Blank en Bruin rond de Bisschopszetel
mm
k 1KSMMSFtó- ''■teV: WW.'
Een hoogtepunt van het St. Nieolaasfeestrondedans in de tuin met Zwarte Piet.
Sint Nicolaas heeft zich in het oude
Indië nooit helemaal thuisgevoeld. In
het nieuwe Indonesië is Sinjo Klaas
zacht en kalm overleden.
Lag het aan het klimaat, dat de goed
heiligman het ook toen althans in de
grote steden waar 'n belangrijke groep
Nederlanders woonden en werkten,
nooit goed aan zijn trekken is geko
men? Misschien wel: Sinterklaasavond
is een feest dat je rond de kachel, of
nog beter, bij het haardvuur moet vie
ren. In Indië werd het deels een open
baar feest, deels een wat kneuterig
binnenhuis-gezelligheidje. Op het platje
van Versteeg op Noordwijk een roeze
moezige poging om gezelligheid te
kweken, binnenshuis een met liefde en
vlijt opgebouwde onderneming die toch
nooit in de "echte" sfeer verliep
Om de een of andere reden was het
pepernoten strooien nooit helemaal je
dèt - een schilderijtje in de verkeerde
lijst. Het klimaat ontluisterde bovendien
de jonge illusies dat de Spaanse bis
schop inderdaad zou bestaan: in Ne
derland kan men, wanneer de voorstel
ling thuis plaats heeft, de goede Sint
altijd nog in 'n gesloten auto laten voor
rijden en aldus de indruk handhaven,
dat hij de Enige Echte is - maar in de
kolkende hitte van de Indonesische ste
den reden de Sinterklazen in open au
to's x betja's in zodanige getale, dat
zelfs een zesjarige zich alras moest
gaan afvragen, of hij of zij niet te doen
had met een groots opgezette maske
rade.
Wellicht hadden de Klazen zelfs in
open voertuigen nog last van hun
ambtskleding. Nee, Sinterklaas was
eigenlijk geheel misplaatst aan de eve
naar.
Maar de ingewortelde tradities van de
Nederlanders, die Sint Nicolaas uit
vonden en hem nu ai de hemel weet
hoeveel jaren in het leven houden ble
ken sterk genoeg om Hem zelfs onder
de tropenzon een drukke klandizie te
bezorgen
Ofschoon geen kinderen meer te onzen
laste - zo heet dat toch? - besloot mijn
echtgenote, al dan niet onder invloed
van de zachte maar indringende drang
van de brede kinderschaar van de op
ons erf aan Tanah Abang levende be
dienden er "toch maar eens iets aan te
doen". Hoe vreemd zijn de kronkel
paden van onze geest - want wijzelf
"deden er niet meer aan." En zo ont
stond ook in ons ruime huis-met-erf
echt klassiek-koloniaal - waar wij onze
laatste jaren in Indonesië hebben ge
sleten ook weer de jaarlijkse bijeen
komst van Sint en de zijnen vis-a-vis
de schare van hen, wier hart vol ver
wachting klopt - wie de koek krijgt, wie
de gard. Tussen haakjes; van de gard
heeft de hope des vaderlands en ook
de ouderen nooit veel gezien - zelfs niet
wanneer ze, zoals uit een der foto's
blijkt, brutaal lachten onder de onder
vraging door de Sint. Now it can be
told: Sint was een huisgenoot, die een
verraderlijk gebruik maakte van een
aantal gegevens die hem ambtshalve
niet, doch privé wèl bekend waren, ge
heel in strijd met zijn Hoog Ambt.
Van de aanvang af was de opzet, dat
wij 't feest niet zouden beperken tot de
kindertjes van onze bedienden. Wij
leefden in volmaakte harmonie met de
kampong achter ons huis, waren daar
vaak te gast, gingen met Lebaran ge
lukwensen, werden uitgenodigd voor
bruiloften en besnijdenisfeestjes - en
wij hadden een grote schuld der dank
baarheid: ook gedurende de bersiap
ledereen werd voor het front geroepen en door de Sint toegesproken.
14
