"VINCENTIUS"
Regelmatig lees ik in Tong Tong, stuk
ken over Pa van der Steur, de Bond
van Oud-Steurtjes, enz. Vol interesse
en met veel respect lezen wij hierover
en vooral de Indische jongens en meis
jes in Midden-Java hebben min of meer
met de tehuizen van Pa van der Steur
te maken gehad, resp. zijn hierin groot
gebracht. Wat Pa van der Steur voor
Midden-Java was, hopelijk nog is, wa
ren de "VINCENTIUS" Tehuizen voor
West-Java in het bijzonder voor Batavia
en omstreken.
Deze Katholieke door Pastoors, Zus
ters en Broeders geleide tehuizen
hebben vooral wezen en minder goed
gesitueerde Indische kinderen opge
nomen. Dat zij een harde en gediscipli
neerde, maar buitengewoon leuke,
prettige en leerzame tijd (maar wel in
armoe) hebben meegemaakt, kunnen
alle Ex-Vincentianen, die zich in Ne
derland bevinden, beamen.
In 1935 bevonden zich op Kramat 134
in het Jongens Internaat ruim 200 jon
gens, terwijl bij de zusters evenzo ca.
150 meisjes opvoeding genoten. Later
zijn de meisjes naar Bidara Tjina
(Meester Cornelis) verhuisd; het werd
op Kramat te klein.
Hierna werd op Lenteng Agung nog
een jongensafdeling gevestigd. Deze
drie tehuizen huisvesten nu nog steeds
jongens en meisjes van Indische af
komst, net als U en ik, echter vergeten
door vader of moeder, of door beiden.
Niet erkende en door allerlei omstan
digheden aan lager wal geraakte kin
deren, die opgevangen werden door
de nu nog Nederlandse Pastoors, Zus
ters en Broeders, die deze tehuizen
leiden. U kunt begrijpen, dat ze allen
voor het Indonesische Staatsburger
schap hebben gekozen. Het mooie is,
dat ze nu nog subsidie ontvangen van
de Indonesische Regering. Mevr. Na-
sution (vrouw van Generaal Nasution)
is Beschermvrouwe.
Dat deze subsidie lang niet toereikend
is, kunt U begrijpen.
Natuurlijk zijn er parochianen, die ook
hun steentje bijdragen en wij nemen
aan, dat Nederland ook bijdraagt. Al
vier jaar achtereen helpen de Ex-Vin-
centianen in Nederland, U.S.A., Cana
da, Australië, enz. de kinderen (bijna
800) in deze Vincentius tehuizen. Hoe
het gebeurt en hoe e.e.a. in het werk
is gegaan, leest U nu.
Op een Indisch feest van "Vita Nova"
in Amsterdam in 1968 bevond zich er
gens in een hoekje van de grote zaal
een grabbelton, waar een ieder tegen
de prijs van 0,25 een enveloppe kon
grabbelen. Helemaal frapant en ge
woon ongelooflijk: voor ieder kwartje
kreeg je een leuk prijsje.
Achter deze tent stond een wat oudere
dame, geassisteerd door haar man;
Mevrouw van der Waa uit Amsterdam.
Ondergetekende is het opgevallen, dat,
ondanks de drukte, Mevr. v.d. Waa vol
enthousiasme en met veel liefde en een
glimlach dit werk deed. Gevraagd:
"Mevrouw, wat verdient U nu hieraan,
als U de loten voor een kwartje ver
koopt?" Antwoord: "Niet veel, een
tientje, hooguit f 12,50. Maar het is
toch veel en ik ben er blij mee, want
het is voor de kinderen van de Vin-
centiustehuizen in Jakarta en alle prij
zen heb ik, of gemaakt, of gekregen."
Vraag: "Bent U ook ex-pupil van Vin
centius?" Tot mijn grote verbazing ant
woordde ze: "Nee, maar ik heb veel
met de Pastoors en Zusters te maken
gehad!"
Mijn vriend John Degener (die bij me
was - hij is intussen bij een noodlottig
ongeval overleden) en ik kregen bij het
horen van Vincentius Kramat, een ril
ling door ons lichaam. Heel veel ging
in ons om. Over onze tijd op Kramat
werd toen veel gesproken en wij be
sloten om een Reünisten Vereniging
Vincentius op te richten. Wij hadden
nog enkele namen in onze boekoe
pienter van tijdgenoten genoteerd. Wij
hebben ze direct aangeschreven en
gevraagd, of ze nog meerdere adres
sen hadden. Zo is het begonnen.
E.e.a. heeft gewerkt als een sneeuw
bal en nu beschikken wij over een lijst
van 600 namen (nog lang niet het aan
tal, dat in deze tehuizen is groot ge
bracht). Het moeten er duizenden ge
weest zijn. Indien U besluit tot publica
tie van dit ingezonden (of gedeelte
ervan) stuk over te gaan, zijn wij er
van overtuigd, dat onder Uw abonnées
velen zich zullen opgeven bij de be
stuursleden, wiens namen U leest aan
het slot van dit stuk.
Reeds vijf maal achtereen zijn bijeen
komsten, die 's jaars gehouden worden
van ex-Vincentianen, echt druk bezocht
en kunnen wij U berichten, dat het doel,
dat wij voor ogen hebben, n.l. hulp en
steun aan de jongens en meisjes Vin
centius Jakarta, een groot succes ge
noemd mag worden, dank zij de Neder
landse Ex-Vincentianen. Blijf hen steu
nen en meldt U zich.
Toen de eerste Reünie gehouden werd,
verzochten wij allen om hun ware
naam, eventueel plaagnaam en voor
de dames hun meisjesnaam op hun
borst op een stikker op te spelden.
Verder werd de zaal verdeeld in vier
groepen; iedere groep in één hoek der
zaal, t.w. Pupillen van voor 1930 in
Vincentius, dan de periode 1931 t/m
1940, verder de periode 1941 t/m 1950
en als laatste 1951 t/m ca 1961. Onge
looflijke taferelen hebben zich afge
speeld. Er was o.a. onze lieve Juffrouw
Musch. Ze is na 45 jaar nog even lief.
Wat gebeurt er nu op een Reünie?
Wel, het belangrijkste is natuurlijk je
ouwe sobats te ontmoeten: meisjes en
jongens van jaren geleden. Over deze
mooie en onvergetelijke tijd kan weer
gesproken worden. Het doet je goed.
Dit moet je eens een keer meemaken.
De netto-opbrengst van alles, zoals
Bingo, Loterij, eten-verkoop en gestor
te contributies en donaties minus vaste
lasten, wordt overgemaakt naar Vin
centius, Jakarta. De ontvangst hiervan
en de financiële afwikkeling wordt in
het Vincentius-krantje gepubliceerd.
Ten slotte nog iets over onze leiders,
die ons hebben gevormd en waar wij
bijzonder dankbaar voor zijn:
Pastoors, Zusters en Broeders. Juist
(lees verder volgende pagina, 1e kolom)
Het tehuis van de St. Vincentiusvereniging te Weltevreden. (Foto Jaarboek Batavia, 1927)
28
