•f;t
VOETSTAPPEN IN 'N ANDERE WERELD
Jos. van Arcken
i
Telepathie tussen
vader en zoon
"Keramat"
Geen tjitjaks bij geesten
i I
i i
.l.i.J.
Jaren geleden woonde ik met mijn
man, die enig kind was, somewhere in
"the far East." Mijn schoonouders
woonden in Den Haag en we onder
hielden een drukke correspondentie
met elkaar. Het was voor hen ook heel
wat om hun zoon te zien vertrekken
naar dat verre Oosten, daar ze idolaat
op elkaar waren.
Het eerste jaar kregen we opgewekte
brieven uit Holland, maar daarna kwam
het nare bericht, dat mijn schoonvader
maagklachten kreeg, die al spoedig zó
hevig werden, dat zijn dokter het grote
woord kanker had gebruikt. Een ope
ratie zou hem niet meer helpen.
Wij konden slecht op die grote af
stand de verdrietige brieven lezen en
wachtten alleen het ergste nog maar
af, totdat mijn schoonmoeder schreef,
dat vader op die laatste dag maar
steeds met zijn zoon had gepraat en
hem gevraagd "toe jongen, speel nog
één keer die mooie Mondsdheinsonate
voor me, want dat kun jij zo goed en je
hebt immers een piano daar?" en toen
had hij zó'n verheerlijkt gezicht gezet
en het mee geneuried. Dat was het
laatste, want zó is hij heen gegaan.
Op diezelfde dag, scheen ik het ge
voeld te hebben want ik was zó ver
drietig als nooit te voren. En 's avonds
vroeg ik mijn man, of hij nog eens die
mooie Mondscheinsonaté voor me wil
de spelen. Hij deed dit met zóveel ge
voel, dat ik mijn tranen de vrije loop
liet.
Toen het stuk uit was, kwam mijn
man naar me toe, omhelsde me en
vroeg waarom ik toch zo verdrietig was,
waarop ik antwoordde, dat ik het niet
wist.
Pas een week later begrepen we bij
het lezen van het doodsbericht van
mijn lieve schoonvader, dat het diezelf
de dag was, dat wij beiden zo intens
verdrietig waren en het wel heel frap
pant was, dat ik mijn man had gevraagd
de Mondscheinsonate te spelen.
Ik had dus de boodschap "doorge
geven".
Toen moesten we wel constateren,
dat dit echte telepathie was.
F.A.-D.
In het weekblad Liberty no. 961 las
ik het verhaal, dat ik hier vrij vertaald
laat volgen: In Magelang, Midden-Java,
staat een oud gebouw, waar nu het
museum is ondergebracht. Vroeger was
dat de woning van de resident.
De voorkamer van dat huis was de
plaats, waar destijds onderhandelingen
werden gevoerd tussen Pangeran Di-
ponegoro en generaal de Koek.
Toen het gezin van de resident
(wiens naam jammer genoeg niet werd
vermeld) de dienstwoning betrok, vond
Mevrouw die voorkamer potdicht. Ze
vroeg naar de reden ervan en kreeg als
antwoord: "Keramat!" "Wastatnou-
weer?" zei de echtgenote van de resi
dent.
Toen zij na enige moeite eindelijk
begreep, dat het woord "heilig" bete
kende, barstte ze uit: "Bèjebedonderd!
De piano mot d'r in en gauw ook,
hoor". En of nu het dienstdoende per
soneel bij hoog en laag beweerde, dat
men het niet aandurfde, het hielp alle
maal niets. Mevrouw liet werkvolk aan
rukken, dat tegen goede betaling alles
deed.
De piano kwam dus in de voorkamer,
nadat madame het zegel op de deur
eigenhandig verbroken had.
Toen ging mevrouw op de kruk zitten
voor het klavier om te testen, of
enkele snaren door het sjouwen niet
wat bijgestemd moesten worden.
Ze liet haar rappe vingers op de
toetsen dansen, maar tot haar grote
verwondering zweeg het instrument in
alle tonen.
Deze verwondering ging spoedig o-
ver in paniek. Plotseling hoorde men
een vreselijke gil: mevrouw rende de
voorkamer uit en het slaapvertrek in.
Daarna hoorde men een doffe val als
van een rijpe nangkavrucht op de
grond.
Toen de bedienden kwamen toeschie
ten, zagen ze mevrouw verbijsterd
staan kijken naar haar levenloze baby
op de grond. Mevrouw sleet hg.ar
laatste dagen in Medemblik.
In hoeverre dit verhaal op waarheid
berust, laat ik in het midden; ik ben
geen historicus. Op school had ik altijd
mot met jaartallen.
Jos
Er zijn meer verhalen bekend waarin
de dood van kleine kinderen als gevolg
van bovennatuurlijke oorzaken is ver
meld. Ikzelf heb vroeger in een huis
gewoond dat als "angker" bekend
stond (en dus vaak leeg stond). Ikzelf
heb er nooit wat van gemerkt. Maar
mijn twee kinderen (11/2 iaar en V2
jaar) waren vooral bij avond altijd
"bang voor niets" en waren vaak met
geen mogelijkheid iin slaap te krijgen.
De jongste werd "ziek", d.w.z. de dok
ter kon niets vinden, maar het was
onafgebroken huilerig en hangerig. Tot
slot riep ik de hulp van de bekendste
expert in kinderziekten te hulp, hoog
leraar aan de Medische faculteit. On
danks zijn hoge pangkat kwam hij di
rect, hoorde eerst al onze verhalen
aan over de ziekelijkheid van de baby
en bekeek tenslotte het kind. Na een
kort, maar zelfverzekerd onderzoek zei
hij: "Uw baby mankeert NIETS. Breng
de kleine meid naar buiten en vrolijk
haar op." Het hielp niet. En na nog een
paar weken verhuisden we. Ik geloofde
weliswaar nog steeds niet aan die
"angker" verhalen, maar in de nieuwe
woning was het blijvend afgelopen met
die nare toestand van de baby en
bleef het verder gezond en vrolijk.
Maar nog steeds is (angker of niet) de
nare herinnering aan die hopeloze tijd
gebleven! - T.R.
Uit een brief nemen we ondervolgend
fragment:
In dezelfde straat, waar we toen
woonden, hadden we eerst in een
ander huis gewoond. Daarin kwamen,
tot onze verwondering, helemaal geen
tjitjaks voor. Dat was ons nog in geen
enkel huis gebeurd. Die beestjes hóór
den er gewoon bij.
Toen mijn Moeder hierover sprak
met een buurvrouw, zei deze: "In dat
huis komen geen tjitjaks meer, want
er is daar een moord gepleegd."
En dat was inderdaad waar, er had
daar een broedermoord plaats gevon
den, om een meisje.
Toen mijn ouders dat wisten, zijn we
achter elkaar gaan verhuizen. Naar een
huis mét tjitjaks
Mevr. L. C. C. Hendriks
Noot: we hebben nog nooit van een
dergelijk geval gehoord, maar daarom
kan het wel waar zijn. Wie heeft er
ook wel eens van gehoord? Graag be
richt - Red.
Puur natuur en lekker zuur!
MANISAN ASEM, prachtige hele
asems in confituur 2,85 per pak
plus 75 ct. porto.
TOKO TONG TONG
Voor Juwelen en Uurwerken als
van ouds naar
Laan van Meerdervoort 520
Den Haag - Telef. 33 64 41
21
