Het
Panterjong
Dit eerste bezoek aan de dokter (die
mij uiteindelijk slechts een vitamine in
jectie toediende) had mij volkomen af
gemat en de spanning of ik nog wat
van de meegekregen dingen zou krij
gen, was niet om uit te houden. Mijn
celgenoten hingen aan mijn lippen, om
vooral niets te missen van alles wat
ik te vertellen had. Wie beschrijft onze
intense vreugde toen 's nachts heel
voorzichtig de celdeur geopend werd
en er een pak met al mijn gekregen
kostbaarheden binnen geschoven werd.
Nimmer hadden wij zo'n feest beleefd.
Mijn volgend bezoek aan de dokter,
vond een maand later plaats ongeveer.
In het ziekenhuis aangekomen, was het
zusje van mijn celgenote aanwezig in
de wachtkamer en beduidde mij naar
het toilet te gaan. Even later ging zij
weg. Toen ik mijn bewaking verzocht,
naar het toilet te mogen gaan, gingen
de heren met mij mee. Ze wierpen de
deur open van het toilet, keken naar
binnen en toen er niemand te zien was,
lieten zij mij alleen naar binnen gaan
en bleven voor de gesloten deur buiten
op mij wachten. Groot was mijn verba
zing toen achter de toiletdeur in het
toilet (de toiletten in Indië zijn groot),
het bekende zusje stond met haar vin
ger tegen haar lippen. Ze haalde een
tampon uit haar zak en vertelde mij,
dat daar geld in zat, enkele tabletten
medicijnen en...nieuwsberichten! De
tampon kon ik in mijn lichaam verber
gen...Ik fluisterde haar toe, dat ik een
Arrowoverhemd moest hebben en nog
wat los geld voor de bewaakster. Ze
beloofde mij te doen wat ze kon.
Weer liet de dokter mij uren in de
wachtkamer en wéér kreeg ik van aller
lei vreemde mensen kostbare zaken,
zoals levensmiddelen en datgene wat
ik direct kon nuttigen en alles dat ze
dachten, dat ik kon gebruiken. Ik kreeg
die dag zoveel, dat ik dit allemaal on
mogelijk dragen kon. Ik had gelukkig
dezelfde bewakers en alhoewel zij be
denkelijk keken, kregen zij het voor
elkaar alles mee te nemen door zelf
pakjes te dragen. Intussen had mijn
weldoenster ook voor Arrow-overhemd
(die zeker heel veel geld gekost had)
gezorgd en mij nog wat geld toege
stopt. Mijn bewakers waren ook be
hoorlijk gehonoreerd voor hetgeen ze
mij toestonden. Onnodig te vertellen,
dat de mensen die buiten zaten, enor
me offers moesten laten om dit alle
maal bij elkaar te krijgen, want in die
tijd was armoede troef bij deze men
sen. Maar zij kregen het voor elkaar
en nimmer zal ik vergeten. Ik hoop dat
zij dit nog eens zullen lezen en vooral
"het zusje" en dat ik na al die jaren
nog zo dankbaar ben. Helaas heb ik
haar nooit meer ontmoet.
Met het Arrowhemd bovenop mijn
mand plus alle heerlijkheden er in en
met een dansend hart van vreugde,
liep ik die middag weer naar de ge
vangenis terug, doodmoe van alle emo
ties en weer met een briefje van de
dokter voor een volgend bezoek.
In de gevangenis teruggekeerd,
kreeg ik weer hetzelfde ritueel, maar
nu was het anders. De Ind. Directeur
had bezoek van de Japse Directeur en
toen ik binnen moest komen, kreeg ik
eerst een geweldige klap in mijn ge
zicht, een paar schoppen en kon ik
gaan!... Mijn kostbaarheden werden de
deur uit geslingerd en met een dode
lijk verschrikt gemoed en geheel ont
daan, kwam ik bij mijn bewaakster. Zij
hoorde mij uit over alles, maar zonder
een spier van haar gezicht te vertrek
ken, vroeg ze mij haar geld! Dat kon
ik haar gelukkig geven, want dat had ik
verstopt op mijn boezem. Zij was blijk
baar tevreden en kon ik zonder meer
mijn cel in. Mijn tampon was veilig en
nadat ik in de cel voorzichtig de tam
pon tevoorschijn haalde en mijn cel
genoten van alles verteld had, was het
geleden leed spoedig vergeten. Wij
hadden tenminste wat geld voor de
duikboten, plus wat medicijnen en het
grootste cadeau waren de nieuwsbe
richten die voor ons zo bijzonder be
langrijk waren. Het papiertje met de
nieuwsberichten werd helemaal ver
snipperd en fijn gewreven in de beer
put gegooid.
Wie schetst echter onze verbazing
toen diep in de nacht de mand met
heerlijkheden binnengebracht werd en
de directeur mij persoonlijk toefluister
de, dat hij niet anders kon handelen
vanwege het bezoek van de Japse di
recteur. Dat zijn overhemd goed paste
en hij de volgende keer wat cibacol-
tabletten wilde hebben...
Mijn volgend bezoek aan de dokter
volgde enkele maanden later, helaas.
Ik heb toen niets mee kunnen nemen,
want mijn bewaker was een Jap waar
ik niet mee praten kon en ook zeer
streng was. Wel kreeg ik nog een "tam
pon" in het toilet van mijn weldoenster.
Spoedig daarna werd ik "berecht" in
augustus 1945. Ik werd veroordeeld en
kreeg vier jaren gevangenisstraf, met
aftrek van het voorarrest, een voor
waardelijke vrijlating met een proeftijd
van drie jaren. Ik kreeg bevel mij elke
dag bij de Justitie te melden. Enkele
weken later capituleerde Japan en werd
ik als veroordeelde van de Jappen,
overgeheveld naar "Rood-Wit". Ik
vluchtte naar Djakarta en werd daar
door de Australische Rapwi verder ge
holpen naar Singapore. Vandaar uit
ging mijn reis verder naar Australië.
Gerrie
Wim was behept met een panter-
baby. Gevangen in het bos tijdens een
jacht.
Hoe gaat dat. Drijven. Loh! Toetoel!
Torr! Verrek, dat beest moet een jong
hebben, kijk maarAjo, golek!
En er werd gegolekt en in 'n holle
boom vond men 'n wollige woedende
welp. Zo. Een dot van een diertje, maar
in het begin nogal kribbig, krabbig, bla-
zerig en bijterig. Kreeg 'n mooi maf-
mandje en werd gevoed met soesoe
tjap Nona jang paling baik. Fles met
dot. Weet U wel: dot! (komt deze "dot"
nou van "sedot"?) Ging prachtig.
Wims buurman had een kapitale her
dershond. Grappig om die twee met
elkaar te zien ravotten, ik bedoel niet
Wim met z'n buurman maar de herder
met de baby-panter. Zo leuk ja. Jelah-
jerot. Je kon er echt wat je noemt met
vertedering naar staan kijken als die
twee weer eens bezig waren. Één mep
met die lompe hondepoten en baby-
panter vloog krijsend door de kamer.
Of de herder pakte z'n speelmakkertje
in het nekvel en schudde 'm speels
door elkaar. Nooit echt. Leuk.
Maar de soesoe tjap Nona jang pa
ling baik maakte baby al groter en
groter. Nu was ie waarachtig al twee
maal een flinke kater en het groeipro
ces ging door.
"Meneer, hou Bruno nou thuis, die
panter van me is al halfwas, vandaag
of morgen gebeuren er ongelukken".
"Kom, kom! Één knauw van m'n her
der en Uw panter is wijlen".
Op een dag waren ze weer aan het
stoeien. En toen gebeurde het en dit
keer was het niet meer zo leuk.
De panter krijgt 'n mep en valt op
z'n rug. De herder loopt op z'n speel
makker toe en gaat met z'n voorpoten
over 'm heen staan. Grommend...
Een flitsend snelle haal, één vloeien
de beweging van voren naar achteren
van de toetoel linker achterpoot, ge
wapend met messcherpe gruwelijke na
gels...
Bruno was vrijwel op slag dood!
G. H. Bartman
WEGGEEF-ADRESSEN
Jajasan Pa van der Steur
Matraman 77, Djakarta, Indonesia
Jajasan G.I.K.I. Foundation
djl. Pemuda 64, Surabaja,
Indonesia
Emmaüs-Communité
Eikstraat 14, Haarzuilens,
tel. 03407 -15 40.
13
