Voor het eerst in Indonesië
Sateh is even lekker als pannekoeken.
.Voor het eerst de Tjiliwoeng zien en tussen de padi lopen.
Er zijn mensen die Indië gekend hebben en er zoveel van gehouden schijnen
te hebben dat ze Indonesië niet willen zien (en leren kennen). Er zijn mensen die
zoveel van Indië hebben gehouden dat ze ook in Indonesië, Indië kunnen zien en
ervan blijven houden. Er zijn ook mensen die Indië nooit goed gekend hebben
en nu voor het eerst weer naar Indonesië zijn geweest. Wat vinden ze ervan?
Ze zijn hals over kop verliefd geworden op de gordel van smaragd, robijn en
Jocja's zilverwerk, of er komt een smalend-humoristisch verhaal als van J. de J.
(TT no. 23) waaruit blijkt dat Indonesië (of Indië zo U wilt) te groot, te omvangrijk
is om door iedereen begrepen en gewaardeerd te worden.
Nog nooit heeft iemand een klein meisje dat er met vacantie is geweest, gevraagd
wat zij er van denkt.
Het verhaal dat hieronder volgt is van Michèle, 10 jaar, dochtertje van Rogier,
die nu alweer ruim een jaar in Indonesië woont en werkt. We hebben aan haar
impressies niets veranderd of toegevoegd. Ook voor Michèle is de vacantie
te kort en Indonesië te groot geweest om er de zin van te ontdekken.
Ook voor haar is Indonesië waarschijnlijk niet meer geweest dan "een enorme
pasar malam met veel muskieten".
Maar laten we wel wezen, is dat niet de mening van een groot deel van de toe
risten die bij vleigtuigladingen vol naar Indonesië worden getrokken. A I s ze er
net als Michèle nooit eerder geweest zijn? L D.
"Ik vond het in Indonesië hartstikke
leuk. In het begin, toen we er net wa
ren, ging m'n vader, waar ik bij logeer
de, nog veel naar andere mensen, om
te zeggen dat hij weer terug was, want
hij was met mij meegereisd naar Indo
nesië.
De eerste nacht sliep ik helemaal niet,
's morgens pas viel ik in slaap. Toen
ik wakker werd, waren er stiekem een
paar muskieten bij mijn ogen wezen
prikken. Toen zat ik daar met zulke
ogen.
Mijn vader had, voordat hij naar Neder
land ging, een paviljoentje gehuurd.
Toen we daar wilden slapen, zei die
mevrouw waarvan het paviljoentje ei
genlijk was: "Mijn neef gaat trouwen,
met een meisje dat hier woont. Hij
woont zo ver, nou komen zijn famili-
leden hier logeren. In jouw paviljoentje.
Dat vind je toch niet erg, Boon?" Mijn
vader vond het natuurlijk wèl verve
lend, maar nou ja, (hij zei: "Nou
soedah"), het kon niet anders.
Later zijn we voor een weekend naar
Puncak geweest, langs Bogor. Daar
woonde een vriendin van mijn moeder.
We gingen met de auto van Peter, dat
is één van de bazen van mijn vader.
Peter ging zelf ook mee. Toen zijn we
bij het kleurenmeer (Telega warna) ge
weest. Op een bepaalde tijd kreeg het
meer een rode of paarse kleur.
Toen we op de Puncak waren, heb
ben we ook foto's gemaakt van de
sawah's. Maar dan moesten we over
zo'n grassprieterig smal paadje.
Erg rottig. Ik ben dan ook een paar
keer in de modder gezakt. Toen we
weer terug moesten, over dat paadje
hield mijn vader me vast. Toen hij er
bijna ingleed, liet hij mij gelukkig los,
anders was ik in de sawah gevallen.
In Puncak was ook een zwembad met
zuiver bronwater. Dat was ijskoud. Ik
zwom ook vaak in hotel Indonesia.
Van Maandag tot en met vrijdag kostte
het 600 rupiah, ongeveer 3Vi gulden.
Zaterdag en zondag of andere vrije
dagen 1100 rp., ongeveer 6V2 gulden.
En dat vind ik te duur.
Het Indische eten vond ik altijd al vies
(pisang goreng en saté niet meegere
kend) maar er was een Hollands hotel
waar je pannekoeken kon eten en dat
hebben we toen maar gedaan.
Ik hield altijd "siesta" om het maar op
z'n Spaans te zeggen. In die "siesta"
sliep ik nooit. Ik heb toen een keer al
m'n muggebeten geteld. Tenminste...
ik ben begonnen, want toen ik bij hon-
derd-en-vijf was, ben ik maar opgehou
den. Dat werd te gek. We gingen toen
naar een dokter. En wat hoorden mijn
verbaasde oren? De dokter sprak Hol
lands! Het was de dokter van het kan
toor waar mijn vader werkt en toen
hij het briefje had gelezen, wat we
hadden meegekregen van Peter, zei
die dokter: "Gaat U maar liggen mijn
heer Boon!" M'n vader en ik waren
toen wel echt verbaasd en mijn vader
zei: Ló! Ik ben toch niet ziek! Zij moet
onderzocht worden," en mijn vader
wees op mij. Toen kreeg ik een zalfje.
Woody ice cream is daar erg populair.
Mannetjes met Woody (Woodpecker)
ijs roepen dan ook telkens: "Wooody!"
en dan hoor je WOE zo goed. Dat is
ook zo bij saté. Als je saté wil eten,
moet je niet luisteren ifaar "Saaaaté!"
maar naar "théééé!" en dan natuur
lijk niet zulke thee, maar "Téééé!".
Als je een fototoestel hebt, zitten de
kinderen je de hele tijd aan te staren.
En als je dan een foto wilt maken kijken
ze vlug de andere kant op.
Indonesië vind ik hartstikke leuk en
goedkoop".
Michèle
Waarom leert men op school een
schuldloos kind
Latijn en Grieks ert niet de donkre talen
Van zeemeerminnen en van
nachtegalen,
Van 't water en de wolken en de wind?
(Jan Greshoff)
18
