De studenten filmden
het leven op school
ouwe beul, zit jij met deze stikkende hitte in je zwarte jurk nog
boeven te verwerken!?", vroeg hij. Maar hij werd onder
broken meer door een afweer-gebaar dan groetgebaar van de
voorzitter die vrij koel zei: "Rikkie, kerel, wat doe jij ineens
hier? Gegroet; maar zeg...eh...het spijt me: ik kan je nu on
mogelijk...eh..." Maar Rikkie liet zich niet uit het veld slaan,
keek even met opgetrokken wenkbrauwen vanuit de hoogte op
de beklaagden neer en vroeg: "Ben je hiermee gauw klaar?
"Nee, zeg Rikkie...", protesteerde duidelijk gegeneerd de
voorzitter, maar niet direkt raad wetend met het storend op
treden van een goede bekende; "Nee...eh...lk ben met een
zitting in een moordzaak bezig, man. Zo kun je toch niet maar
binnenvallen... eh... Ik ben hier voorlopig niet mee klaar..."
Maar Rikkie, nog weinig geremd, flapte er uit: "Een moordzaak?
oei, oei! En dit zijn de moordenaars? Ach, geef ze toch samen
honderd jaar en ga met me mee een biertje pakken!" De
voorzitter stond op. "Hoor 's, Rikkie, dit kan zo niet. Kom op
een andere dag..." "Ben je wel over een uur klaar? vroeg
de indringer iets ernstiger.
"Dat kan ik echt niet bepalen, man..."
"Ja, weet je, Lex, ik heb zoveel tijd niet meer. Ik ben hier alleen
even op doorreis, naar Borneo; speciaal voor jou even afge
stapt. Maar ik heb je nou in elk geval in actie gezien. Ik zal je
niet langer storen. We ontmoeten elkaar wel weer eens."
Vóór hij zich omkeerde, monsterde hij even van opzij het
viertal beklaagden. "Goeje koppen om te tekenen!", zei hij;
en dan: "Nou, zeg.saluutjes, hoor. Succes met je schilderachti
ge schavuiten! Ik begrijp wel, dat het je nu niet schikt. Sans
rancune, hoor. See you later. Dag, Lexl; beul!... en bij het
weggaan zich met de zakdoek het transpirerend gelaat bettend,
keerde hij bij de deur nog even om, en altijd nog met complete
negatie van alle anderen ter zitting, zei hij smalend: "Pfff, wat
een béan bij zo'n temperatuur... Bye, Bye!" en vertrok langs
dezelfde weg, waarlangs hij gekomen was.
Voorzitter Lex wist langzamerhand met zijn figuur geen raad
meer. Eerst dat kuch-débacle; en nu zo'n ietwat onttronend
privé-bezoekje... Het leek hem het best om maar weer vlug
met het onderzoek door te gaan alsof er niets gebeurd was.
Het gepuzzel in de zaak absorbeerde vrij gauw zijn na-gedach
ten aan die dolle Rikkie, die toch beslist allesbehalve dronken
was.
Een ongepast bezoekje was 't eigenlijk wel geweest. Die
zelfde dag kon de zitting in de moordzaak nog geen vonnis
opleveren. Dat lukte pas na een paar maal uitstel.
Jaren later zag de rechter Rikkie weer eens terug; in Borneo.
Hij had opnieuw een Sultanspaleis met zijn schilderkunst ver
fraaid en hield een tentoonstelling van zijn werken ter stand
plaats van Mr. 'Lex'. Haast dadelijk na het weerzien bracht hij
de Landraadvoorzitter weer in verlegenheid met de vraag:
"Zeg, beul, kun jij mij eens naar jouw klantjes hier in de
gevangenis brengen? Ik wil enkele schetsen van ze maken".
„Rikkie, dat kan niet."
"Ho; dat kan natuurlijk wél. Jij bent hier toch het opperhoofd
over alle boeven. En ik wil Dajakkers met die lange oorlellen
schilderen. Man, wat een lellen!, tot op hun schouders hangen
die. Daar kan ik geld mee maken, zeg!; nou ja, niet met die
bengelende krakelingen zonder meer, maar met die machtig,
schilderachtige koppen, jol, waaraan ze hangen. Die lui kunnen
daar prachtig rustig voor me poseren; als ze dat willen na
tuurlijk; maar die hebben toch niks te doen in jouw boeven-
deposito. Ik geef ze wat sigaretten en ik kikker ze wat op met
stoute grapjes..."
"Dat mag nou juist helemaal niet, Rikkie".
"Wat niet?: zo'n beetje afleiding? 't Is toch geen bestaan in
die rottige strafkooienl? Ben jij een méns?!"
"Nee, Rikkie, hoor es: Ik mag misdadigers het gevang in hel
pen en ik mag er zelf naar believen in komen om te inspecteren,
maar onschuldige mensenkinderen zoals Rikkie S., die mag ik
er beslist niet introduceren."
"Raar en onlogisch vind ik dat...".
"Er zijn heel redelijke motieven voor, Rik. Maar kort en goed:
Het mag niet!"
"Er mag zoveel niet, maar dat is toch niet allemaal slecht. Wat
voor zonde bega jij nou eigenlijk als je mij daar in jouw heilig
dom een paar van jouw Dajakkers laat schetsen? in een uur
ben ik er mee klaar."
Weerstreef nou maar eens zó'n doordrijver
Drie Dajaks kregen er werkelijk een verzetje door en later,
verrukt, nog een foto van hun conterfeitsel.
Mr.M.J. A. Oostwoud-Wijdenes.
Belangstellende lezers blijven voort
gaan ons historische Indische april
grappen te zenden van de gebruikelijke
aard: een stukje in de krant belooft de
lezer een heel bijzonder spektakel: de
aankomst van een wereldbekende fi
guur - of van de orang pendek! - dan
wel de demonstratie van een sensa
tionele uitvinding of ontdekking, op 1
april. Succes verzekerd!
Maar een van onze lezers maakt mel
ding van een bijzonder goede aprilgrap,
waarvan wij nooit gehoord hadden en
die in Bandung grote beroering ont
ketende. Het verhaal is haast te mooi
om waar te zijn!
Studenten van de Technische Hoge
school te Bandung waren verantwoor
delijk voor deze aprilgrap. Zij zonden
een zogenaamd door het Departement
van Onderwijs gesteld rondschrijven
aan de hoofden van een aantal onder
wijsinstellingen waarin werd medege
deeld, dat studenten van de TH een
aantal filmopnamen zouden maken van
werken en leven in de klas, het doen
en laten van de leerlingen in de pauze,
enfin, het studenten-team zou een vol
ledig beeld geven van hetgeen zich in
en om de school afspeelde. Het spreekt
vanzelf dat dit op de diverse scholen
- speciaal de HBS namen de heren
onder vuur - wel tot enige moeilijkhe
den aanleiding gaf, al vonden zij volle
dige medewerking bij de directeur en
het overige lerarenpersoneel. Zo kwa
men zij "toevallig" juist opnemen in een
klas, die op dat uur proefwerk moest
maken. De commotie was zo groot, dat
het proefwerk niet doorging. De "opna
men" werden in de maand maart ver
richt en niemand had in de gaten - be
halve de "opname-ploeg" - dat wel is
waar het filmtoestel ratelde, maar dat
een blanco film in het toestel aan
wezig was.
Op 31 maart verscheen in de Bandung-
se dagbladen een advertentie, dat de
"schoolfilm" op 1 april na de gebruike
lijke ochtendvoorstelling - het was toe
vallig een zondag - zou worden ver
toond. De toeloop van leerkrachten,
leerlingen en ouders was overweldi
gend. leder bleef na de ochtendvoor
stelling zittentot dat het scherm
opnieuw verlicht werd en... er op het
doek werd geprojecteerd: 1 april!
De leerlingen lachten, het onderwijzend
personeel was geladen. Het regende
protesten, ingezonden stukken in het
AID. Op luide toon werd bestraffing
geeist van de "schuldigen". Maar een
aantal ouders nam het voor de stu
denten op en betoogde, dat men tegen
een grapje moest kunnen - zij hadden
er hartelijk om gelachen. Naarmate de
tijd verstreek luwde de verontwaardi
ging.
Het zal hem niet meer nagehouden
worden en daarom durven wij dus ver
klappen, dat volgens onze briefschrij
ver de in onze kring welbekende
Ir. Aad Vrijburg één dezer filmers was,
tijdens zijn studieperiode aan de TH in
Bandung. Wij zijn ervan overtuigd dat
zijn "slachtoffers" hem inmiddels ver
geven hebben
J.H.R.
19
