Onze lezers: de bronnen van Tong Tong
Van een lezer ontvingen wij deze "Tip
Ter Navolging", een eenvoudige vrien
delijke tip, maar toch een typische tip
van een echte Tong-Tonger, immers
een tip om EEN BRON aan te boren:
"TIP TER NAVOLGING"
"Papa, wil je eens aan je verlanglijst
denken? Toet en Deetje, Toos en Koos
hebben er ook al naar gevraagd!"
Alle mensen, dat is waar ook! Over
enkele weken is het weer zo ver. Dan
gaan wij met een nieuwe levenscyclus
beginnen, - een gebeurtenis, die op tra
ditionele wijze gevierd dient te worden.
Ik zie al de schare der liefhebbers, die
zich opmaakt om mij met een stoffelijke
blijk van hun tedere gevoelens te ver
rassen.
Of ik nu maar met een dozijn wensen
op de proppen wil komen. Wat een
opgave! Ik kijk naar mijn uitpuilende
boekenkast, waar drie kwart van de
bandjes sinds jaar en dag op wat be
langstelling wacht en de rest hoog no
dig herlezen moet worden. Ergo: Spaar
mij voor meer lectuur.
Die stapel muziek is toereikend voor
vele mensenlevens. Hoe lief ook be
doeld, kom niet met nog meer onster
felijke composities aandragen. En wat
mijn tuingereedschap en foto-appara-
tuur betreft, - met hetgeen ik nu heb,
had ik allang modelprestaties moeten
leveren.
Is deze overdaad aan stoffelijk bezit
niet zinloos en - in het besef, dat naast
onze deur gebrek aan primaire be
hoeften wordt geleden - echt bescha
mend? Tong Tong vertelt ons van Gikt
en van de Steurtjes, mijn broeders uit
de Japanse gevangenschap. Dus grijp
ik naar een enveloppe. "Voor het goe
de doel" komt er in rode letters op te
staan.
Zie zo, nu behoeven de lieve gevers hun
hersenen niet meer te pijnigen over de
keuze van een cadeau. Schuif centen of
biljetje in deze zak en weet, dat VOOR
DEN JUBILARIS niets feestelijkers
denkbaar is, dan onze vrienden onder
de tropen te laten voelen, dat wij hen
niet vergeten.
Si Totok
Het is een heel bescheiden tip, haast
schuchter gepresenteerd, maar waar
we tóch graag aandacht voor yragen.
Omdat inderdaad de "geef-lust" na het
vullen van het Fonds 60.000 uitge
droogd schijnt te zijn. Voorheen wemel
de het van kleine schenkingen van het
type "rest-hou-maar' bij expres iets
(of veel) te hoog gehouden betalingen
aan Tong Tong. Enfin, U weet het web
Al die kleine schenkinkjes liepen toch
wel mooi op: op den duur werd Fonds
60.000 ermee "vol gegooid" en in éen
moeite door schoot er toch wel veel
over voor onze Bruine Bus, waar voort
durend geld uit gaat naar allerlei groe
pen en ongelukkige enkelingen in In
donesië. En zelfs bleef er altijd wat
over om onze eigen noden wat bij
te lappen", b.v. onze vaste pot van
gratis (of halve) abonnementen voor
adiks, die het al lang niet meer kunnen
betalen.
Dat is een hele opsomming, nietwaar!
En ik weet niet wat buitenstaanders
zullen denken en zeggen, b.v. dat zón
der die geeflust de onderneming Tong
Tong zeker niet bestaan kon hebben,
maar dat is de point niet. De point is,
dat onze Indische mentaliteit uit Z|ch-
zelf altijd geven wil, en geven blijft. Het
is een habitus, een karaktertrek, een
natuurlijke eigenschap, die zelden om
motieven of aansporingen vraagt (ja
vaak juist beschroomd terug stapt als
men zich aangepord voelt!). Maar on
geveer werkt als een bron, die uitzich-
zelf altijd borrelen moet, nodig of niet
nodig, gevraagd of ongevraagd. Pas als
we hier langer over denken en we rea
liseren ons dat bronnen over de hele
wereld de rivieren "veroorzaken' en
meren en zeeën, kortom alles wat ver
kwikkend en voedend en levengevend
is, weten we hoe essentieel voor het
bestaan der wereld deze kleine bron
nen zijn die meestal niemand ziet of
kent!
Soms valt een buitenstaander deze
wonderlijke vrijgevigheid opeens op.
B v de directeur van een enorm kran
ten en tijdschriften-concern. Toen ik
eens bij hem zat te praten en hem
ronduit bewonderde voor zijn fantas
tisch organisatie-talent, antwoordde hij:
"Nee, dat is niet zo geweldig, dat is
know-how, dat kan je leren. Maar wat
jij met jouw tong tong doet, is een
WONDER, want juist omdat ik in het
drukkersvak zit, weet ik dat j°uw
niet bestaan KAN. Hoe lap je dat^
Toen vertelde ik over wat ik noemde
de "niet eindigende geeflust" van mijn
abonnees, waar hij óók niets van snap
te want waardoor wordt zoiets dan op
gewekt? Daar bleef ik het antwoord op
schuldig. Alleen als ik denk aan de
bronnen die ik heel hoog in de 9oe"
noeng wel eens gezien heb, weet ik
wat het voor een soort verschijnsel
is. En ik ben gewoon eindeloos dank
baar.
Een andere keer zat ik met mijn finan
cieel adviseur sinds een jaar (ik wou
dat ik hem langer kende) onze cijfers
te bestuderen. Deze sobat heet Jaap,
als middelbaar scholier naar Holland
gekomen en sindsdien nooit meer te
rug geweest, maar Indië (Indonesië) zit
hem door en door diep geroest in het
lijf. Hij heeft veel motorgereden in In
dië (net als "Wharrr, wharrrr, wharrrrr!"
van Vincent Mahieu) en hóe gek het
ook klinkt, maar wie de Gordel van
Smaragd geproefd heeft met een don
derende, razende motor over woeste
wegen, heeft een aparte liefde voor
Indië gewonnen die hij NOOIT kwijt
raakt en beter is dan alle literaire lief
des bij elkaar. Howgh!
Wel, Jaap dan zei me eens: het won
derlijkste van Tong Tong is dat het
zonder enige inspanning en uit totaal
vrije wil al in een paar keren meer bij
mekaar heeft gebracht dan het hele
oprichtingskapitaal van de N.V.! En dat
is waar. Meer dan dat: terwijl het drij
ven van deze zaak met zijn minimale
oprichtingskapitaaltje (dat vaker op
verlies dan op winst werkt, zo weinig
zakelijk levenskrachtig is het!), een
voortdurende ellende is, blijken wij let
terlijk in leven en overeind gehouden
te zijn door wat ons gegeven werd.
Jaap was ook de eerste die een beetje
zorqelijk aankeek tegen de kleine git
ten die binnenkomen zonder enige
aanduiding van herkomst of bestem
ming. Hij vond dat toch wel minder
leuk" al begreep ik het aanvankelijk
niet, want ik zei: "Als donatie van hTN.
komen ze immers altijd goed terecht.
Maar later begreep ik die min of meer
sinistere bezorgdheid wel, want in elke
boekhouding is alle geld traceerbaar,
maar waar blijft het geld dat zoek raakt,
door Tjalie vergeten wordt af te dragen
bij de administrateur of op andere
manier "verdwijnt". Hoe is dat ooit
vast te leggen? Natuurlijk is dat niet
vast te leggen. Wie in elk geval niet
met een boekhoudkundige knobbel ge
boren is, kan niet vastleggen wat even
tueel verdwijnt?
Maar wat doen primitieve volken,
die zeker willen zijn dat ze nooit
een ander te kort kunnen doen?
Altijd iets extra's geven "op de
koop toe", een elfde sawoh bij
elke tien sawohs b.v. U herinnert
zich dat nog wel van vroeger.
(J weet ook wat "korban" is,
offer? Bij elke handeling, elke on
derneming die het ons vergund is
tot stand te brengen, geef iets uit
dankbaarheid dat het gebeuren
mag. Men noemt dat in het westen
bijgeloof, maar of het dat nu wer
kelijk is of niet, laat ik buiten be-
6
