EEN PICNIC TE BANJOE BIROE De Nieuwste "Tjoek"
(OOST-JAVA)
Ofschoon ik wist, dat mijn man niet van
picnic-party's hield, kon ik er niet on
deruit, zodat ik met de vrouw van mijn
chef, hoofd van een school te Sidoar-
djo, een afspraak maakte de komende
Zondag naar Banjoe Biroe te gaan en
daar buiten aan het meer te picniccen.
Mijn man was woedend, toen hij des
middags van mijn afspraak hoorde.
"Je weet toch, hoe 'n hekel ik eraan
heb, met etensdragers te gaan slepen
en dan zo geïmproviseerd te moeten
eten. Ik vind het al erg genoeg, als ik
dat moet doen op een inspectie-reis,
maar dan is het een "moetje". Dus
kan je er niet onderuit, maar dit had je
niet moeten afspreken. Kan je nog niet
een voorstel doen, om voor mijn part,
op onze kosten, in dat restaurant daar
boven het meer te gaan rijsttafelen."
Ik probeerde het, maar nul op het re
quest. Zij hadden nu eenmaal hun zin
gezet, om daarboven gezellig wat nasi
goreng te eten en daar bleef het bij.
Het uiteindelijk resultaat was, dat wij
die zondagmorgen, vijf man sterk, be
last en beladen met een volledig klaar
gemaakte nassi-goreng, wat flesjes
bier, een fles sherry en een fles bokma,
naar "Blauw Water", zo heette het
daar, trokken.
Men, d.w.z. de familie van de baas, ver
heugde zich in dit dagje buiten. Ik min
der en over mijn dierbare echtgenoot,
zal ik verder maar niets zeggen, die
leefde op een vulkaan, die bij het min
ste geringste zou kunnen uitbarsten.
De reis verliep vlot en zonder onge
lukken of uitbarstingen van mijn weder
helft. Na ongeveer 11/2 uur rijden, pas
seerden wij het door mijn man bedoel
de restaurant, waar uitdagend een
groot bord buiten hing met de prijzen
van nassi goreng, rijsttafel en wat dies
meer zij, maar ook, en dat was nog
erger, dat men, indien maaltijden wer
den medegebracht, tegen betaling van
f 1,p.p. voor gebruik van couvert,
deze in het restaurant kon nuttigen.
Mijn man stootte mij aan en fliusterde:
"Vooruit, vraag hun, of wij dat niet
kunnen doen."
Ik durfde echter niet. De familie had
nu eenmaal in het hoofd buiten te
picniccen, dus dacht ik: "Het is onbe
gonnen werk, dat te trachten te ver
anderen."
We reden nog even door, waarna het
plateau, het einddoel, werd bereikt. Het
uitzicht was geweldig, we boften met
het weer, een heldere lucht zonder één
wolkje, terwijl wij tegen de zon be
schutting konden zoeken onder de vele,
door apen bewoonde bomen, die her
en derwaarts op het plateau groeiden.
Ach ja, de tocht was wel aardig en ik
wist, dat mijn man dat ook wel kon
appreciëren, maar dat gepicnic buiten
was hem een doorn in het oog. Dat
bedierf dan ook zijn hele zondag.
We zochten een prettig plaatsje met
een mooi uitzicht, een beetje in de
schaduw. Ik probeerde mijn man ertoe
te bewegen nu niet al te erg te laten
blijken, dat hij in feite de pé erin had.
Hij beloofde, dat hij zou trachtten dit
te doen. Gelukkig maar, want au fond
was ik met mijn baas en zijn vrouw
uit.
Het liep tegen 11 uur. "Wat zou je
denken van een apératiefje?" zei de
baas. Nu, dat viel er wel in en even
later zaten we gezellig, voor zover dit
mogelijk was, aan onze glaasjes te lur
ken. De stemming van mijn man werd
wat beter, hij mengde zich tenminste
in het gesprek; dat was al veel waard,
want zo'n doofstomme in een gezel
schap is nu niet direct iets om de
stemming te verhogen.
Tegen twaalf uur stelde de vrouw van
de baas voor te gaan eten.
De vrouwen, die van de baas, haar
dochter en ik, belastten zich met het
klaarmaken van een en ander. We
sleepten een tafellaken uit de auto,
spreidden dat uit op de grond, daarna
borden, lepels, vorken, messen en wat
al niet, trachtten alles zo stevig moge
lijk te plaatsen op de ongelijke grond.
Namen nog het laatste apératiefje,
waarna we aan tafel zouden gaan,
d.w.z. op de grond, om het tafellaken
heen.
Als laatste, maar belangrijkste onder
deel werden de rantangs met de nassi
goreng, kroepoek, saus en misschien
nog wat sambals uit de auto gehaald,
midden op het laken geplaatst, ge
opend en:
"Nu, smakelijk eten", zei de gastvrouw.
Meer werd er niet gezegd. Als een
wervelwind ploften uit alle omringende
bomen apen op ons tafellaken neer.
We wisten niet, hoe snel wij ons uit
de voeten moesten maken. Het duurde
maar enkele minuten, of de "zaak" was
volkomen schoon. Er stond niets meer.
Waar je keek, zag je peuzelende apen:
deze met een heel rantangbak, een an
der met een stuk kroepoek, in één
woord "wij hadden gegeten". Het viel
mij nog mee, dat zij het tafellaken, de
borden, messen en vorken lieten voor
wat deze waren, zodat wij het bestek,
behalve enkele rantangbakjes weer
mee naar huis hebben kunnen nemen.
We waren verbouwereerd; alleen één
Door de EIGEN uitgeverij uitgebracht
Wederom voorzien van een prachtige
band door Rogier Boon
Verkrijgbaar bij Boekhandel
"Tong Tong" 9,90 plus 0,90 porto
had er lol, al liet hij het niet merken:
mijn man.
Ja, wat nu. We zijn met het geredde
bestek maar weer in de wagen gestapt,
naar Sidoardjo gereden, waar wij bij
de Chinees heerlijke warme nassi go
reng met kroepoek, enz. enz. op stoe
len aan een normale tafel rustig, onder
het genot van een glaasje bier, hebben
mogen verwerken.
Ik ben op het plateau nooit meer terug
geweest.
Jammer, misschien had ik in deze of
gene boom nog een overblijfsel kunnen
ontdekken van de door de apen van
dit plateau, op ons gewonnen veldslag.
Het gesprek van mijn echtgenoot met
mij die avond, ach, dat begrijpt U wel,
daar behoef ik niet over uit te wijden,
maar wel kan ik zeggen: "Hij had lol".
Klaasje Sevenster
KAJOEPOETIH-OLIE
De beste kwaliteit die we konden
krijgen. Neem nu een fles (hoop dat
U 'm niet nodig hebt!) want straks
is het weer wachten op een nieuwe
zending. 100 cc. fles f 6,50 cc.
f 3,25 (porto 90ct-60 ct.)
VINCENT
MAHIEU
18
