Hoewel Tjalie een "westhoeker" is zijn
vele aardige plekjes van Oost ]ava voor altijd
in zijn geheugen gegrift. Bij voorbeeld dit
rustige strand Pasir Poetih met zijn vlerk
prauwen, en haast onzichtbaar aan de overzij
de kust van Madoera. Toch heb ik dit strand
gekend tijdens de onafhankelijkheidsoorlog
wereld 50 dollar, maar in 1971 blijkt dat
bezit gestegen te zijn tot 300 dollar p.p.
Twee nare gevolgen: a. de grond-
stoffenvoorraden van de wereld zijn
enorm verminderd, b. omdat er niet
zoiets bestaat als "elk mens evenveel",
heeft de een enorm veel meer, tegen
over een ander enorm veel MINDER!
Wij hoeven alleen maar om ons heen
te kijken in Europa of in eigen huis om
te weten dat Europeanen geweldig
bevoorrecht zijn, terwijl in India en In
donesië het individueel bezit aan in
dustriële producten veel en veel min
der is.
Deze verschillen worden scherper
tegen wil en dank bij het voortschrijden
van de jaren.
We weten dus dat naarmate de jaren
voortschrijden, de hoeveelheid be
schikbaar voedsel per mens steeds
afneemt.
Verder hebben de onderzoekers van
MIT nog uitgerekend dat:
de door toenemende vervuiling van
aarde en water langzaam afnemende
voedselproduktie steeds nog kleiner
wordt,
vervuiling en voedseltekorten samen
krijgen door hongersnood, ziekte,
en sterfte zoveel invloed dat de
bevolkingstoename eindelijk stopt en
dan zelfs steeds verder daalt. En
dat gaat zó lang door, totdat er in
het jaar 2100 minder mensen zijn op
de hele aarde dan in 1900. Dit be
tekent dat er in die periode miljarden
mensen zullen omkomen.
hoewel de totale productie nu af
neemt (dus ook de vervuiling ver
houdingsgewijs minder wordt) blijft
relatief de productie p. hoofd toene
men (omdat er steeds minder mensen
zijn), zodat ook de uitputting van
grondstoffenvoorraden onweerhoud
baar voortgaat. D.w.z. Deze bescha
ving wordt van zijn hoofdbronnen
van bestaan beroofd en wat daarna
komt, kan niemand zich voorstellen.
de gemiddelde leeftijd, die tussen
1900 en 1971 gestegen was tot bijna
50 jaar, daalt nu weer, tot hij in het
jaar 2100 nog maar 24 jaar is.
24
van Indonesië, en dateert deze belevenis uit
mijn nogal lastige tochten met hinderlagen en
beschietingen.
Maar altijd was deze strandstrook een op
luchting met wijd uitzicht en "eeuwig" ge-
kabbel van water buiten de twisten van men
sen. Ik geloof dat de Indonesische zeeën -
WAT MOET VERBETEREN?
Dit artikel kan gemakkelijker twee
maal zo lang worden, maar het heeft
geen zin omdat in verdere opsommin
gen eigenlijk alleen nieuwe arrange
menten gegeven worden van dezelfde
basische gegevens.
Aan de andere kant kunnen wij een
lijst van "correcties" aanleggen, vol
gens welke wij in de toekomst met de
hele mensheid zoveel mogelijk moeten
gaan leven. Toen ik mijn artikel "Tjila-
ka" scheef, voegde ik aan deze titel
ook nog toe de woorden "...en een
pajoeng" (tegen de stortbui van ellen
den). Hoofdzakelijk moeten twee ele
menten ons leven diep doordringen:
Beperking en Opoffering:
a. Niet meer dan 2 kinderen per gezin
en liefst voor erg veel gezinnen in
het geheel géén kinderen),
b. Er moet veel meer kapitaalsinveste
ringen geschieden in voedselpro
ductie, hoe oneconomisch dat vaak
ook is,
c. Aan de andere kant moeten er veel
minder industriële goederen gefabri
ceerd worden, reëeler gezegd: meer
rijst minder barang.
d. de oogsten moeten groter worden.
e. veel meer sociale zorg in de maat
schappij.
f. alle verbruiksgoederen moeten zo
danig worden geconstrueerd dat zij
langer mee gaan (dus minder grond
stoffen worden verbruikt).
g. radicale aanpak van de milieuver
vuiling.
We hoeven echter alleen aan de aan
vallen van de beide Kamers op de
bezuinigingsvoorstellen van de Rege
ring te denken om te weten hóe moei
lijk wij kunnen "inkrimpen". Eén der
gevaarlijkste aspecten van de Demo
cratie doet zich steeds pijnlijker gel
den: de meeste stemmen gelden (niet:
de juiste stemmen gelden!) bij het ne
men van elk besluit. En als de meeste
mensen dom of onwillig zijn, gebeurt
er niets...
Wat bij al deze opsommingen echter
het meest treft, is dat zij zo strict za
kelijk gehouden moeten worden: al
leen maar cijfers, cijfers en nog eens
waar ook meegemaakt - door geen Indischman
ooit vergeten kunnen worden.
Met hun (in vergelijking met Europa) nooit
koude water, hun spiegelgladheid en het zor
geloos je laten drijven tot je gewoonweg bijna
in slaap viel met de zon in je gezicht!
cijfers, terwijl wij heel goed weten dat
menselijke hartstochten al deze cijfers
verschrikkelijk kunnen opzwepen, zo
dat conflicten en rampen nóg sneller
en op breder schaal plaats hebben.
Het spreekt immers vanzelf dat als
bepaalde groepen mensen het veel
slechter krijgen dan andere groepen,
de jalouzie toeneemt. Ook de haat en
de wraakzucht kunnen, als het leven
moeilijker wordt, opgezweept worden.
Aan de andere kant zal de angst voor
minder het egoïsme doen groeien en
vele mensen opstoken tot roof, diefstal
en bedrog. Omdat mensen nu eenmaal
graag andere mensen de schuld geven
als zij zelf te kort komen, zullen er
zondebokken gemaakt worden om ze
te straffen en te elimineren.
Laat ons onszelf, niet te hoog achten
voor deze menselijke hartstochten. We
hoeven maar de kranten te lezen van
het dagelijkse geweld in die brave
Hollandse maatschappij NV, en de dito
geweldadige gebeurtenissen in de hele
beschaafde wereld; we hoeven alleen
maar te denken aan de moorden in
Ierland en de dreigende oorlog bij
Indiërs en Pakistanen, (terwijl het halve
volk verhongert) om te weten: in al
die stijgende noden van de mens, zal
de mens zélf zijn grootste vijnd zijn.
Onwillekeurig komen ons dan uit de
wereldliteratuur allerlei voorspellingen
van "het einde der wereld" in gedach
ten, die het hebben juist over deze
menselijke fouten, zwakheden en ge
breken, aan wie de instorting van de
wereld wordt verweten.
Want misschien gelooft U het niet,
maar wat in dit artikel staat wordt door
M.I.T. genoemd: The Predicament of
Mankind" De Voorspelling van de
Mensheid. Met al zijn nuchterheid en
koude zakelijkheid zegt deze voorspel
ling dus hetzelfde als wat de Openba
ring van Johannes al 2000 jaar geleden
vertelde. Of de Profeten van het Oude
Testament. Of Nostradamus en Tenny
son in Europa. Of Djojobojo en Rong-
gowarsito in Indonesië (R. in de TT.'s
van 30 sept. en 15 oktober 1966).
Maar hoe poëtisch deze schrikbeel
den in het verleden voor ons ook ge-
