DE GORDEL VAN SMARAGD
Muuuuulelc deze!
ELKAAR
GEMAKKELIJK MAKEN
Meer dan drie eeuwen was Neder-
lands-lndië een kolonie, een wingewest.
Op grond van de veronderstelde blan
ke superioriteit en met Gods naam op
de lippen hebben Nederlanders eeu
wenlang geprofiteerd van een keten
van bijna bovenaards mooie eilanden,
aan de andere kant van de wereldbol.
De Gouden Eeuw werd goud door het
zweet van koelies, die geleerd hadden
dat er meesters en slaven bestonden
en dat de meesters blank van uiterlijk
waren. Blanke meesters, die bv. op
Banda de bevolking stelselmatig uit
roeiden tot heil van de Verenigde Oost
-Indische Compagnie.
Nederland hoeft niet trots te zijn op
wat verre voorouderen presteerden in
de "gordel van smaragd", waar pas
omstreeks 1860 de regelrechte slaver
nij werd afgeschaft. Maar natuurlijk
moet alles bezien worden in het licht
van de tijd, waarin een en ander zich
afspeelde: een tijd die niet meer de
onze is.
Nog van 1873 tot 1904 woedden de
beruchte Atjeh-oorlogen, die ongeteld
veel slachtoffers eisten. In 1907 werd
het verzet in de Bataklanden bloedig
neergeslagen, Bali en Lombok werden
in 1891 en 1894 onder Nederlands ge
zag gebracht.
Na Wereldoorlog II voerde Nederland
twee "politionele acties", omdat op 17
augustus 1945 de Indonesische Repu
bliek was uitgeroepen.
Het machtsspel van Nederland in In
donesië is verleden tijd.
Toen we dit brokje geëmotioneerd
proza aan een paar vrienden lieten
lezen en vroegen uit welke hoek deze
wind kwam waaien, was het prompte
antwoord: van links! extreem links!
Waarop wij: "Mis poes! Dat is de in
leiding van jullie boekje van de Tele
graaf over het bezoek van Juliana en
Bernhard in Indonesië!" (Heb je ove
rigens wel gemerkt hoe de samenstel
lers met geen mogelijkheid woorden
als Hare Majesteit en Zijne Koninklijke
Hoogheid over hun lippen konden krij
gen?).
Tja, dat heb je met boeken die je in
goed vertrouwen bestelt en betaalt.
Na de uitzendingen voor de Televisie,
waar diverse interviewers zich kron
kelden en draaiden om toch vooral niet
rechts en niet-koloniaal en anti-gene-
raalsbewind te zijn, hadden we eigen
lijk niets beters moeten verwachten.
Maar dat de verhuizingen naar de lin
kervleugel zó gehaast zouden plaats
hebben, hadden we niet verwacht.
Zou het komen door de moeilijker
exploitatie van kranten en tijdschriften
dat in de trant van "Parijs is wel een
mis waard" rechtse perskoningen schij
nen te denken: een grote oplaag is wel
een periodiek overstapje naar links
waard? Want het valt wel op dat voor
heen rechtse kranten thans vaker link
se deuntjes mee fluiten.
Waarbij wij uitdrukkelijk vaststellen
dat de overstap naar links zélf niet erg
is, maar wel de valse en stuntelige
manier waarop het door vele rechtse
meneren gedaan wordt. En waarvan
bovengenoemd boekje extra getuigt.
Soortgelijke journalistiek is natuurlijk
alle Indischgasten en Indonesiërs op
gevallen. Dat gekronkel om weekla
gend "Mea culpa"! te roepen, zelfs
door personen en instanties die een
halve eeuw geleden nog graag de po
litionele knoet over Indonesië lieten
knallen. Zoals zo vaak in Holland:
zij die het meest jammeren, hebben de
meeste boter op hun kepala.
Natuurlijk blijft het geld verdienen
nummer één en moet men af en toe
toch ook wel "mooie" dingen zeggen,
dus wordt b.v. in tekst en foto's (van
de beide staatshoofden) gezegd dat
er "geen wrok" is, "sans rancune",
maar daarnaast worden toch maar et
telijke rotdingen gezegd en gefotogra
feerd van het Indonesië "van het gene-
raalsregime" die getuigen van nieuwe
wrok. Dus zijn ijverig ook vuilnisbelten,
achterbuurten en bedelaars gefotogra
feerd. Dat heet dan "objectief": ser
veer een verdiend taartje op een sme
rig bord!
Het mag dan een machtig spel ge
noemd worden, dit spel der verschui
vende politieke machten, maar er wordt
toch menige partij bij weggeven die ge
tuigt van onoprechtheid en grove
smaak, die NERGENS enige apprecia
tie vinden kan.
Maar de foto's zelf zijn over het alge
meen mooi en uniek. Voor hen die een
leven lang het Oranjehuis in Indonesië
gewenst hebben, blijft dit fotoboek een
dankbaar bezit ondanks de tekst!
T.R.
Elke brief die ik van "Si Klaas" Pfaff
ontvang, draagt achter op de envelop
pe de door Klaas geschreven woorden:
"Men kan zoveel in dit leven doen om
het elkaar gemakkelijk te maken". Het
is een schijnbaar simpele verzuchting,
maar wie kranten leest, radio beluis
tert en TV ziet, moet vaststellen dat
massa's zg. "nieuws", vele ongelukken
en twisten, zure en schampere com
mentaren op TV, er echt alleen maar
op uit zijn om een ander dwars te
zitten. Wat heeft H.M. de Koningin al
niet moeten aanhoren over die reis
naar Indonesië, wat moeten dagelijks
ministers al niet aanhoren. Elke hande
ling moet voortgescheurd worden
dwars door opposities, amendementen
en eindeloze critieken heen... en dat
heet allemaal: Democratie! We zijn al
lang bezig de democratie grondig te
vermoorden!...
In de krant van vandaag het bericht
je van een herdershond die levend
werd begraven; gisteren een dieren
handelaar die een "surplus" aan schild
padden "dumpte" in de Biesbos, "kata-
nja tida taoe" dat de uit Noord-Afrika
afkomstige schildpadden de eerste de
beste winter beslist niet zouden over
leven. Wel, ze stierven binnen een
week! En een tijdje terug de film over
wreedheden, begaan aan export-dieren.
En daarvan 'n stukje over "jacht" door
harteloze sadistische dierenbeulen.
Het lamme is, dat door zulke waar
heden als laatstgenoemde alle jagers
van tempo doeloe bij stedelingen een
slechte naam hebben. Had het er on
langs nog met Bartman over: dat te
genwoordig het essentiële begrip Ja
gen niet meer bestaat. Dat zich be
weegt op de terreinen van de natuur
liefde, dierenbescherming en "challen
ge" van het weerstandsvermogen. Al
leen insiders "van toen" weten wat het
is. Maar verder is de jacht (zoals zij
begrepen wordt door o.a. de filosoof
Ortega y Gasset) in deze afglijdende,
vaak decadente cultuur totaal onbe
kend. Evenals zulke "verouderde be
grippen" als liefde en genegenheid,
die bijna helemaal zijn weggezakt in
sex, porno, perversiteit en tegennatuur
lijkheid.
Waarin Holland een aardige partij
begint mee te spelen. In de adverten
tiepagina's van vandaag niet minder
dan drie Hollandse films (tegen NUL
in vorige decennia). De films: "Wat
zien ik", "Daniël" en "Blue movie";
ondeugende films zogezegd.
Terwijl TV-gasten officieel trots zijn op
het feit dat de Hollandse TV de "pri
meur" had met een masturbatie-film
pje. Doet ons allemaal denken aan een
opgroeiende Mulonees die trots zijn
eerste schuine mop vertellen mag.
Toch is dit alles sinds Marga Klompé
officieel "cultuur". Oom Tjet zou zeg
gen: "Muuuuulek deze, Peh!"
(Wij weten heel goed dat sommigen
weer zullen mopperen dat dit stuk
"anti-Nederlands" is, maar dat móet
dan maar in hemelsnaam. JUIST als
Nederlander moeten wij zulke immora
liteiten en leugenachtigheden signale
ren. Dat al te serviel alles goedvinden
wat hier gebeurt, is levensgevaarlijk
voor onze maatschappij die voor onze
kinderen totaal rechteloos en moraal-
loos belooft te worden. Het is inder
daad waar wat de Ouden zeiden: "Die
de Goden verderven willen, slaan zij
met blindheid"...)
T.R.
4
