1971 met een
glimlach
jos. van Arcken
GLIMLACHEN
Alles is veranderd in deze wereld
ook de reden waarom gelachen wordt.
Ach we willen allemaal wel weer zo'n
ouwerwelse, gezonde lach om een zotte
situatie, een kostelijke grap, humor zo
maar uit zich zelf ontstaan, maar het is
er niet meer hij. Ook de lach moeten
we tegenwoordig kopen van beroeps-
aan-het-lachenmakers op tv en film,
want ons leefmilieu biedt zoveel vro
lijks niet meer. Daarom zijn we zo
dankbaar voor onze kinderen die ons
nog vaak kosteloos) een kostelijk mo
ment van vreugde en een lach geven.
Wat een zegen dat we dat nog hebben,
dat ook kinderen nog kunnen lachen
zonder behulp van Max en Toon,
johnny en Rijk.
Daarom zijn we zo blij met uw stuk-
jes, glimlachjes van het afgelopen jaar.
Met hier en daar misschien toch wel
wat nostalgisch of wrangs, maar toch
met een sprankje van oprecht geluk.
Zomaar voor niets.
Dank beste inzenders en inzendsters
voor uw bijdrage aan ons Kerstnummer.
Er is zoveel binnengekomen dat niet
alles meekon, we houden nog wat
"lachjes" over voor 1972. Ook moesten
we een selectie maken, want door een
te persoonlijke aard zou de bedoeling
voor anderen niet goed overkomen.
U ontvangt allen een flamboyant-te-
geltje als herinnering aan deze bijzon
dere bijdrage. De beste inzending, be
loond met een waardebon van PO,
zal in ons januari-nummer worden be
kend gemaakt.
Moge 1972 voor U allen vele geluk
kige momenten brengen waarop U later
met een glimlach terug kunt kijken
Lilian Ducelle
PETER, DE KRAAI
Ik heb het voorrecht, twee minuten
van een mooi bos (in Zwitserland) te
wonen. Op een van mijn vroege och
tendwandelingen met mijn Shetland-
hondje Radja zag ik midden op het bos
paadje een oude kraai, die heel merk
waardig huppelde en tolde inplaats van
op te vliegen. Het lukte me met weinig
moeite, deze grote vogel te vangen
en naar huis te dragen. Na grondig on
derzoek kwam ik tot de conclusie, dat
hij vermoedelijk vergiftigd voedsel
(muis?) te pakken had gekregen, want
zijn vleugels waren gaaf. Maar hij had
evenwichtsstoringen. Peter de Vierde
(of Vijfde) kwam in een grote kooi met
stokje, waar al vele voorgangers ver
pleegd werden.
Van de verschillende soorten voed
sel nam hij het liefst het vlees, dat ik
feitelijk voor Radja in huis had. Altijd
opnieuw verbaasde ik mij, hoe merk
waardig niet alleen zijn hok, maar ook
hij zelf rook, net als gas vond ik. Na
ongeveer twee weken werd hij onrus
tig, glipte eens uit mijn handen weg en
viel dan op de grond, kon dus nog niet
weer vliegen. Opeens merkte ik, dat
de gas-stank weg was, tegelijk waren
de uitwerpsels op de grond van zijn
kooi normaal, als van andere gezonde
vogels. Ik begon hoop te krijgen!
Ik begon met vlieg-oefeningen, maar
Peter viel dadelijk op de grond. Het
duurde een poosje voor hij zich even in
de lucht kon houden. Eindelijk, na een
laatste oefening binnenshuis (alles
weggeruimd) kwam de grote dag: met
ons drieen het bos in. Bij een stapel
ahorn-hout, dicht bij een open plek,
leek me de goede plaats.
Ik had bijna hartkloppingen van de
spanning, toen ik Radja zei te gaan lig
gen en langzaam doorliep tot de stapel
hout, dan daarop het kleine kistje
zachtjes neerzette en de deksel eraf
nam, om dadelijk achteruit te gaan. De
vogels zongen rondom, de bomen ruis
ten, geluiden die onze Peter bekend
moesten zijn. Ik hield de adem in
opeens kwam een zwart kopje, een
lange hals... en zonder op de rand van
kistje of houtstapel te stoppen, vloog
onze zwarte vriend de wijde wereld in!
Zelfs tussen twee hoge sparren door,,
hoe langer hoe zekerder ging de vlucht'
de vrijheid in.
Ik kan niet in woorden uitdrukken,
hoe diep mijn vreugde en dankbaar
heid was, dat het gelukt was, dat Peter
gezond weer zijn eigen leventje mocht
leiden. Dagenlang was er een intense
vreugde in me, altijd weer moest ik aan
Peter denken en was heel dankbaar,
dat het deze keer gelukt was, om een
verongelukt diertje erdoor te halen.
G. ten Bokkel Huinink
TJOETJOEKS
Mijn kleinzoon Peter is bezig zinde
lijk te worden. Vol trots rent hij van
het toilet de kamer in en zegt triomfan
telijk: "al klaar!" Zusje Barbara ziet
zijn plassertje onder het hemdje uitste
ken en trekt er aan. Zegt Peter: "Niet
doen, zit vast!"
Mijn kleinkinderen zijn gewend in
hun "speelkleren" bij mij op bezoek te
komen, omdat ze in mijn tuin in de
boom mogen klimmen om er een boom
huis, "uitkijkpost" in te bouwen.
Eens was Mick al te slordig gekleed
volgens zijn vader. "Mick, je kunt toch
niet in die vodden naar Owa gaan?"
,,Ach, Owa loopt toch ook in vodden."
(Dat komt ervan als Owa niet kenès is
en altijd gampang gekleed wil gaan).
De naam OWA kreeg ik van mijn oud
ste kleinkind, de andere grootmoeders
van mijn kleinkinderen heten gewoon
OMA. Verwarring dus uitgesloten.
Emilie Intveld
UITKOMST - TOEKOMST
Zondagavond voor de TV toonde Pa-
noram'iek hoe slecht onze wereld er
voor staat hoogstens nog 30 jaar
te leven. Ik zit naast mijn man op de
bank en naast hem onze tiener-doch
ter. Ik snuif en kreun soms hardop als
ik weer iets naars hoor en zie en maak
aanstalten om hun in hemelsnaam af
te leiden, want voor ons meiske vind ik
het ronduit afschuwelijk wat een
toekomst!
Plots buigt onze dochter zich naar
mij over, en terwijl ze mijn arm aan,
raakt zegt ze vol vertrouwen en met
grote geruststellende ogen: "Niet gek
Mams, kom ik toch lekker vlug bij jullie
in de hemel!"
Mijn hart sprong op, ik lachte haar
dankbaar toe. De mensheid blijft ho
pen, zo vat ik haar antwoord op, in het
eeuwige goede.
"Stuivertje"
Voor Juwelen en Uurwerken als
van ouds naar
Laan van Meerdervoort 520
Den Haag - Telef. 33 64 41
DE VERVUILING EN WIJ (1)
Aangezien mijn man de controle
heeft over verscheidene rioolwater-zui
veringsinstallaties, weet hij welke stof
fen afgebroken kunnen worden en wel
ke niet of heel moeilijk. Synthetische
wasmiddelen zijn o.a. de grote boos
doeners.
Om een bijdrage te leveren aan de
milieuhygiëne bad ik me met gewone
toiletzeep en geen Badedas of Douche
fris of hoe ze verder nog heten.
Mijn was doe ik nog op ouderwetse
manier met zachte, groene zeep of sun
light. 't Heeft dan wel de bekende
grauwsluier en eigenlijk zou ik nog tex
tiel deodorant moeten gebruiken. Maar
voor mezelf weet ik, dat mijn goed
schoon is en dan vind ik 't best.
Het spoelwater benut ik om 't tegel
pad bij de voordeur en de plaats ach
ter het huis te schrobben. Daarvoor
hoef ik dan geen kostbaar drinkwater
te verspelen.
De omwas doe ik met zo weinig mo
gelijk wasmiddel. Is het nodig dat het
schuim de teil uitvliegt?
De spuitbus op de WC is vervangen
20
