REÜNIE
t^andean-, pamper3
St. Vincentius "Buitenzorg"
houdt 15 mei a.s. een reünie te
"Huize Overdonk",
Heuvel 13, Dongen (N.B.)
Alle ex-gestichtsjongens zijn
van harte welkom.
Aanvang 11.00 uur v.m.
Inlichtingen bij
Broeder Perpetius.
We hebben er niet lang gewoond en
het is zó lang geleden, maar de tijd in
Pandean Lamper (een straat in Sema-
rang) zal ik nooit vergeten. Mijn ouders
hadden een huis gekocht voorbij de
grote brug. Vlak bij ons stond eerst
een korte, hoge brug. De grobaks en
dogkarren gingen dan rrrrrt met een
vaart naar beneden; in de regentijd met
keplèsèt-plèsèt natuurlijk. Later werd
die brug weggebroken en de weg vlak
gemaakt. In de droge tijd had onze ke
bon altijd moeite om de straat "niet
stoffig" te houden, dus met emmer,
water uit de slokan en dan maar slrèt
op de weg gooien. Als wij dit toen zelf
hadden moeten doen, zouden we na
twee dagen al gemopperd hebben:
Moh zeg, dan maar stoffig. Wat een
verschil met de geduldige Javaan.
Tegenover ons woonde eerst Johanna
Coppens en haar ouders, later de fam.
Steffin, waarvan de stiefdochter Troel
de Lyon mijn beste vriendin was. Ze
kon zo vrolijk en gezellig vertellen over
haar klas dat we eeuwig aan het lachen
en giechelen waren. En dan had ze een
mooie fiets en ik mocht er op Ieren
fietsen! Nou, je begrijpt wel, iedere
middag om drie uur al klaar met bajen
en verschonen en maar wachten tot
Troel buiten kwam. Onvermoeid holde
ze achter mij aan, hoor. Kasian, als ik
eraan terug denk. Zij buiten adem van
het rennen en ik idem dito van span
ning en uitkijken, turen of er geen steen
vlak voor de fiets op de weg lag. An
ders babak botjèl mijn knieën.
Verder naar rechts woonden o.a. me
neer Mager, Ludi Jansen, Elsa Knuppel
met haar oudere broers Maud en
Wardje, Vera von Lutzow, Paula van
Dietz en nog verder, voor een open
veld, tante Anna (van Troel) en Piet
van Mol, in de leeftijd van mijn oudste
broer. Deze broer had veel vrienden
en kreeg vaak bezoek van andere jon
gelui, Piet en Ferry Heyblom en de
jongens Boyer. Soms gingen ze aan de
ringen werken, allerlei ingewikkelde
standen; een andere keer speelden ze
op hun guitaar, wat ik het meest appre
cieerde. Ik genoot er intens van, ging
ergens in een hoekje zitten en luisterde
maar. Vond het prachtig. Nu hoor je
zoiets niet meer. Het is al blèrende ge
luiden, wat ze muziek noemen. Enfin,
ieder zijn smaak, is het niet?
Op weg naar de Bangkong Zusters-
school passeerde ik iedere morgen de
voor mij zo bekende huizen. Naast ons
woonde een fam. van Dalen, dan ver
derop Heyblom, Boyer, Waworoentoe,
waarvan de dochter zo goed kon piano
spelen, ernaast Mary Hoorn, met een
diepliggend huis en de potten in V-
vorm op hun erf. Hierna kwam het
bandjirkanaal met de lange, bekende
brug. Direct na de brug stond een
klein Chinees winkeltje, je weet wel,
zo'n warong in nood, als men gauw iets
nodig had. Er was van alles te krijgen:
vanaf petroleum, minja klentih tot cor
ned beef, suikertjes, rokoh krètèk en
vliegers en waarvan de eigenaar op
klètèk rondliep in badjoe kaos, altijd
bezig met iets. Nou, om verder te gaan
moest ik voorbij 't huis van Evy Gout
met lekkere mangga soorten op 't erf.
De oude heer zat altijd voor op een
stoel en ik groette hem dan heel ver
legen. Gang van Haastert is ook be
kend met er tegenover de fam. van
Leeuwen. Verderop woonden nog een
Oma van Elsa Colijn en de fam. Retel
Helmrich. Ook Wim Claasen woonde er
in die buurt. Op de hoek stond een
Mulo school, maar ik ging linksaf, Pe-
terongan in voorbij de melkerij van
Elsa Colijn's ouders en langs nog meer
bekende huizen (we hadden er tevoren
even gewoond) naar school. Misschien
een hele afstand, vooral na 1 uur
's middags, maar we vonden het heel
gewoon.
Wat kunnen sommige pleziertjes toch
aldoor in je geheugen blijven; de mid
dagen bijv. als we op de dijk speelden
en de grobakpaarden, die er liepen te
grazen, gingen opjagen. En in de regen
tijd gebeurde 't wel eens, dat het band
jirkanaal vol was en wij kinderen ston
den dan midden op de brug en keken
vol ontzag naar al 't water, dat er onder
kolkte. In die tijd reden er niet veel
auto's, wel grobaks met twee grote
wielen en dogkarren of sado's, die we
alleen gebruikten om naar school te
gaan als het erg hard regende. Dit was
ook alweer iets waar we op vlasten,
een ritje in zo'n karretje!
Mijn oudste broer Vic en zuster Zus
waren lid van een club, eerst heette die
O.C. (Onze Club), later A.D.V.E.N.D.O.
Wat dit betekende weet ik niet meer,
was toen pas ongeveer 10 jaar oud. Ik
herinner me wel de gezellige avondjes,
die bij ons gehouden werden. De jon
gelui kwamen om gewoon gezellig met
elkaar te dansen, piano te spelen en
te lachen.
Daar was de wals, de foxtrot en de
"step", wat dit dan mag zijn, maar
vooral de Lancier was geliefd en altijd
was Piet van Mol de sigaar. Ik hoor
ze nog roepen: "Piet! Lancier Piet!
Waar ben je nou?" 't Scheen dat hij
de enige was die dit kon spelen. Omdat
ik nog niet meetelde (ze herinneren
zich mij misschien niet eens meer)
mocht ik met talk strooien om de vloer
lekker glad te krijgen en ik genoot met
mijn zusjes ergens in een hoek van de
pret die de groten hadden.
Alles ging zo eenvoudig, ongecom
pliceerd en vrolijk. Zo natuurlijk, dat ik
me nu afvraag; "Waarom kan 't niet
meer zo?" Ik zie de bekende gezichten
weer voor me. Jongens uit de buurt,
Heyblom en Boyer, Evy Gout, meisjes
van Leeuwen met hun broer Eddy, drie
meisjes Retel Helmrich, Mies Pechler,
de vrolijke Leendert van Heck en Nora,
John Bot, Lotje van Ligten, Jet Pieter-
maat (overleden), Wim Claasen, Barend
van Bergen en natuurlijk ons aller
vriend Piet van Mol. Nog wel meer,
maar ik ben ze vergeten. Ze werden
nooit moe, sloegen geen dans over en
zouden iedere zaterdag gekomen zijn,
als het kon.
Eens gaf de club een uitvoering in
de schouwburg: zo van alles en nog
wat. 't Best geslaagd was o.a. "Glüh-
würmchen", waarvan de meisjes, elk in
een andere kleur japon als vuurvliegjes
dansten en de heren ze probeerden te
vangen. Op een zaterdagmiddag kwa
men ze over bij ons en ze werden in
costuum, met grote papieren bloemen
ernaast, in de tuin gefotografeerd. Ook
een gymnastiekstand van jongens en
meisjes werd op de trap vastgelegd.
Zo jammer, dat ik geen foto van die
tijd heb.
Ja, 't waren onvergetelijke jaren vol
prettige herinneringen.
In 1921 vertrokken we naar Salatiga
en dat was het einde van Pandean
Lamper voor mij. S.
DENK ER OM
Uiteraard is in onze boekhan
del (evenals in elke andere boek
handel) niet elk verlangd boek
direct voorradig. Houd dus bij
het bestellen van een boek altijd
rekening met een bezorg-speling
van pl.min. vijf dagen.
Wees een BOOM, een VRUCHT
BOOM. Lever na slechts één
maal geplant te zijn vruchten voor
vele, vele jaren. Plant f 10,in
het FONDS ZESTIGDUIZEND
■i/HiHi/lM/****
20
