,3tó a ómall world, a}ter all".
Regenbezweerders
Een bekend staatsman
heelt eens gezegd:
Hoe groter een landhoe groter de ver
rassing als je ineens, op een onverwach
te plaats en tijd een landgenoot ont
moet. En het moet hij ons Indische
mensen wel gek lopen als zo'n ontmoe
ting niet tot oude bekenden leidt, even
als bij deze van Joyce en Ruud Cohen
in dat Franse restaurant, in Los Ange
les, 32-hoog. Een ontmoeting over
"Veal panggang" (veau grillé oftewel
gegrild kalfsvlees) en een caramel pud
dinkje.
Het meest hartverwarmende van dit
grappige relaas: de eerlijkheid van twee
gewone Indische mensen, zonder poeha
genietend van het dure Franse diner en
de sfeer, zonder daarna het hier zo
gebruikelijke "We hebben zo varrruk-
kelijk Frans gedineerd zag!" Plus de
spontane reactie van de "franse" kelner
uit Djocja.
Zo'n prettig eet-avontuur kun je alleen
beleven in een land waar "uit" eten
altijd een bijzonder genoegen is. Per
soonlijk heb ik niets dan heerlijke her
inneringen aan, vanaf de gewone sap
pige hamburger van 50 cent tot de
5 dollar steak waar je niet al te vaak
je tanden in zet. Mensen als Joyce en
Rudie die zo kunnen genieten zijn er
gelukkig nog duizenden in Amerika.
L.D.
Voor de meeste mensen is Occidental
Building te Los Angeles gewoon een van
de vele wolkenkrabbers, maar voor ons
heeft het gebouw en vooral het restau
rant op de 32e verdieping een aparte
betekenis gekregen. De "Tower", een chi
que Frans restaurant op de bovenste ver
dieping is "sjiek" met toch ook een ge
moedelijke sfeer; helemaal niet deftig en
afgemeten. Van waar wij zaten konden we
Los Angeles zien, net "Lego blokken" en
de auto's net "Dinky toys". Een indruk
wekkend gezicht, beslist de moeite waard.
Overal om me heen hoorde ik Frans ra
telen, de host, waiters, maitre de's (spr.
uit "mettre-die", maitre d'hotel of chef-kok)
enz. Ik kon niets verstaan, niet meer leuk
zoiets. Rudie die voor 't laatst op school
Frans gesproken heeft, probeerde het weer,
maar hij wist dan ook in een paar luttele
seconden zulke enormiteiten te verkondigen
dat de kelner er stil van werd.
"Wat heb je eigenlijk gezegd pap? Je
hebt hem beslist beledigd", wilde ik weten.
"Gargon, did I embarras you, the lady thinks
I did", "No mademoiselle, the gentleman is
very nice".
"She is not a mademoiselle, she is a ma-
dame, has six enfantsll" Deze, waarom
moet meteen gegembrèng worden, dat ik
zes bloedjes heb, werkelijk, die papal
De „maitre de" kwam naar ons toe, van
de verte waren we al min of meer gadege
slagen (en ook wij vroegen ons al af
waar hij eigenlijk vandaan kwam met z'n
bruine huidje) en reikte ons een menukaart
toe, absoluut onleesbaar voor mij,die ge
krulde gouden letters. "What country do
you come from?", papa weer.
"I come from a little country in Europe,
named Holland."
"Lo, dus eigenlijk ook uit Indonesië, wat
leuk, van waar?" "Ik kom uit Djocja, gebo
ren en getogen."
"Ja, zei Rudie, "we zaten ook al een
beetje te gissen, waar komt deze meneer
vandaan, Marokko soms? U spreekt Uw
Frans perfect." "Ja ik heb m'n hotel oplei
ding in Zwitserland genoten, mijn naam is
Jack Keasberry."
"Keasberry? Bent U familie van Maud
en Olly?"
"Dat zijn mijn nichtjes, en restaurant
Djocja in Amsterdam is van m'n moeder.
Zelf zit ik pas drie jaar in de States."
"Can you imagine", lichtte ik Dion (onze
gastvrouw) in, "he comes from Indonesia
too." "Oh, isn't it a small world," zei Dion
en leefde helemaal mee, trouwens Dion en
haar man waren al die tijd erg geïnteres
seerd al verstonden ze niks, ze vermoed
den wel wat.
Enfin eindelijk konden we bestellen. Rudie
keek erg geleerd in de gouden krullen,
Jack hielp ons een handje, "ja graag, ik
versta niks." "Nou mevrouw, ik raad U aan
dit te nemen, het is magnifique en het wordt
geserveerd met rijst." "Ik wou vandaag
juist kentang ongklok eten, kan 't niet met
kentang?" "Nee mevrouw, dit moet met
rijst, ik weiger pertinent kentang ongklok te
serveren met dit gerecht." Nou "dit ge
recht" was veal panggang met tomaten
saus, mushrooms, schijfjes advocaat, kaas,
sperciebonen en rijst.
Even later kwam onze bestelling, de kelner
liet alles aan ons zien, het zag er inderdaad
goed uit en zo mooi gedecoreerd, eigenlijk
jammer om te eten. "Madame" dit met veel
nadruk en een schuin lachje naar Rudie,
toen de kelner m'n portie serveerde. "Ter
rific", zei pap en schudde de kelner de
hand. Het was zo onnozel dat we allen een
stikbui kregen en vanaf dat moment werd
onze gargon baldadig. Voor de rest verliep
ons diner rustig, Jack had gelijk, de rijst
paste er uitstekend bij.
Een meneer met een enorme ketting en een
sleutel eraan kwam langs en Rudie vroeg:
"What are you?" "I'm de wine master,
would you care for some?" Nou ik vond
dat hij op de Salvation Army leek. Niemand
wou wijn. Jack kwam terun met twee kleine
doosjes voor de ladies, ach wat leuk een
sleutelhanger van de Tower. De baldadige
gargon werd nu werkelijk overmoedig; we
wilden geen koffie meer, "What no coffee,
you have to", en schonk ons weer een kop
in. Te ern toch en we hebben het nog op
gedronken ookl De dessert wagon was in
zicht met allerlei Franse djadjan. Met gre
tige ogen keek Rudie de wagon tegemoet
en vroeg hoe al die gebakjes heetten. De
baldadige kelner antwoordde zeer uitvoe
rig. Tony en Dion kozen een schattig vruch
tengebakje, Tony had 't in twee happen
achter z'n kiezen, Rudie kon wel tien Napo
leons op, maar gedroeg zich en onderge
tekende koos een bang bibber puddinkje
met caramel saus. Wah! lekker zeg, jammer
zo gauw op.
Bij het weg gaan hebben we erg handen
geschud met Jack, de baldadige kelner, de
"Salvation Army" meneer en een stille
Mexicaanse busboy, die bijna al z'n pra-
bottan liet donderen van verlegenheid. Al
met al een genoeglijke avond en de "To
wer" is ten zeerste aan te bevelen, de
service is superb. Heb wèl meer dan 10.
op zak, want met een tientje kom je alleen
tot ijswater
Joyce
(Uit Verg. orgaan "De Indo", California)
mmI - :.m mi
Je-lah-je-kripoet is er weer!
Humor uit het oude Indië - de
beste verhalen en moppen uit
zeven jaargangen Tong Tong.
Verkrijgbaar bij Boekhandel Tong
Tong, 3,50 f 0,50 porto.
Tijdens ons recent bezoek aan noord-
Sumatra kreeg ik van de heer W. Z.
Joseph, Branch Manager van Philips-
Ralin Electronics P. T. te Medan die zo
veel gedaan heeft voor de goede ont
vangst van P.S.V. het volgende verhaal
te horen:
Het zal niet algemeen bekend zijn, dat
het stadsbestuur van de gemeente Me
dan de hulp heeft ingeroepen van een
paar gerenommeerde regenbezweer
ders, die er maar voor hadden te zor
gen, dat er tijdens de wedstrijd tegen
het Eindihovense P.S.V. geen hemel
water omlaag zou komen!
Geen flauwe kul alsjeblieft! Dat zou
doodgewoon een nationale ramp bete
kend hebben, niet meer en niet minder.
De knappe Medanse regenbezweerders
togen onmiddellijk aan het werk en
bewezen ware meesters te zijn in hun
vak. Er viel tijdens de spannende match
GEEN DRUPPEL WATER!
Nauwelijks echter had de referee het
eindsignaal geblazen... jonges, sauve
qui peut, lopeneen donder-en
bliksem bui brak boven het stadion los!
G. H. Bartman
"There is something rotten in the
State." But in my humble opinion, there
are nowadays a lot of rotten things in
almost every State.
Amen!
W. H. Morren
Shakespeare zei (ergens in Hamlet):
"Something is rotten in the state of
Denmark", vele staatslieden hebben
inderdaad sindsdien gezegd dat er er
gens in de staat van de buurman iets
rots was, maar wat Willem hier vast
stelt, is zonder meer keihard waar.
Red.
8
