Teveel Indonesiërs,
Te Weinig Werk
ZOEK DE ZON OP
In Castelldefels (20 km zd Barcelona) aan
het brede zandstrand en meer landinwaarts,
hebben wij verscheidene bungalows en vil
la's te huur. Vele mogelijkheden voor trips.
September aanzienlijk lagere prijzen. Ook
huizen voor winterverhuur!
BREENVILLA, Apartado 90, Castelldefels
(Barcelona)
(Vervolg en slot van het artikel;
Kinderen niet altijd en overal een
zegen. T.T. 15 aug. 1972)
De laatste periode van het regiem-Soe-
karno, laat ons zeggen de jaren 1960-
'65, vertoonde, economisch gesproken,
een beeld van steeds naderbij komen
de desintegratie. De prijsindex op ba
sis van 1958=100 steeg tot astrono
mische hoogte. Op elkaar volgende
devaluaties en deviezen-regelingen,
waarvan de toepassing werd getem
perd door de corruptie konden het
beeld van de naderende catastrofe
nauwelijks verhullen. Het scherpst ge
tekend werd dit beeld door de omstan
digheid, dat in die jaren de nationale
productie constant achterbleef bij de
bevolkingstoename. Deze laatste ge
makshalve maar weer stellend op 2.5
procent per jaar - een cijfer dat eer te
laag dan te hoog is - moest rekening
worden gehouden met een toename
van de productie van niet meer dan
omstreeks 1.75 procent per jaar. Het
was de tijd, dat de "permanente revolu
tie" en de "confrontaties" de plaats
innamen van een doelgericht econo
misch beleid. Indonesië stond voor de
ineenstorting.
De Kudeta (Coup d'Etat) van oktober
1965 maakte aan deze fatale ontwikke
ling een eind. Na een periode van grote
politieke onrust begint de Orde Baru
van Suharto vruchten af te werpen en
met het Vijfjarenplan van 1969 vangt
een periode aan, waarin de econo
mische groei wezenlijk doorzet. In de
eerste helft van 1971 zijn de prijzen
van de eerste levensbehoeften stabiel.
Laat ons de waarheid niet verbloemen:
de Indonesisohe regering is in augus
tus 1971 opnieuw verplicht tot een
devaluatie van 10 procent, en de feite
lijke waarde vermindering van de dol
lar, die het betaalmiddel is in de zake
lijke sfeer, brengt de waarde van de
rupiah terug tot minder dan een cent.
Wie daarbij bedenkt, welk een enorme
schuldenlast Indonesië te torsen heeft,
mag zich verheugen in de tot dusver
bereikte resultaten - en vooral in het
stimulerend effect ervan op de bevol
king, die zich van een afschuwelijke
druk bevrijd gevoelt - maar begrijpt,
dat Indonesië nog maar aan het begin
staat van de weg naar herstel. Het
heeft weinig zin feitelijke gegevens te
vergelijken, men moet hetgeen tot
dusver is bereikt afmeten naar de weg,
die Indonesië nog heeft af te leggen.
Dat is een lang, zeer lange weg.
Het belangrijkst effect van de in het
Vijfjarenplan 1969 ontwikkelde ge
dachten is te vinden op het gebied van
de landbouw. Helaas zijn de aanzien
lijke resultaten op dit gebied niet, of
althans in beperkte mate, het gevolg
van een toename van het aantal ar
beidskrachten en zij betekenen dus
geen vermindering van de werkloos
heid. Deze vooruitgang is voornamelijk
bereikt dank zijn beter plantmateriaal
en toepassing van nieuwe technieken.
De uitbreiding van de industrie is bij
de expansie in de landbouwproductie
ver achtergebleven. Deze ontwikkeling
heeft tweeërlei effect. Het is uiteraard
zeer belangrijk dat de eigen voorzie
ning met het basisvoedsel in mindere
mate uit kostbare deviezen door im
port moet worden verzekerd.
De stijging van 'het inkomen per hoofd
der bevolking die direct of indirect
voortvloeit uit de groei van de rijst-
productie leidt tot een toename van de
behoefte aan consumptieartikelen. De
ze groei kan de Indonesisohe industrie
niet dekkenAan de Indonesische
deviezenpot worden dus, dank zij de
verbetering van de economische toe
stand nu weer nieuwe eisen gesteld,
juist door die verbetering. Verhoging
van de industriële productie is dus een
dringender eis dan ooit
Hoe paradoxaal de toestand in vele
opzichten is, kan blijken wanneer men
de fenomenale uitbreiding van de mijn
bouw met name van de olie-productie
beziet. In tegenstelling tot de agra
rische productie is de mijnbouw een
bedrijf, dat schatten uit de bodem haalt
die er nooit meer in terugkomen en dat
dus een aflopend karakter heeft van
het ogenblik af, dat de eerste anti-
clinaal wordt aangeboord.
De baten voor de schatkist zijn thans
zeer hoog, ofschoon velen zich afvra
gen of die nog niet veel hoger zouden
kunnen zijn, zonder dat ook maar een
barrel méér uit de grond zou worden
géhaald. Voor de Indonesisohe arbeids
markt intussen betekent deze industrie
niet veel: meer dan- een aantal koelies
en een zeer kleine groep in belangrijke
functies is de Indonesisohe werker er
practisch nauwelijks bij betrokken. Niet
rechtstreeks bij de winning, maar ook
niet bij de toeleveringsbedrijven, die
aan duizenden werk zouden kunnen
geven. Reparaties aan boorinstallaties
geschieden niet in Indonesië, maar in
Singapore: Indonesië heeft er geen
faciliteiten voor. De ontzagwekkende
hoeveelheid materiaal en materieel die
de olieindustrie gebruikt komt uit het
butenland: Indonesië kan die niet
leveren. Zelfs op bescheiden schaal
blijft Indonesië koud van de voordelen,
die aan de aanwezigheid van deze
machtige industrie zou kunnen ople
veren. Oliepersoneel brengt meestal
niet op Java zijn vacanties door, de ra-
vitailering geschiedt meestal via Singa
pore, ja zieken brengt men naar Singa
pore voor verpleging ofschoon toch
waarlijk in de grote steden van Indo
nesië de medische verzorging bepaald
niets te wensen laat.
Twee punten vragen dus met grote aan
drang om snelle en doeltreffende maat
regelen: de beperking van het kinder
tal (minder monden) en de uitbreiding
van de industrie (meer arbeidsplaatsen)
Aan geboortebeperking wordt 'iets ge
daan'. Niet veel. Sommigen vinden het
trage tempo wel verstandig. Ook bij de
likwidatie van het regiem van president
Soekarno, zo argumenteren zij, heeft
generaal Suharto zich niet gehaast en
het heeft er alle schijn van, dat dit een
bijzonder verstandige gedragslijn is ge
weest te oordelen naar het resultaat.
Maar in het geval van het te snel
stijgend aantal Indonesiërs liggen de
kaarten anders. Men vraagt zich af,
of bundeling van het aantal instituten,
lichamen, heel en half officiële organi
saties niet sneller tot resultaten zou
leiden dan die thans worden bereikt.
Ook de toevallig passerende toerist
zal langs de wegen de borden opmer
ken, die de W.H.O. daar heeft laten
plaatsen om de bevolking op te wekken
tot family-planning.
Haalt dit veel uit tegenover de muur
van godsdienstige en traditionele be
zwaren van de eenvoudige agrarische
bevolking tegen zulk een met Allah's
wil strijdige beperking? Evenals in India
tracht men de bevolking door het aan
bieden van premies te bewegen zich
te wapenen tegen een al te grote kin
derzegen, maar de premies zijn zo ge
ring dat ze nauwelijks effect hebben.
Ook hier weer een paradoxale ontwik
keling: de gedachte aan geboortebe
perking slaat wel aan in kringen van
de elite, maar daar heeft de heer des
huizes in de regel althans voldoende
inkomsten, om ook het ongewenste
kind een behoorlijke opvoeding te
geven. Om op het platteland, onder
de agrarische bevolking, nog altijd
tegen de 70 procent van het totaal
aantal Indonesiërs, de gedachte ingang
te doen vinden, dat het aantal kinderen
tot twee of hoogstens drie beperkt
moet blijven is inderdaad Salomo's
wijsheid en een krachtige hand nodig.
Ondanks alles: geen reden tot pessi
misme! Niet omdat het perspectief van
een snelle en afdoende oplossing van
de ontzaglijke problemen, waarvoor het
nieuwe Indonesië zich geplaatst ziet
ook maar in de verte zichtbaar zou zijn.
Maar omdat het nieuwe Indonesië zich
met een geest- en spankracht, die ie
der het hart verkwikken moet, richt op
de toekomst.
lees verder volgende pagina, le kolom
8
