"LASTIG EN VIES!"
vervanger te hebben, waar men ten
volle op kon vertrouwen.
Op zekere dag kwam onverwachts de
Arbeids-lnspectie de diverse afdelingen
bezoeken, vergezeld van twee tolken,
de koelies ondervragen: of er gesla
gen werd, en ook, of ze op tijd thuis
waren, enz.
Ook inzage van de loonboeken op 't
kantoor met het oog op voorschotten
bij het tekenen van een nieuw contract
van drie of één jaar.
Daarvan mocht iedere maand maar één
derde ingehouden worden.
Op zekere dag vertelde Sakri mij, dat
hij een tijgerspoor gevonden had. 't
Was niet zover van zijn huis. We trof
fen elkaar op mijn en zijn grews. Ik zei,
dat ik 's middags om half vier klaar
was met 't werk en dat ik zou komen
kijken.
We vonden sporen, ook op een dikke
half-vermolmde boomstam, die over
't riviertje lag en het struikgewas ver
toonde ook een spoor. Ik liet een tijger
klem van "Baley" komen. Mijn baas
gaf ons weinig kans om zo'n dier in
een klem te vangen. We gingen het
proberen, echter zonder resultaat.
We besloten toen op een vrije dag een
valkooi te maken op de naderende
vrije dag. Met vijf man, hij en ik en drie
koelies, waren we een hele dag bezig
geweest. Tegen dat het donker werd,
een geitje erin. Het was oersterk, daar
waren wij 't over eens.
De volgende dag, toen ik 's middags
om twaalf uur thuis kwam om te eten,
wist Paimo me al te vertellen, dat de
hele valkooi in elkaar lag, dus weer
zonder succes.
Nog twee keer kreeg ik een kans een.
tijger te schieten, maar beide malen
had ik mijn Mauserkarabijn niet bij me.
De ene keer 's morgens om zes uur in
een block, waar niet gewerkt werd en
dat was binnen schot-afstand.
De andere keer met een vracht-auto
's avonds om half twaalf. Ik zat naast
de chauffeur. We hadden het beest in
de schijnwerper. Hij was verblind door
de lamp.
Wel heb ik eens drie verwilderde kar
bouwen neer kunnen knallen. Dat
kwam zo. Ik en enkele mannen en vrou
wen van de wiedploeg waren al enkele
malen door deze beesten overvallen op
diverse plaatsen in mijn afdeling. Nu
waren we op weg naar huis.
Op een middag, zo ongeveer vier uur,
moesten we benen maken voor deze
binatangs. Ik was niet zover van mijn
huis af en toen was de maat vol. Ik
haalde mijn karabijn patroongordel
ging er weer op uit, om ze neer te
knallen. Een van mijn mandoers zag
me gaan en kwam mij met enkele koe
lies achterop. Ik riep hem op afstand
te blijven. Pas, toen ik enkele schoten
gelost had, kwamen ze mij te hulp.
Ze hadden allen parangs bij zich.
Ik zie het nog gebeuren. Toen de bees
ten aangeschoten waren, deed de man
doer het andere werk. Hij hakte met
ABONNEES AMERIKA
ATTENTIE!
Uw abonnement
(luchtpost $21.-; zeepost $17.-)
kunt U per check voldoen aan:
(verhoogd i.v.m. de koersdaling!)
Roy Steevensz, c/o Kushi House,
7357 Franklin Ave., Hollywood,
California.
Indien U Uw Tong Tong niet hebt
ontvangen of Uw exemplaar be
schadigd is, en U een ander
wenst, kunt U zich ook wenden
tot Roy Steevensz.
Naar Den Haag schrijven duurt
lang!
zijn parang op de achterpoten, zodat
de beesten geen kans meer kregen er
vandoor te gaan.
Inmiddels werd het al schemer. Nog
meer koelies en mandoers kwamen te
hulp en er werden fakkels gemaakt van
"damarhout", zodat we bij de slachterij
behoorlijk licht hadden en gingen we
het vlees verdelen.
Ik had er zelf plezier in. Alles werd
verdeeld; diverse levers voor sobat
Sakri en voor mij en mijn baas.
't Was echt kabar-angin, want Sakri
zijn mensen kwamen ook naar de
slachterij gelopen; ook mijn trouwe
kampongvrienden Aman, Siti en Pa
Gareng werden niet vergeten.
Het was een leuk moment. Je merkt,
dat je het zo eens bent met de mensen.
Ik liep 's avonds langs de pondoks.
Wat rook het er lekker. Alles waren ze
aan het braden in de klapperolie en 't
werd vrij laat, voordat allen gingen
slapen.
Zo'n jachttafreel zou ik nog weieens
willen beleven, maar dat gebeurde niet
meer, tenminste niet meer op karbou
wen.
Ik had me allang voorgenomen, dit
land nooit meer te verlaten, niet meer
terug naar Europa; met Sakri sprak ik
ook vaak in die geest.
Ik hield van dit land en zijn bewoners
en weinige planters, die er bleven. Ik
kon niet begrijpen, dat ze teruggingen
naar 't land van zeven maanden winter
en drie maanden zomer.
In Indonesië kon je ook wel oud wor
den en vooral in een koel klimaat, mits
je verstandig leefde, niet te veel paitjes
dronk. Dat was het, dan nog eerder
biertjes of lemon.
Ik droomde toen al van een kleine
koffie-kebon, samen met Sakri. Tevens
ook groenten en fruit: sinaasappelen
en druiven; in feite eigenlijk een kleine
boerderij met wat vee. (klein vee). Een
stuk grond in erfpacht, van 25 H.A., of
meer, was aan te komen.
In mijn naaste omgeving waren vele
oud-planters, die een kleine onder
neming opgezet hadden, o.a. de gebr.
Veenhuizen, zoons van een Assistent
Resident. Koffie met als onderplanting
aardappelen, want zoals de lezer wel
weet, is koffie de eerste vier jaar nog
zonder opbrengst.
Wat was zo'n mok koffie toch lekker
in de vroege morgen. Betere soorten,
dan wat we nu in Holland drinken.
Daarover zal iedere Indischman het wel
met mij eens zijn.
Ook, wat de levenswijze betreft. Ja,
men leefde er ruim, niet dat bekrompe-
ne, want er is toch immers een ge
zegde: "In de Oost komt alles terecht"
en dat was ook inderdaad het geval!
Alleen, wat onze kleding al betrof; een
linnen (drill) rijbroek met puttees en
een wit shirt met op de borst twee
buiten-model zakken voor je paperas
sen: mandoerboekje, blocknote, siga
rettenkoker of tabaksdoos, want men
zag mij 't meeste met een pijp. Verder
een koortsthermometer en enkel kini-
netabletten, want malaria-aanvallen on
der de koelies kwamen in het werk
vaak voor.
Ter completering van mijn kleding
droeg ik de algemene helmhoed, groen,
langwerpig model en de onafscheide
lijke stok van rotan. Dat was de plan
tersuitrusting. Een heel verschil met
de oostkust (Deli), daar was alles mo
del, zo heette het, om je prestige hoog
te houden. Dus altijd in 't pakean toe-
toep;pakean-deftig - open witte jas of
in andere kleur was op vrije dagen,
dus op Hari-besar veel in zwang en bij
feestjes.
De planters, vooral de Boedjangs, wa
ren een apart volkje, die sprongen nog
weieens uit de band, vooral indertijd
in Deli, als de "Bangsawan van Miss
Riboet" uit Java over was. Echt leuk
en last but not least, men kon er ook
een biertje kopen. Schrijver dezes
weet, waarover hij spreekt en schrijft.
En zo stond het aangegeven "Besok
Malem lain programma" met o.a. Opera
Lohengrin. Dat moest het dan voor
stellen!
Maar zuiver Inlands toneel.
A. J. M. Keukenschrijver
Dit jaar (dus voor het volgende jaar,
1974!) is de "Enkhuizer Almanak" op
eens leuk voor de dag gekomen met
die ouwe rubriek "Lastig en Vies" (on
gedierte in huis). Waren voorheen de
besprekingen droog en saai, nu zijn
de wenken humoristisch en anecdo-
tisch. En geïllustreerd ook nog!
Verder is de almanak zoals gewoonlijk
goed gedocumenteerd en zullen ook de
Temperatuurvoorspellingen ons voor
1974 niet teleurstellen. Als U het nog
niet zélf ontdekt hebt: een enkele uit
schieter uitgezonderd is de tempera-
tuurvoorspelling van de Enkhuizer Al
manak betrouwbaarder dan de weer
voorspelling van de krant en als U het
mij vraagt zelfs betrouwbaarder dan het
weer zélf in Holland
Verder blijft de almanak het goedkoop
ste boekje van de markt: 2,50 incl.
porto.
17
