De twee hostesses, die met kroepoek rond
gingen: Ike Roelfsema en Annemarie Bos.
de andere dekken te drijven. Dit werd
een mislukking! Want iedereen, die
binnenkwam, keek naar een ander z'n
naamkaartje, stak dan aarzelend de
hand uit en vloog de ander om de
hals, als hij hem kende.
Er werden groepjes gevormd en ge
kakeld van jewelste. Nadat er drie keer
omgeroepen was, dat men zich moest
verspreiden, lukte dit een beetje en
later gingen er zelfs veel naar de film
zaal.
Toen Ike en ik de kroepoek e.d. gingen
rondbrengen, werd dit met gejuich ont
vangen en we wisten dan ook niet, hoe
hard we moesten draven met de scha
len (later hebben we het praktischer
aangepakt en zijn met de hele zakken
gaan rondlopen, om bij te vullen).
De combo speelde loeihard en er werd
hier en daar gedanst, wat later op de
avond in een woeste show ontaardde.
Om 5 uur werd het eetsein gegeven
en 480 man stortten zich op de trap
en de keuken. Men moest lang wach
ten, maar dit kwam de trek ten goede
en het eten, dat door de Heer Gayral
was verzorgd, verdween snel.
Het was een erg gezellige middag en
avond en zelfs de buitenstaanders heb
ben er erg van genoten.
Die avond lagen Ike, die bij mij logeer
de en ik met pijnlijke voeten in bed en
hebben lekker liggen roddelen (niet
in het kwaad natuurlijk!) over de men
sen, die we gezien hebben.
Mijn vader en (ik geloof) de andere
organisatoren hebben nog veel reac
ties ontvangen. Dit is erg leuk van de
mensen. Zelfs buitenstaanders vinden
deze reünie voor herhaling vatbaar.
Annemarie Bos
7 april 1973! Hagel, regen en harde
wind! "Is dit nou weer voor een re-
unie?", vroegen wij ons af bij ons ver
trek van huis. "Brr, helemaal geen
weer om aan de jaren in Djokja terug
te denken", verzuchtte mijn vader. - Bij
aankomst in Rotterdam lag de "Eras
mus" van Spido al op ons te wachten.
De eerste reünisten waren er nog niet.
De spanning om het weerzien van zijn
vrienden na dertig jaar was van het
gezicht van pa af te lezen. Daar kwa
men de eersten aan. "Welkom aan
boord, mag ik uw naam hebben?" De
eerste grijns van herkenning was een
feit. En wat er nadien gebeurde valt
niet, met welke pen dan ook, te be
schrijven. De tafel, waaraan de organi
satoren zaten, bezweek bijna onder de
druk van enthousiaste oud-Djokjane-
zen.. ledereen wilde zo snel mogelijk
aan boord. Woest vreugdegehuil, afge
wisseld met schouder "slagen", ge
lardeerd met uitzinnig lang handen
schudden vulde de ingang. In hun ent
housiasme vergat men door te lopen
en zich over het schip te verspreiden.
En buiten...? Buiten stonden de reunis-
ten in de striemende hagel, kleumend
in hun jassen, maar met zeldzaam op
gewekte gezichten te wachten. Het
duurde lang. Oh ja, op vriendelijk ver
zoek wilde men wel doorlopen, maar
twee meter verder,,Hééé, alle
machtig, Jan, ouwe reus...!" En de op
stopping werd nog groter. Huilende,
blije, zoenende, juichende mensen. Het
weerzien van vrienden na dertig jaar?
Nee, het weerzien van een hele grote
familie: dat was het. Ik heb als be
trekkelijk buitenstaander, dochter van
één van de reünisten, toen pas begre
pen, waarom mijn vader zo enthousiast
op de plannen voor een reünie reageer
de.
Om kwart voor drie was iedereen aan
boord. De tocht begon en het weer
knapte op. Ongeveer 480 passagiers,
reünisten met hun vrouwen en mannen,
liepen door elkaar heen, of stonden
in groepjes te praten. Steeds weer
nieuwe herkenningen, woeste kreten
en andere uitingen, die schijnbaar bij
deze oud-Djokjanezen hoorden. Oer
gezellig werd het. Het Combo "Con
Brio's" verzorgde gezellige ouderwetse
muziek. Er werd zelfs een dansdemon-
stratie gegeven! De vroegere leer
krachten keken in vele gevallen wat
onwennig en verbaasd naar hun oud
leerlingen. Was dat nou dat vervelende
wicht dat achter in de klas moest zit
ten? Deze vriéndelijke, goedlachse
vrouw?
Oude herinneringen, omlijst met aller
lei wilde gebaren, werden opgehaald.
Enkelen hadden er wat moeite mee om
het weerzien te verwerken. Maar die
blijdschap en die vriendschap!! Uit de
filmzaal, waar elke drie kwartier films
van vroeger en dia's over Djokja wer
den vertoond, klonk herhaaldelijk een
hartelijk applaus. En toen kwam de
lang verwachte Nasi Rames! Van de
gezichten van de smullende mensen
was af te lezen, dat de heer Gayral
van "Waroeng Solo" uit Den Haag
voor een uitstekende en goed verzorg
de maaltijd had gezorgd. Om half acht
legde de boot weer aan in Rotterdam.
Verbaasd vroegen de mensen zich af:
"Hebben we gevaren? Maar waarheen
dan?" Wat een succes! Wat een ge
weldige familie, die oud Djokjanezen.
Voor de laatblijvers was er tot tien uur
's avonds nog volop gelegenheid om
te praten en te dansen.
Het was een heerlijke ervaring, te zien
dat de klok dertig jaar terug kon wor-
De heide organsaitoren van de Reunie-Djokja:
Wim H. Bos rechtsen Hans Maitland.
den gezet. Moe en schor, maar o zo
voldaan nam iedereen afscheid: "Tot
de volgende reünie! Betoel!"
Ike Roelfsema
Tot slot spreekt Tong Tong nogmaals
zijn bewondering uit en de hoop dat
in de toekomst vele Indische groepe
ringen dit voorbeeld zullen volgen.
BLADVULLING
Uit: H. A. van Hien, De Javaansche
Geestenwereld.
De keblek
een kleine luchtduivel, in de gedaante
van een mensch met kleine handen en
voeten, doch met een grooten, hangen
den buik, die, wanneer hij door het
luchtruim gaat, heen en weer klapt en
een geluid voortbrengt, overeenko
mende met de uitspraak van Keblek.
Hij is een goede genius, die nooit op
de aarde komt en geen mensch kwaad
doet.
De antoe-alas
Deze boschduivel vertoont zich alleen
des nachts aan personen, die zich in
het een of ander bosch ophouden of er
passeeren, en wel, als een dikke wolk
of mist, waaruit zich langzamerhand
de gedaante van een menschelijk we
zen of gedrocht ontwikkelt. Hij heeft
een zwaren stem en lacht altijd, wan
neer hij iemand heeft doen schrikken;
ofschoon niet gevaarlijk, kan de schrik,
die zijn verschijning verwekt, toch ziek
te ten gevolge hebben.
Noot v.d. redactie:
Wat dacht U van "witte wieven" in
het oosten des lands?
13
