Fonteijn Co -
B>ing
Ook in de tropen wordt
men weieens zeer oud
v/h te DJOK.JA
Vlamingstraat 5, Den Haag, Tel. 11 66 77
GOUDEN
schakelarmbanden
krintjing
slangen
colliers
(6 tot 100 gr.)
toesoek konde
peniti kabaja
van 22 karaats goud
22 Karaats verlovingsringen
BRILJANTEN
markiesringen
hangers
oorknoppen
gezet in
22 karaats goud
MIDO
polshorloges
SEBELAH ROTAN ARMBANDEN VAN 24 KRTS GOUD (mas kertas)
Komt U van BUITEN Den Haag?
Wij betalen, bij aankoop vanaf 200,de reiskosten voor één persoon
geheel terug I I
Niet lang geleden kon men hier in
de dagbladen lezen over twee vrouwen,
die op dezelfde dag hun 107e verjaar
dag vierden. Inderdaad, een gedenk
waardige leeftijd! Een van hen was
een Indische.
Nu komt. het in Europa (Bulgarije,
Kaukasie en ook Nederland) vaker
voor, dat een leeftijd boven de 100
jaar wordt bereikt. In de tropen is zo
iets veel minder het geval. Toch her
inner ik mij enkele gevallen waarin
een zeer hoge ouderdom bereikt werd.
In 1934 ontmoette ik een heel oude,
grijze in Nederland geboren Hollander,
een ex-administrateur van een koffie-
onderneming Djoego, die helemaal
krom liep. Hij genoot echter nog een
heel goede gezondheid. Toen ik hem
vroeg hoe oud hij wel kon zijn, ant-
woodde hij: "een en negentig, maar
de loerah van dessa Djoego, is wel tien
jaar ouder". Nieuwsgierig geworden,
besloot ik deze man op te zoeken. Ik
trof een grijsaard aan, die meer op
een oude Chinees leek. Op zijn kin en
bij zijn mondhoeken groeiden enkele
lange haren. Toen ik hem, tijdens ons
gesprek, te kennen gaf, dat ik verstefd
stond van zijn hoge ouderdom, vertel
de hij mij, dat zijn vader nog in leven
was .Wanneer ik mij voor zijn persoon
interesseerde, zou hij hem laten roe
pen. Ik wees dit echter van de hand,
maar verzocht hem zijn vader te mogen
opzoeken.
De oude man leek uiterlijk zeer veel
op zijn zoon en nauwelijks zoveel ou
der. Hij bood mij een zitplaats aan en
ik vroeg hem mij te vertellen over de
djaman koeno de oude tijd over
zijn dessa en de omgeving. Hij deed
dit met genoegen en ging ver in het
verleden terug tot aan de tijd waarin
de grote postweg door Daendels moest
worden aangelegd. Niet zonder bitter
heid vertelde hij hoe de mensen wer
den opgejaagd om aan deze weg te
werken. Hoe er niet op gelet werd of
zij wel te eten kregen en dat er onder
hen waren, die genoegen moesten ne
men met in de bossen verzamelde, ge
kookte bladeren, wortels of het binnen
ste gedeelte van de stam van de wilde
pisang. Hij was zelf toen nog maar een
jongen van twaalf, of jonger en moest
de karbouwen hoeden. Rekent u nu
maar uit hoe oud de man in 1934 kon
zijn.
Ik herinner mij nóg een man, die zeer
oud werd. Hij was geen islamiet, doch
beleed een bepaalde leer. Hij kwam
vaak bij ons op bezoek, waarbij mijn
vader, die hij bij de zwijnenjacht assis
teerde, hem weieens een borreltje
schonk. Als 18-jarige jongen ging ik
graag mee op jacht. Wanneer wij na
uren sjouwen nog steeds geen zwijn
hadden ontmoet, vroeg ik de oude heer
wel eens: "Waar blijven die beesten
nu?", waarop hij steevast antwoordde:
"Djagoeng oemoerée satoes dino", (de
mais rijpt wanneer hij honderd dagen
oud is). Ik vroeg hem mij de betekenis
van dit gezegde uit te leggen en hij
zei mij, dat de djagoeng geoogst wordt
wanneer hij honderd dagen oud is, eer
der niet. Wanneer wij dus eens geen
zwijnen vingen, kwam dat omdat "zij
nog niet rijp waren om "geoogst" te
worden".
Deze man, die ik mbah groot
vader noemde overleefde mijn va
der die toen hij stierf de 80 jr was ge-
gepasseerd. Toen ik in 1948, na terug
keer uit krijgsgevangenschap, mijn ge
boortestreek bezocht, ontmoette ik de
zoon van de oude mbah. Op mijn vraag
of zijn vader nog leefde, antwoordde
hij dat deze gestorven was op 141 -
jarige leeftijd. Had hij de leeftijd ge
schat? Neen, de man toonde mij een
vuil, geelbruin boek, waarin de ge
boortedatum van de oude mbah en
diens kinderen in de javaanse jaartel
ling waren genoteerd. Deze jaartelling
telt weliswaar minder dagen dan de
christelijke, maar groot is het verschil
toch niet. De zoon telde thans ook
reeds 88 levensjaren.
Mijn overtuiging is, dat men onder
bepaalde gunstige omstandigheden,
ook in de tropen heel oud kan worden.
N.N.
Dat is zijn voornaam. Doodgewoon
Bing. Zijn achternaam luidt Crossby.
Hij wordt en met recht ook wel Mister
America genoemd.
Zingen kan hij. En als hij het doet,
solo of samen met The Andrew Sis
ters, Frank Sinatra of Louis Armstrong,
je luistert altijd naar een warme, volle,
gevoelige stem.
Ik heb ergens gelezen dat Bing he
lemaal een fijne peer is!
Voor de oorlog heb ik zowat alle
films waarin hij optrad gezien, maar
vooral gehoord. Daarna trad voor ons
de grote stilte in. Tot augustus 1945.
Mijn laatste kamp lag ongeveer 8
km van een plaats dicht tegen de grens
aan van Laos: Ubon.
Toen de oorlog was afgelopen en wij
voorzien waren van behoorlijke kledij,
was het al gauw passagieren geblazen.
Wij wandelden naar Ubon, waar op de
aloon-aloon een paarden-race werd ge
houden. Lang vóór we er waren hoor
den we uit een enorme luidspreker het
schorre, krassende geluid dat door een
versleten grammofoonplaat en een
gammele pick-up werd voortgebracht.
Het was in ieder geval muziek en wij
waren na al die jaren niet veeleisend.
Toen we echter dichterbij kwamen,
herkenden we de stem van de zanger:
Bingl
"Lay that pistol down, Ma,
Lay that pistol down!
Pistol packing Mama,
Lay that pistol down!
(it may go off! I)"
Bing! Het deed ons allen wat na
lange jaren weer Bing te horen zingen.
We vergaten dat de plaat versleten
was en de pick-up gammel. Het was
immers Bing die zonq en dan was het
OKAY!
GeHaBe
11
