AMERIKA
"Ik ben Dr. Kloosterhuis, branch 3 en we hebben een
kamp hier op nog geen 200 m afstand. Hoe heet je?" "Den
Outer, Jan den Outer", antwoordde ik. "Familie van die
Ir. den Outer?" "Ja, da's mijn broer. Waar zit hij nu?"
"In Siam, hij is m'n slapie geweest. Laat me morgenochtend
de zieken eens zien, maar voorzichtig, de Jap mag hier
niets van weten". Dat deden we. Dr. Kloosterhuis bekeek
de zieken de volgende morgen en wees me twee krijgs
gevangenen aan van wie de tropische zweren er nogal
redelijk uitzagen: "Jij en die twee moeten morgen maar
eens bij mij komen, in onze barak. Ik zal trachten er wat
aan te doen. "Meer zei hij niet, hij was erg stil toen hij een
poosje later ons verliet. Als ik hem goed begrepen had,
was er voor de andere zieken niet veel hoop meer. Die
avond nog stierf er een van hen. Hij werd de volgende dag
in een tikar genaaid en begraven. Toen gingen wij gedrieën
stilletjes naar Dr. Kloosterbuis's barak. Hij hielp eerst de
Amerikaan, toen Bill Williams, een Engelsman en toen die
klaar was, mij.
Ik had buiten de barak gestaan en wist dus niet hoe het
ging. Wel, ik moest liggen, op mijn rug, kreeg een dot wat
ten gedrenkt in ether op mijn neus gedrukt door een reus
van een verpleger (in gewone dienst was hij chauffeur).
Ik moest tot tien tellen en werd intussen door hem in be
dwang gehouden. Bij de 7de tel was ik bewusteloos en
voelde slechts hele vage speldeprikjes in mijn wonden. Dr.
Kloosterhuis had als scalpel (ontleedmes) een lepel, waar
van de punt als een halve maan was uitgeslepen en scherp
gemaakt. Al de puss (etter) en rottend vlees en zenuwen
sneed hij uit mijn wonden en hij was er net klaar mee, toen
ik bijkwam. Dr Kloosterhuis vertelde me, dat hij slechts 16
d'Agenan (Dargenan) (soort sulfa) tabletten van zijn Japan
se collega in het veldhospitaal dat een paar km buiten de
stad was gelegen, had "gekregen". Die had hij in een primi
tieve vijzel verpulverd tot fijn poeder en dat strooide hij
op onze schoongemaakte wonden. Zestien tabletten, uit
wendig gebruikt, terwijl ze inwendig gebruikt moesten wor
den voor een kuur van b.v. 60 tabletten per man. Zestien
tabletten voor drie man. "Dan moeten jullie over 2 dagen
terugkomen voor de tweede behandeling".
Dat deden we en onze wonden genazen daarna zeer goed.
Ik had er een dunner rechterbeen van overgehouden, maar
dat trok in de loop der maanden weer bij.
In dit kamp werden we (ik voor het eerst) kaal geschoren,
opdat we makkelijk te herkennen en op te pakken zouden
zijn, wilden we ontvluchten. Het hoefde maar voor een
keer. Als we naar het station marcheerden, liepen we dwars
door het dorp 3 km afstand). De Birmese bevolking gaf
vaak blijk van medeleven door ons van vruchten (pisang vnl.)
te voorzien. Dat deden ze op de volgende manier. De Jap
liep achter ons en zij gooiden ongezien zo'n hand bananen
voor onze voeten die we bliksemsnel opraapten en door
gaven na zelf één afgerukt te hebben. Vlug opeten, want
binnen is binnen (dat pikt die Jap ons niet meer af).
In dat rubberbos kamp maakte ik ook een gevecht mee
tussen Croqué (een stevige kleine Indische jongen) en een
Amerikaan. Ze hadden al een hele tijd elkaar in de haren
gezeten (figuurlijk althans, want we waren immers kaal).
De Yank was groter en ietsje sterker, doch Croqué vocht
als een leeuw. De Amerikaan was zeer sportief en elke
keer als Croqué neer was, wachtte hij af. Het zou voor
Croqué beroerd afgelopen zijn, ware het niet, dat hij zijn
toevlucht nam tot een trap tegen de onderbuik van de
Yank, waarbij deze direct de partij staakte.
J. J. den Outer
wordt vervolgd
De "Houston" werd in Straat Soenda getorpedeerd
(Red.).
HOMMAGE!
Een oprecht woord van dank aan "De Vertellers van de Dodenspoorweg"omdat zij
voor mijdie na hen gekomen is, hebben doen herleven wat zich rond de Birma
Spoorlijn heejt afgespeeld. Ik acht het mijn plicht dit alles te weten uit hommage aan
een Vader, die mij voor het laatst zag als baby.
Nimmer hebben mijn Moeder en ik iemand ontmoet die mijn Vader, Henri HarryJ
August Donker Curtius, in het kamp Takanon heeft gekend. Ik heb nog een vage
hoop langs deze weg iemand te bereiken die mij over mijn Vader vertellen kan.
Van het Nederlands Hoofdkwartier te Bangkok ontvingen wij in 1946 inlichtingen
verstrekt door verplegers uit het kamp Takanon.
In dit document worden genoemd:
1st sgt. Wildenboer C. stbnr. 50304 (verpleger in het kamp Takanon)
Verpleger Altman E. G. stbnr. 110608 (na Takanon overgeplaatst naar Kamp-hospitaal
Mataram, Veldpost Lombok).
Bovengenoemde verplegers beschreven het ziekbed van mijn Vader. Een zekere
Wiete de Lange" was zeer goed bevriend met hem ook deze "Wiete de Lange"
hebben wij nooit kunnen vinden.
Eventuele brieven kunnen misschien gericht worden aan het adres van Tong Tong,
ter doorzending aan mij.
Ik dank U bij voorbaat vriendelijk voor Uw hulp.
Hoogachtend,
Marian Donker Curtius
Thomsonlaan 112
Den Haag
Hoort U, lezers? "...uit hommage aan een vader..." Dat wij de
herinneringen van de Dodenspoorweg-werkers aan de vergetelheid
ontrukken door plaatsing in Tong Tong is een HOMMAGE van het
nageslacht aan een vóórgeslacht dat vocht, leed en stierf aan de
Dodenspoorweg.
Daarom drukken wij deze herinneringen af in Tong Tong en geven ze
hopelijk later in boekvorm uit. Ook al zijn wij geen Historici, Professoren
of Auteurs die dit werk mogelijk maakten. Want niemand heeft er de tijd
of de bekwaamheid voor, deze kroniek tot stand te brengen. Maar deze
herinnering, deze hommage, is een bewijs van broederschap, van
kameraadschap, van ouderliefde. Al zal heel Nederland dit massa-offer
vergeten, de "Adiks" vergeten het niet.
Beste Tjalie,
Ik weet niet of je nog gemerkt hebt,
dat Amerika in 1970 niet meer de flo
rissante high living country was, dat je
een paar jaar geleden verliet.
Amerika zit nou al een paar jaar lang
met een slepende ziekte opgescheept:
de werkloosheid, die nu 4.5 miljoen
slachtoffers telt (vorig jaar 2.5) en in
flatie, die ook niet vermindert.
De drastische bezuinigingsmaatrege
len, die bedoeld waren om de inflatie
te stoppen, hebben niet gewerkt.
De Nixon administration heeft nu het
roer 180 graden omgedraaid: deficit be
groting voor 1971 van 11 Biljoen!!!
t Tweedens geld in de geldcirculatie
pompen (de interest is nu 1V2, vorig
jaar 8'/2)-
Maar nou de averechtse uitwerking,
niet Amerika, maar Europa en Japan
worden de dupe van deze nieuwe maat
regelen. Je zult aan de lijve ondervin
den in the coming years de te ver
wachten economische downtrend.
Germany en Japan vooral zullen deze
terugslag te verduwen krijgen, niet voor
niets zijn ze nummer 2 en 3, maar Hol
land en de rest van Europa krijgen ook
een moeilijke tijd.
Enfin, laten we dit jaar niet zwart
gallig worden en ik hoop, dat ik onge
lijk heb...
NELIS
21
