f 24,50
Welke lieve
Indische vrouw
Ze zijn er weer,
draaien maar
porto f 2,25
Bovenstaande foto werd omstreeks 1935 genomen van een aantal leden van de wandelclub
"De Tippelaars" in het voormalige Batavia. Wie herkent oud-clubgenoten
Vervolg:
uit de tijd dat Tjalie nog gewoon Jan heette
stapten in Kramat uit en wandelden
daarna doodgemoedereerd naar huis
terug. Had ik echter 3 kwartjes (dit had
ik maar héél zelden) dan namen wij de
trein naar Tandjong-Priok - wandelden
naar Zandvoort - zwommen een paar
uren en daarna weer terug via station
Tandjong Priok naar huis. Vergeet het
maar als U misschien de mening bent
toegedaan, dat Jan en ik als brave
schooljongens in de treinwagon bleven
zitten. Wij stonden het liefst op het
bordes van de wagon en als het even
kon stonden wij op de treeplank en
wipten - terwijl de trein in volle vaart
reed - met gemak op de treeplank van
andere wagon (zo passeerden Jan en
ik elkaar). Dat deden wij zo vaak dat
de andere passagiers vol afgrijzen naar
ons gevaarlijk spelletje keken en iede
re keer verwachtten, dat wij mis spron
gen of in de sprong elkander zouden
raken waardoor wij onder de wielen
van de voortsnellende trein terecht
zouden komen.
Ook toen moeten wij een bijzondere
beschermengel gehad hebben, want
geen haar op ons hoofd dacht aan
gevaar.
Soms wandelden wij zonder centen,
naar Tjililitan. Wij waren dan meestal
met ons vieren (Willy Hutagalung en
Jan van der Valk waren erbij). De dol-
dwaaste dingen haalden wij met elkaar
uit - wij gingen bijvoorbeeld bovenop
het marmeren graf van een buitenlan
der staan - er waren namelijk zoveel
vreemde en verweerde graven - en
uitten bovenop dat graf allerlei door
dringende kreten zodat het net was of
het laatste oordeel was aangebroken.
Enfin - wij hadden de allergrootste pret
met elkaar, inderdaad een heerlijke, on
bezorgde tijd. Met recht kan gezegd
worden dat ik de gehele familie Boon
reuze heb leren waarderen omdat zij
mij in mijn jeugd zo prettig hebben op
gevangen. Dit duurde helaas slechts
een jaar omdat mijn ouders daarna naar
Batavia (Noordwijk) zijn verhuisd. Dit
was zo ver weg, dat ik daarna maar
heel zelden bij de familie Boon terug
kwam omdat ik in Noordwijk weer an
dere vrienden kreeg.
Jan Boon heb ik later in krijgsgevan
genschap in Tjimahi teruggezien en
daar heb ik weinig contact met hem
gehad. Wel heeft hij een keer een uitge
breid verslag van een schaakwedstrijd
in het kamp gemaakt, die ik georgani
seerd had (ik was toen een verwoed
schaker).
Als goede sobat zult U mij wel vragen,
hoe ik wijlen Jan Boon (Tjalie Robinson)
typeer. Hij is een onvervalste Indische
jongen, maar met allure! Zijn journalis
tieke stukken in Tong Tong vond ik
kenmerkend voor zijn voordurend wis
selende en warme interesse die hij
voor alles in het Leven had. Howgh!
Adrian Fels
(Vervolg Controleursvrouw)
gekalkt huis; enig voor pas getrouwde
jongelui. Maar wat een schrik, toen we
ons hele meubilair, dat we zo prachtig
vonden, toen we 't met onze gastvrouw
in Batavia in de Chinese Kamp koch
ten, opgestapeld vonden in een hoekje
van de voorgalerij.
Hoe moesten we dat over 't hele huis
verdelen, zodat 't nog iets zou lijken?
't Slot was dan ook, dat toen we kiek
jes voor de familie in Holland lieten
maken, we een deel steeds van de
ene kamer naar de andere verplaatsten.
Zo kon een rottan tafeltje met twee
stoelen uit de voorgalerij 't ene moment
"ons gezellig zitje in de achtergalerij'
en 't andere moment "een hoekje in
't kantoor van m'n man" voorstellen.
Het is toch een groot verschil, als je
gelogeerd hebt in een ideaal Residen
tiehuis, waar de hele huishouding op
rolletjes loopt, de maaltijden volmaakt
zijn en je moet dan plotseling zelf
huisvrouw spelen met bedienden, die
direct in de gaten hebben, dat Njonja
nog niets weet, zodat kokki wat de
kokerij betreft, 't ook wel gelooft.
Maar daar we al enige malen bij de
A.R. hadden gegeten, voelden we ons
na enige tijd verplicht hem en Mevrouw
's avonds op een boterhammetje te
vragen. Ik trachtte koki de geheimen
van een bijzonder lekker soepje bij te
brengen; volgens haar zeggen kon ze
heerlijke croquetjes maken en panne
koekjes met gember zouden 't slot zijn.
Met onze mooie huwelijkscadeaux uit
Holland wilde ikzelf de tafel dekken.
Ik had 't gevoel een succesvolle avond
tegemoet te gaan. Maar de verschrik
king! Jarenlang heb ik er van tijd tot
tijd nog een nachtmerrie van gehad.
De soep werd in overvolle borden als
een waterachtig geheel binnenge
bracht; in de croquetten zag ik duidelijk
afdrukken van kokki haar duim. En de
bleke pannekoeken dreven in brokken
gember.
Later heb ik weieens gedacht, dat ik
de djongos beledigd had door zelf te
dekken en dat ik daaraan al deze ellen
de had te danken. Maar een feit is,
dat 't geen aardig stel was. Toen we
enige maanden later naar de Binnen
landen werden overgeplaatst, ging een
keurig stel met ons mee. Jarenlang zijn
ze overal trouw met ons meegegaan.
Njonja Controleur (wordt vervolgd)
van 50-60 jaar wil man van
52 jaar, herstellende van een
hartinfarct er weer bovenop hel
pen en er samen een gezellige
oude dag van maken?
Woonachtig in een mooi hoek
huis in een bosrijke omgeving en
is in het bezit van een auto.
In de hoop dat er nog zo iemand
bestaat gaarne berichten aan:
Hr. G. G. van den Hatert,
Prunuslaan 23,
RHENEN (Utr.)
(geschaafd ijs)
Te vullen met gewone ijsblokjes, een kind kan er mee overweg.
Maak voor de warme dagen en alle feestelijke momenten uw eigen
IJS SJANGHAI. Recept bij de gebruiksaanwijzing.
Zolang de zomer duurt, gratis erbij een flesje rozen essence
Wacht niet te lang, ze vliegen weg, ons model is nergens anders
te krijgen.
15
