijden kamers. Dan door grote
openslaande deuren in een enorme
zaal met wederom kamers aan beide
ziiden. Daardoor heen kwam je aan
de achtergalerij, ook met zuilen. Een
groot feest heb ik in dat huis meege
maakt toen Juffrouw Okken, in die
jaren de directrice, ging trouwen met
de heer Van Dijk van boekhandel Kolff
(of Visser?). Een hele gebeurtenis voor
Een aanvallige schare jongedames van de "Sekola Kampretbij het huwelijk van een
geliefde lerares.
De leerlingen waren van allerei ras en stand en kwamen uit de verste hoeken van Indi'ê
en Holland zelf. Ook in de omgang groeide men dus op in een internationaler" sfeer.
14
