Vele druppels op een gloeiende plaat
Monique van der Ven, als scriptgirl voor de Multatuli-film meegeweest naar
Indonesië gaf in een interview met het weekblad Story de volgende reactie
op de vraag wat haar in Indonesië het meest getroffen had:
"Die verschrikkelijke grote verschillen tussen arm en rijk. Je woont in een
luxe-hotel, en er vlak naast leven de mensen letterlijk en figuurlijk in de drek.
Het is natuurlijk onverstandig om je die narigheid te veel aan te trekken; maar
als ik daar die arme luitjes zag hokken in kartonnen dozen, kon ik wel janken
van ellende. Een varken is nog beter gehuisvest."
Wat een geluk dat er nog zoveel men
sen zijn, die zich de narigheid waar
Monique het over heeft, wel aantrek
ken. Dusdanig dat ze ook nog in hun
eentje proberen daar verandering in
te brengen. Ongetwijfeld met de ge
dachte: in het leven in bittere armoede
telt elke minuut dubbel. Telt elke vreug
de om een ontvangen gift dubbel, kan
de dankbaarheid, te weten dat er nog
ergens een mens "in zijn eentje" een
hand heeft uitgestrekt, nieuwe hoop
geven. En leeft niet elk mens op
verwachting en hoop?
Monique had, om maar wat te noemen,
de redactie van "Story" eens een hint
kunnen geven: "wat dachten jullie eens
van een royaal gebaar, in ruil voor
dit fijne verhaaltje van mij? 5.000,
overschrijven op de rekening van Zus
ter Ruygrok, die met haar 100.000
zwervers in en om Jakarta elke cent
kan gebruiken. Of een zelfde bedrag
voor de Hulp aan Landgenoten in In
donesië, dan helpen jullie zelfs ver
geten Nederlanders! Het hoeft niet
voor niets, want het is publiciteit en
bovendien aftrekbaar van de belas
ting! Vijfduizend gulden is de prijs
van één advertentie, maar toch ook
de prijs om 50 daklozen een maand
lang te voeden en onderdak te geven."
Wie staat daar nu bij stil in een rijk
land waar de welvaart twee maal in de
week bij de asemmer wordt gedepo
neerd? In een goede buurt, mooie
huizen en dure flats nam ik deze foto.
Het leek of de spullen vanaf de 2e
etage naar beneden waren gegooid.
Er lagen jassen, broeken, rokken,
shirts, een paar jacks. Oud, maar
absoluut bruikbaar. Het had hevig ge
regend en alles was zo smerig dat ik
ervan weerhouden werd het goed in
de auto te laden. Bovendien zat alles
vol etensresten en ander huisvuil.
Een schrijnend bewijs, hoeveel hier
snel zijn waarde verliest
Ondanks akties, ondanks toch heel
duidelijke beelden op de televisie, zijn
er maar heel weinigen werkelijk op de
hoogte van armoede en leed in ande
re delen van de wereld. Men wéét
misschien, maar voelt er zich totaal
niet door geraakt. Niet diep genoeg,
niet lang genoeg.
Daarom is liefdadigheid een van de
perfectst geregelde zaken in dit klei
ne landje. Op gezette tijden rammelen
de, voor de wandelaar onontkoombare,
collectebussen voor een goed doel.
Geld stroomt bij millioenen binnen,
mits de aktie goed wordt voorbereid
en aangepakt. Als de aktie over is, is
de betrokkenheid tot het probleem o-
ver. Er is zoveel te doen in dit leven,
zoveel zaken die belangrijker zijn dan
de nood van anderen.
Er zijn ook mensen die niets anders
doen dan denken aan anderen; so
ciale werkers en werksters, verpleeg
sters, Rode Kruis teams, gelukkig. Ge
lukkig, gelukkig dat die er zijn.
Maar gelukkig ook, dat er nog duizen
den mensen zijn die, totaal zonder
verband, "zomaar in hun eentje" wat
doen. Ze praten heel weinig over hun
werk en ze trekken er zich ook niets
van aan, als hun bemoeienissen door
anderen schamper in twijfel worden
getrokken. "Ik snap niet dat je nog
die pakketten zendt, dat is toch een
druppel op een gloeiende plaat?"
Vele druppels
Een van de "gloeiende platen" in de
arme wereld ligt in Indonesië. Met
zijn millioenen werklozen, daklozen
en steeds toenemende bevolking. Voor
ons is Indonesië, is Indië altijd een
lieflijk, rijk, zorgeloos land geweest
waar zelfs de armste niet arm hoefde
te zijn immers? We zijn overspoeld
geworden met wanhopige beelden uit
Bangladesh, Pakistan en Sahel, dat we
nauwelijks geloven dat er ook landge
noten in Indonesië zijn die op de rand
staan van het "totaal niets" bezitten.
Dat weten Zuster Ruygrok, An Kwak,
Chris Simon dat weten de mensen
van de Stichting Hulp aan Landgeno
ten in Indonesië en de Stichting Gita
Kirrti in Soerabaia. Dat weten duizen
den mensen die geregeld geld, kleren,
goederen zenden naar bepaalde op
vang adressen, die er weer voor zor
gen dat alles verdeeld wordt. Druppels
op een gloeiende plaat, maar druppels
die aanhoudend verkoeling brengen,
nieuwe hoop. Leeft niet elke mens
op hoop en verwachting?
Wij hebben, zoals U weet onze "Brui
ne Bus". Tjalie Robinson stelde deze
interne collectebus 8 jaar geleden in.
Die Bruine Bus bracht na moeizame
jaren het Fonds 60.000 bij elkaar. Een
vastgelegd kapitaal waarvan alleen de
rente aan liefdadige doelstellingen
komt. Maar onze Bruine Bus bestaat
nog, hij blijft volstromen door uw klei
ne en grote gaven. Geld voor bruine
mensen. Een jaar voor zijn heengaan
gaf Tjalie zijn fiat om onder de naam
"Stichting Charitatieve Fondsen Tjalie
Robinson" deze gelden verder onder
goed beheer te stellen. Ik weet geen
betere Beheerder en Verdeler dan
Wim Rosel, de penningmeester van
ons Fonds.
Met uw geweldige hulp, uw medeleven
is ook dit jaar weer de Kerstkrandjang-
inzameling een succes geworden. Op
dit ogenblik sluiten we af met plm.
5.000,Meer dan een druppel voor
de organisaties en personen die er
een deel van zullen krijgen.
Blijf geven lieve mensen, luister niet
naar de negatieve kwaadsprekerij "Er
komt nooit een pakket aan," of "alles
wordt uit de pakken gestolen." Die dit
zeggen hebben nooit of misschien maar
een enkele keer een slordig handje uit
gestoken. Spreek met An Kwak, die in
1974/75 bijna 300 pakken a 10 kg
verzond, ALLES aangekomen. Tong
Tong verzond behalve geld in het afge
lopen jaar bij de 100 pakketten, ALLES
aangekomen.
Als U niets weg te geven hebt, stort
dan eens de portokosten voor een
pakket, of zomaar eens een busje vol
bruine centen. Het komt zo goed te
recht weet UI
Voor alles wat U voor ons fonds ge
daan hebt dit afgelopen jaar, DANK!
Lilian Ducelle
ns. Stichting Char. Fondsen
Tjalie Robinson
De "Stichting Hulp aan Landgenoten
in Indonesië" (H.A.L.I.N.) is de groot
ste officiële instelling (samenwerking
met Buitenlandse Zaken) die zich het
lot van arme landgenoten in Indo
nesië aantrekt. Er is ongedacht veel
armoede en er wordt, naar verhouding
wat hier aan sommige projecten wordt
gespendeerd, eigenlijk veel te weinig
gegeven. De "onderstand" die deze
groep oud- Nederlanders daar ont
vangt is niet meer dan een fooi, niet
eens berekend op een minimum be
staansmogelijkheid.
De H.A.L.I.N. in Den Haag doet ge
weldig werk, beschikt over goede
contact-adressen in Indonesië die elk
geval persoonlijk onderzoeken. Via
Broeder Th. M. Siteur in samenwerking
met Pastoor Welling in Gombong kon
hulp worden verleend aan de heer
Henschen (die asthmatisch en rheuma-
tisch is) in Sumpiuh. Hoeveel er met
Rp. 40.000 kan worden gedaan, tonen
(lees verder volgende pag.)
10
