Tot in den Doet"
99
Al komt deze Kerstboodschap van H.M.
de Koningin laat GOEDE copy komt nóóit
te laat. En deze boodschap is goed. Want
ook onze vorstin heejt het nodig geacht
de kerstboodschap te wijden aan De Eind
strepen aan de kim. Het heejt ons verbaasd
dat hoofdredacteuren, ministers, partijvoor
zitters hierover tot nog toe zwegen, maar
als een waar Leidster des Volks heejt onze
Koningin begrepen dat zij hierover spreken
MOEST om zich daarmee één te weten
met haar onderdanen met wie zij immers
samen tot in den doet" hoopt voort te
gaan.
Graag wilde ik dit jaar weer wat zeggen op het Kerstfeest.
Ik luisterde op weer een nieuwe manier naar de woorden uit
de Kerstboodschap: "Vrede op aarde".
We weten langzamerhand allen, dat het woord "vrede hier
een veel vollere betekenis heeft dan in onze taal. Het bevat
alles, wat men iemand kan toewensen: welzijn, gezondheid,
geluk, tot je recht komen, beminnen en bemind worden, inner
lijke zekerheid over de zin van je leven, naar je doel en be
stemming toegroeien, vervulling van je idealen, dat alles
en nog meer.
En dat op aarde!!!
En hoe staat onze aarde er voor? Zullen we er op kunnen
blijven leven? Is ze misschien binnenkort dood?
We grepen in in haar zelf, in haar planten- en dierenrijk:
'n steeds talrijker mensdom deed dit steeds intensiever. We
gebruikten de aarde terécht, maar misbruikten haar evenzeer.
Veel van wat we deden was zowel knap als kortzichtig en
liep ons dus uit de hand. Dreigen we soms bij miljarden van
gebrek om te komen in het vervuilde zog van de techniek?
En dit alles is dan nog des te onrustbarender in een wereld
waarin men bovendien nog steeds elkaar wantrouwt en naar
de keel vliegt.
De bedreiging van het voortbestaan van onze wereld is nu
tot ons doorgedrongen. Het was voor velen een schokeffect.
Wij de gehele mensheid zijn ons meer of min plot
seling bewust geworden, dat wij formidabele problemen
moeten oplossen, in de naaste toekomst, willen we inderdaad
op aarde kunnen voortbestaan. Ons overweldigend grote
en groeiende aantal heeft, naar men telkens hoort, binnenkort
allerlei grondstoffen, zoals b.v. de brandstoffen, opgebruikt,
terwijl de techniek daar evenzeer steeds meer van doet
opeisen en toch maar in steeds razender vaart verder gaat
blindelings meestal. Onze toekomstige voedselvoorraden
baren nog ernstiger zorgen dan de tegenwoordige, en wat
er nog is, raakt steeds ongelijker verdeeld over de wereld.
En bij dat alles vervuilen we alles en bedreigen daarmee onze
gezondheid en die van moeder aarde op grote schaal.
Wij zijn in Gods hand.
Dit stel ik voorop en niet als vage troost achteraan omdat
het voor mij zekerheid is. Levend of gestorven, in vreugde
en leed, we zijn in Gods hand. Dit betekent, voor elk van ons,
uiteindelijk: vrede in die ruimste zin.
Maar: voor de mens is er geen vrede, als hij dit niet zelf
wil, als hij daar niet aan mee werkt, er tegenin gaat.
We leven in een tijd van grote overgang. We zijn in een
stroomversnelling vol draaikolken van verwarring. Alles blijkt
telkens weer vergankelijk, zelfs de eeuwige waarden kunnen
het lijken (lijken).
We leven in 't grensgebied tussen een voorbije tijd en een
toekomst vol huizenhoge, hemelhoge vraagtekens, die een
toekomst kan zijn van worden óf vergaan.
Voor wie er in een vage angst voor de toekomst leefden,
zijn alle onheilsvoorspellingen een houvast, ze zeggen: dat is
het nu, waar we bang voor waren. Maar angst was nog altijd
de slechtste raadgever. Die raadt aan tot paniek, of tot
ogen sluiten of tot moedeloosheid.
't Gevolg zou dan zijn alsof men voor 't leven de dood koosl
en zou 't tegendeel zijn van onze be
stemming!
Maar door de schok van dit mogelijke
toekomstbeeld ziet men 't gevaar levens
groot. Dat is op zichzelf alleen maar
heilzaam. Maar 't mag ook niet voor ons
oog tot een monster uitgroeien, dat
ons machteloos maakt. De leefbaarheid
van de wereld hangt af mede van de in
stelling van ieder van ons.
Er is dadendrang. Mensen gaan over
tot daden. Het is aan alle overheden en
particulieren, alle hersenen en handen
ter wereld om samen deze wereld-taak
tot een goed einde te brengen en een
goed begin voor de verdere tijd moge
lijk te maken. Die mensheid heeft 't in eigen hand. Wetenschap
en techniek en de vindingrijkheid van onze hersens kunnen
't aan! Als de overtuiging er maar is, dat het kan! Als de wil
er maar is om het te winnen!
ledereen heeft bovenal in eigen hand het wapen van zijn
geestesinstelling. Daarmee beïnvloedt hij de algemene gees
tesgesteldheid. Allen kunnen door dingen te doen of na te
laten doeltreffend vechten voor onze algemene zaak.
't Is een kwestie dus van alle hens aan dek: om onze
prachtige aarde te redden in wereldwijde samenwerking
in intens, effectief samengaan.
En daar we dit gemeenschappelijk, als één wereld, zullen
moeten volbrengen, is 't dan te boud om daarbij te denken:
wat een gelegenheid biedt dit, wat een kans ligt hier in,
voor wereldwijde saamhorigheid en kameraadschap!
En velen zijn ergens in de diepte van hun hart blij, dat ze
mogen doen. Want de mens wil leven voor een verwachting.
't Gevaar voor deze gemeenschappelijke actie, is de mens
heid zelf, dus wij allemaal verdeeld als we zijn door ver
meende eigen belangen. Onze kortzichtigheid en eigengereid
heid, wij zélf zijn de vijand van ons eigen behoud en 't leven
van 't geluk op aarde! Deze kleinzieligheid zal het veld moeten
ruimen, zal het niet kunnen houden willen wij het winnen.
Die is tenslotte ten dode gedoemd ofwij zijn het.
Wel zal het grote geestkracht van ons allen vergen: wijsheid,
standvastigheid, grote openheid en zicht op wat ons allen
samen raakt.
Als je jezelf als het middelpunt van de wereld ziet, blijk je
altijd op je eigen ondergang aan te sturen. Dit kan gestopt
worden en dat gebeurt pas radicaal als je die Ander in het
middelpunt ontdektbij het bliksemlicht van Kerstmis, dat
het grootste, het schokkendste effect in heel het wereldge
beuren aankondigde. En al die anderen, je medemensen, naast
Hem. Hij staat klaar, ons te helpen. Dan zie je ook, dat wie
leven of "eigenbelang" zal willen verliezen, het juist zal
behouden.
Voor wie duidelijk, echt, de keus ziet tussen 't er-op-of-er-
onder bij het aflopen van een oude tijd en de mogelijkheid
van nog een toekomst; van een toekomst vol van nu nog
fantastisch lijkende mogelijkheden, waaruit we wijselijk de
beste zullen moeten kiezen; een toekomst voor verdere, latere
geslachten dan de nabije: voor wie die keuze-mogelijkheid
ziet, voor die is er bemoediging. En wel deze: dat Christus'
komst aantoont, dat wij, de wereld, voor God de moeite waard
blijken om gered te worden. Hij wil ons behouden en ons
bevestigen. En vrede, ja, ook op aarde. Hij geeft ons, met
onze geest en onze middelen, de kans om uit het moeras te
komen en deze prachtige planeet goed te onderhouden, te
gebruiken en te ontwikkelen.
leder van ons zal eens deze wereld verlaten en ik voor
mij zeg volkomen overtuigd: naar een beter, hoger leven.
Maar dat is geen reden om deze aarde, die ons toevertrouwd
is, niet te laten voortbestaan. Ondanks de spanning tussen
haar bestaan en haar vergaan, ligt het in onze macht haar te
redden.
Ik wens U allen goede Kerstdagen, en een nieuw jaar van
"vrede".
