VERDRIET
IN DE TUIN
Bronbeek, kent U het?
Tjalie, ik heb verdriet en erg veel.
Ik weet dat jij er ook niet vreemd aan
bent en daarom deze ontboezeming -
biecht! (als je wilt).
50 jaar I.E.V. réunie geannon
ceerd in Tong Tong, V.I.N. en mis
schien ook in andere bladen. Ik weet
dat niet. Oproep tot bezinning. In Tong
Tong is door een lezer zelfs geschre
ven over "zweepslag". Ik weet dat
dankbaarheid verre te zoeken is, van
daar immers het gezegde: "Ondank is
's werelds loon!" Maar zoals het za
terdag 1 november 1969 op deze ré
unie zich demonstreerde is toch wel
erg.
Oud-G.G. van Starkenborgh Sta-
chouwer verwaardigde zich op deze
Dijeenkomst met zijn echtgenote te ko
men en vele Indische mensen schitter
den door afwezigheid. (Hetzelfde dus
wat de Bijbelse gelijkenis vertelt: geen
tijd, andere zaken, enz.)
Ik kan niet schatten hoevelen er
opgekomen zijn, 't is een schamel
klein beetje om te huilen. Vergelijk
daarbij wat het I.E.V. voor ons Indi-
schen gedaan heeft! De zaal was voor
nauwelijks 2/3 gevuld en verwacht
werden enkele "duizenden" (of hon
derden?).
Onvoldoende bekend gemaakt?
Neen!
Want degenen wie ik het persoonlijk
verteld heb zijn op één enkele na niet
verschenen.
Maar kritiek moet opbouwend zijn.
Daarom, wat er gezegd en gezongen
werd was uit het hart gegrepen, dus
petje af. 't Kon beter. Vooral het ge
sproken woord kon beter verstaan
worden maar waardering in de eerste
plaats.
Laten we hopen dat de "rapat" van
15 augustus 1970 een betere ontvangst
ten deel zal vallen en de opkomst na
venant zal zijn.
Ziezo dat heeft me opgelucht. Dank
voor je geduld.
Poekoel teroes! Hidoep!
J. L. P. v. d. Veen
De echte oudgast heeft op letterlijk
alle gebieden van maatschappij, cul
tuur, zeden en gewoonten erg veel
teleurstellingen moeten slikken de
laatste jaren. Hieraan gewend is hij
schijnbaar met elk beetje tevreden,
maar regelmatig bereiken ons brieven,
waarin een lezer zijn hart lucht. En
waaruit blijkt, dat al zijn wij "mak"
geworden, de gave des onderscheids
nog niet verloren is. En onze maat
staven van recht, orde, en eerlijkheid
even solide zijn als een halve eeuw
geleden. Eén ding is zeker: steeds
minder mensen weten blijkbaar wat
"noblesse oblige' betekent...
I1
"Het is niet waar dat men een vriend verliest
als men hem geld leentmaar wel als men
het geleende geld terugvraagt"
Als een schrandere lezeres bij be
schouwing van deze foto tot de snelle
conclusie zou komen dat de kleine
Sinjo plagend gefotografeerd is bij de
bultzak die hij voor de zoveelste maal
natgemaakt heeft, zou ze er tóch naast
geweest zijn. Want Sinjo heeft een
eigen bed en een eigen buitzakje. De
ze grote bultzak is vermoedelijk van
één van de bedden van "de grote
mensen" en heeft gewoon een lucht-
beurt, zoals alle bultzakken regelmatig
hadden in Indië.
Soms buiten op een tikar, soms op
een krosi males, soms gewoon in het
raamkozijn, maar gelucht wérden ze.
Daarom bleven die bultzakken zo lang
luchtig en fris. Dus is dit in al zijn
eenvoud een typische foto van het
leven in Indië: het zonovergoten ach
tererf, de luchtende bultzakken en
soms ook nog een tampah op het dak
met rijst- of broodkorsten. De sinjo
tussen twee haakjes is nu bijna 20.
En kleine kendoh Soeki zal wel over
de dertig zijn. hun werelden zijn ver
uiteen gescheurd en toch waren het
vroeger onafscheidelijke kameraadjes.
Wier stemmen en liedjes voortdurend
de vriendelijke rust op het achtererf
vervulden, samen met de stem van de
tekoekoer in de asemboom en van de
koetilang in de papajaboom.
Zó goed is dit geweest dat altijd
weer mensen uit verre delen van de
wereld elkaar zullen blijven zoeken om
dit te vinden. Maar wie zal ooit deze
keerzijde ontdekken van de "koloniale
medaille" die nimmer gereisd heeft en
lang geleefd tussen andere mensen?
DROOG
Toen ik met m'n kontjo van Wierin-
gerwerf naar een moderne "Soul" jazz
band stond te kijken (praten kan je
er niet bij), had hij in een adempauze
toch nog wel zijn mening erover: "Vol
gens mij: net als een metaalfabriek.
En in een tweede adempauze, toen
band én dansend publiek wild schok
kend van het rhythme genoten: "Als
je er rauw vlees voor smijt, vreten ze
het op..."
EEN ANDER WOORD
1. Verhoging abonnement: accoord!
2. Fonds 60.000: accoord!
3. Bijdrage Herdenking 1970: niet
accoord!
Ik geloof er namelijk niet meer in
dat wij delen in waarden waarvoor
onze mannen stierven. Daarvoor
hebben wij immers te veel onrecht
moeten verduren. Mijn bijdrage on
der 3 doe ik in de Bruine Bus.
Fien v. d. K.
Bitter? Pas wie een lijst opmaakt
van alle onrechtvaardigheden en ellen
den die velen onzer overkomen zijn
en nog steeds ondervindt hoe onver
schillig en hard deze maatschappij kan
zijn, kan Fien's "Tot zó ver! begrijpen.
Er zijn nog massa's lndischgasten die
door het Lot gespaard werden en vro
lijk kraaien "Boleh bilang tevreden!
Zij zijn het "niet eens" met "zwart
kijkers en ontevredenen" en daar
door wordt menige gezamenlijke actie
van rechtvaardigheid of pieteit door
gebrek aan deelname getorpedeerd
en leven wij vrolijk smullend verder of
er geen beproevingen geweest zijn die
onze adiks vernietigd hebben! Fien be
seft dat en zegt nu: "Deze harde en
onverschillige maatschappij wil ik niet
dienen!" Het is te begrijpen.
WEET U
dat verreweg de meeste gevleugel
de woorden, spreuken, citaten, enz. in
Tong Tong afkomstig zijn van onze
lezers, die ze elders lazen en prompt
aan ons opstuurden? Doet U het ook?
Lange museumgalerijen vertellen U
niet alleen de wapenfeiten, maar ook
van gewone menselijke gebeurtenissen
uit de Indonesische geschiedenis. In
dische historie van A tot Z, zonder
woorden, eerlijk en waar.
Veel te weinig mensen kennen Bron
beek nog. Gaat U er eens heen op
een weekend?
Bronbeek, Museum en bibliotheek, Ko
ninklijk Militair Tehuis, Velperweg 147,
Arnhem.
4
