LAAT NIET ALLEEN GEMAK U DIENEN
Rectificatie
Mevr. A. "Vlees, kip, vis is zoveel mak
kelijker te krijgen dan één pond soya-
bonen. En onze ouders hadden ons niet
zo moeten verwennen met lekkere hap
jes van vlees en andere dierlijke ei
witten, oedang, kepiting
Mevr. B. 't Is zo eenvoudig om even
ook bij de slager langs te gaan als ik
toch boodschappen doe. Dat vóóruit
denken, bonen weken achttien uren.
Neen, als 't nu nog voor ons klaar
stond bij de kruidenier in potten of
bussen. Zoals bruine bonen, capucij-
ners e.d
U begrijpt 't al, dit zijn meningen van
enkele lezeressen van de soya-rubriek.
En? Bent u 't met de dames eens?
Velen van u wel, denk ik. Want inder
daad moeten de boontjes met een
lichtje gezocht worden. (Ze zijn er heus
wel hoor.) Maar dóen we dat? Doen we
zelf eigenlijk nog wel wat? Of laten
we met ons doen en vinden we dat nog
makkelijk ook? Als er meer vraag naar
zou zijn, dan kwamen ze wel in de
winkels. Dat lijkt me logisch. En dan
werd er misschien ook niet zo met de
prijzen gegoocheld.
In de afgelopen weken kocht ik ze nl.
op vier verschillende plaatsen. En be
taalde, 3,50, f 2,60, 2,per pond.
In de laatste winkel, nb. een Reform
zaak, waarin zoals bekend, de prijzen
altijd hoger liggen, 1,50 voor een
pond.
Als 't maar overal kant en klaar te
krijgen zou zijn.
Als er maar wat reclame voor gemaakt
werd.
Ik zie haar al, met een stuk tahoe-
gorèng tussen de vingers: "Hapt zo
hééérlijk weg!"
Waarom praat ik u die soyabonen toch
zo aan, hè?
Wel, misschien omdat ik zelf zo vóór
versobering ben en vóór biotiek. En
deze boontjes 't vlees, waarmee (dat
is voor niemand een geheim) dikwijls
zo geknoeid wordt, zo prachtig kunnen
vervangen.
Beginnen ze u een beetje de keel uit
te hangen? Jammer! U weet er nog
lang niet genoeg van. Anders zou u ze
nl. door diezelfde keel wat graag naar
binnen laten glijden.
Hier in Holland worden ze in hoofdzaak
aan de beesten voor gezet en niet,
zoals in verschillende andere landen,
volop en rechtstreeks aan de mens.
Is men zo vasthoudend? Wat de boer
niet kent
Of heeft 't alleen te maken met 's-!ands
economische belangen? Boekjes, ons
toegezonden door abonnee's in andere
landen, documentatie's van fabrieken,
uitspraken van bekende artsen, die
voorstanders zijn van macro-biotica,
hebben mij niet alleen overtuigd van
de voedingswaarde, maar ook van een
wonderlijke genezingsfactor in deze
kleine onbekende. Lecithine, voor ze
nuwen, hart- en bloedvaten.
Wat? U heeft 't niet nodig?
Dan bent u een gelukkig mens. Net zo
benijdenswaardig als die groep men
sen in Noord-Kashmir in hun honderd
mijl lange vallei. De Hunza's.
Vijftig jaar geleden leefde Dr. Robbert
Mc. Carrison, Directeur van de Voe-
dingsresearch Stichting in India, zeven
jaar onder deze Hunza's. In een boek
over dat verblijf in de vallei, beschreef
hij de mensen als een ras met een
perfecte conditie, vrij van kwalen en
ziekten. Zij bereikten een hoge ouder
dom.
Alleen door 't eten van kedelee?
Dat zeg ik niet. Maar 't zal er wel toe
bij gedragen hebben. Ook de Ameri
kaanse René Taylor, die de Hunza's
nog vrij recent bezocht, schreef dat
zij mannen en vrouwen ontmoette van
honderd jaar en ouder, die fysiek en
psychisch volkomen fit waren; gezond
in alle opzichten. Mensen van tachtig,
negentig jaar zagen er geen dag ou
der uit dan veertig.
Kanker, hartkwalen en andere ernstige
klachten waren onbekend. Ziekten die
in de overbeschaving van Westerse
landen beschouwd worden als onver
mijdelijk. Natuurlijk leidden meerdere
factoren tot gezondheid en lange le
vensduur van deze mensen. Er waren
geen banken, geen geld, geen belas
tingen, geen winkels, geen echtschei
dingen, geen misdaad, dus ook geen
gevangenissen. Zij beoefenden een
soort Yoga, leefden vrij van spanning
en volkomen naar de natuur. Hun voed-
In het artikel "Mijn Opa" (T.T. no. 10,
pag. 15) door de Heer A. Boyd dienen
enige rectificaties aangebracht te wor
den:
1. bedoelde foto's zijn in het bezit van
de klein-kinderen (niet de kinderen)
van Dr. Dubois.
2. Foto's en cliché's werden door de
Heer Boyd ontvangen van de klein
zoon (niet de zoon) van Dr. Dubois.
3. De geschiedenis speelde zich af
omstreeks 1895 en niet 1910.
sel bestond uit granen; tarwe, boek
weit, rogge. Ze aten aardappelen, en
andere knol- en wortelsoorten. Veel
bladgroente en nog meer soya-sprui-
ten.
De soyaboon, ontdekte René Taylor,
was een belangrijk onderdeel van 't
dieet. Ze bezorgde hen de nodige ei
witten. Ze maakten er kaas van en
melk. Vlees werd alleen maar gegeten
bij feestelijke gelegenheden, b.v. op
een bruiloft.
Zonder twijfel zal onze pretentieloze
kedelee, in de toekomst een voornaam
onderdeel zijn van de voeding. En in
Engeland én in Zweden is men weer
bezig met proeven om een variëteit te
verkrijgen die in koudere klimaten toch
een behoorlijke oogst zal opleveren.
Waarom, als wij weten, dat zij in een
verziekte wereld leiden kan tot betere
gezondheid, waarom aanvaarden we
haar niet en nemen we haar niet lief
derijk op in ons dagelijks menu?
Eén pond soyabonen bevat voldoende
eiwitten voor een gezin van vier per
sonen, gedurende een hele week.
We kunnen er allerlei lekkere gerech
ten van maken. Maar ja, een beetje
moeite moeten we ons wel getroosten.
Plantersvrouw.
OPROEP
Van de Heer Rachmad Suronagoro,
Jalan Suren III-6, Kebayoran Baru -
Jakarta Selatan, Indonesia, ontvingen
wij het verzoek om opsporing van de
adressen van de hieronder genoemde
personen:
1. Mej. Charlotte van Suchtelen, de
dame die toentertijd ervoor zorgde
dat de woning van wijlen Drs. R. M.
P. Sosro Kartono - volgens vrienden
van mij weieens genoemd in Uw
blad - aan de Poengkoerweg No. 19
in Bandung schoon en netjes bleef.
2. de heer Simons (eertijds Opzichter
bij de S-S in Madiun), een sportge-
noot van mij in de "Setia Hati broe
derschap" - Persaudaraan Setia Ha
ti - van desa Winongo - kota Madiun.
3. oude schoolvrienden uit de Sema-
rangse H.B.S. jaren van 1923-1927/
1928, zoals bv. de heren:
Adriaan Hubeek; Dick Turpijn; Carl
Hoffmeister; Wim Hoezoo.
•uummu"**
IWtliliiMMiyt
