Fonteijn Co -
Onverdraagzaamheid
OPHEFFINGS - UITVERKOOP
10 - 20% KORTING
op ALLE 22 KARAATS GOUDEN ARTIKELEN
STALEN MIDO-HORLOGES
15% KORTING
"MOEDERZIEL ALLEEN"
IMPRESSIES VAN EEN REIS
DOOR JAVA
Vlamingstraat 5 - Den Haag - Telefoon 070-46 46 47
Mijn vriendje Pong Meyer, leerling van
de 5de klasse der L.S. te Pasoeroean,
kreeg op zijn verjaardag van zijn ou
ders een fiets.
Aangezien hij op die bewuste dag nog
niet de vereiste rijvaardigheid bezat,
bereed ik - leerling 7de kl. - het vehikel,
terwijl Pong op het frame zat.
Het was 3 uur in de middag; de zon
scheen fel en ik begon van het trap
pen dorst te krijgen. Toen we langs
een rietproeftuin van 't wereldberoem
de Suiker-Proefstation reden, werd
de verlokking van het prachtige goud
gele riet No. 100, me te machtig. Ik
keek even rond en geen sterveling
ziende, sprong ik van de fiets en over
de sloot, die de riettuin van de weg
scheidde. Door "geregelde" oefening
brak ik met het grootste gemak twee
rietstengels, toen ik tot mijn schrik
uit de driesprong, een honderd meter
van ons vandaan, de employé van het
Suikerproefstation, Wolterbeek Mullier,
op zijn fiets naar ons zag spurten,
onderwijl zijn komst aankondigend met
een onheilspellend geschreeuw bege
leid door niet mis te verstane arm- en
handbewegingen.
Ik liet mijn "buit" ter waarde van twee
centen vallen, nam de hindernis van de
sloot met hetzelfde gemak, alsof er
geen sloot bestond, sprong op de fiets
en spurtte met Pong op het frame, het
uitgestrekte, hobbelige terrein van de
rijstpellerij "Poeroet" binnen in de rich
ting van de kali Gembong, die achter
de rijstpellerij stroomde. Als ik al de
stille hoop koesterde, dat Wolterbeek
Mullier n'iet zou durven mij op particu
lier terrein te achtervolgen, had ik het
mis.
Toen ik tenslotte bij de rivier aankwam,
was mijn achtervolger een goed 50
meter achter mij aan.
Aan mijn voeten stroomde heel rustig
de 10 meter brede kali Gembong, aan
mijn rechterkant was de twee meter
hoge muur, die de rijstpellerij scheidde
van het gebouw van de ANIEM.
Het nog open terrein aan mijn linker
kant werd strategisch bestreken door
mijn meedogenloze achtervolger. Ik
hoorde hem lachen en schreeuwen:
"Nou krijg ik je, kwajongen, ik zal je
leren riet te stelen van 't proefstation."
Mijn 14-jarige hersens werkten op top
snelheid en plots zag ik een uitkomst.
Ik plaatste de fiets tegen de muur,
beval Pong er op te staan en op de
muur te klimmen. Zijn angst gaf hem
vleugels. In no time zat hij boven op
de muur, waarna ik hem met een
"smeer 'm" de fiets aanreikte.
Met fiets en al liet hij zich aan de
ander kant van de muur, op het erf
van de oude ANIEM vallen; hij was
veilig.
Ik trok bliksemsnel mijn badjoe monjet
uit, bond dat om mijn hoofd en plonsde
de kali Gembong in, onder het krijgs
gehuil van mijn achtervolger, die op dat
moment nog zo'n 30 meter van de
Weet je, ik voel me net een klein kind,
dat pijn heeft (heb ik trouwens 4 a 5
keer gehad) en een beetje troost zoekt.
Ik zit hier alleen met twee mannen en
ben met mijn gedachten 's nachts tel
kens moederziel alleen. Soms ben ik
bang, weet je; ik ben helemaal niet
flink en dapper.
Over die simpele zaken heb ik vroeger
iets geleerd. Mij werd toen gezegd:
In Indië kwamen de mannen immers
altijd moe en warm thuis van hun werk?
Nou, ik moest er altijd voor zorgen,
dat het eten in elk geval klaar was.
Ik-zelf moest er fris uitzien met een
schone jurk en de kinderen rustig.
Begin niet met klachten en slecht
nieuws, maar wacht ermee tot je man
na 't eten ergens rustig zit. Dat is alles.
En hier ken ik een Mevrouw, die met
't eten altijd anderen eerst aanspoort
om flink toe te tasten en als laatste
voor zichzelf opschept en dan bidt.
Niet al te bescheiden en ook niet met
poeha, maar met iets gewoons als een
glimlach.
Natuurlijk zijn er duizenden mensen,
die bidden, die ken ik niet, maar zij
doet 't zo eenvoudig, dat niemand 't
ziet, hoeveel mensen er ook bij zijn.
Ook hoorde ik iemand zeggen: "Weet
je, wat erg moeilijk weg te geven is?"
Vriendelijkheid, want dat krijg je altijd
terug.
"Van Tante St."
rivier was verwijderd.
Toen hij de rivier bereikte, klom ik in
mijn blootje rustig de andere oever
op en onder het gejoel en gelach van
de badende en wassende javaanse
vrouwtjes, trok ik mijn badjoe monjet
weer aan, daarbij minzaam mijn kans
loze achtervolger toelachend.
Jack E. C. Wernink
Wat een geduldige mensen, wat een
gemeenschapszin, wat een bereidheid
om in te schikken en plaats te maken
in overvolle openbare vervoersmidde
len, wanneer ik me als agressieve
Hollander al weer kwaad maakte
Wat een moed ook om te hopen op
vooruitgang, op een betere toekomst.
Als Nederlander, al zoveel jaren ge
wend aan een enorm comfort en ver
trouwd met een eindeloze reeks actie
groepen en betogingen, die alles direct
volmaakt willen hebben, sta je be
schaamd dat deze mensen het proces
van moeizame economische opbouw,
dat eigenlijk pas in de jaren na 1967
op gang is gekomen, zo hoopvol mee
maken, terwijl ik mijn schrik over een
zo grote werkloosheid en zo totaal
ontbrekende sociale voorzieningen
nauwelijks kon verbergen
Ik heb heel primitief gereisd, alleen
met openbaar vervoer; ik heb gelo
geerd in losmens (logementen), waar
Chinese of Indonesische kooplui en
vertegenwoordigers verblijven, in Indo
nesische eethuisjes of warungs gege
ten; ik ontdekte dat na een week ik de
taal weer redelijk sprak, tenminste het
volksmaleis
Men nodigt je uit in huis, men knoopt
een gesprek aan op straat, in het
zwembad, in bus en trein, ja overal.
Toon en inhoud van het gesprek is
uiterst hartelijk en vrijmoedig. Nergens
meer onderworpenheid, snel vraagt
men naar je voornaam en dringt aan op
tutoyeren.
H. van Druten
(in een warm artikel in
"Hervormd Utrecht")
Wij tekenen hierbij aan: wie werkelijk
prettig kan reizen en logeren op het
eenvoudigste niveau (wat massa's In
dische mensen niet kunnen), heeft in
derdaad het goede karakter en de juis
te instelling om een ander volk te ken
nen als een broedervolk. - Red.
11
