Een Indisch meisje in Amerika
Trip naar Las Vegas
18
Toen wij aankwamen in Vegas, num
mer één wat wij doen is de benzine
tank van de car helemaal vol vullen
en nog 5.00 voor benzine onder de
carmat verstopt. Deze idee komt van
Si Clem. Hij zegt: "biar oewangnja
habis, maar autonja brengt ons sure
thuis". Ik moet zeggen Si Clem some
times bodok, maar deze keer pienter.
In de restroom van de station wij an
dere shirt aangetrokken en onszelf ver
frist, want onze tactiek is: "hit and
run" en dus we don't need een motel-
room. Bilangnja we don't need een
room, maloe immers om te zeggen
oewangnja voor motelroom ister niet.
Si Clem en ik eerst nonton en kat uit
boom kijken, maar niet lang daarna wij
ook aarzelend aan de Black Jack table
gezeten met ieder 3.00 uit onze zak
in front of us. Het ging voor een tijdje
goed met onze syteem, you know,
naek en toeroen tot one moment Si
Clem kreeg een Ace en een 2 als
tweede kaart. Hij houdt de twee kaar
ten krampachtig in zijn handen. Toen
het zijn beurt was hij vroeg om een
kaart. Hij kreeg een 4 open en daarna
nog een 4. Clem vroeg nog een kaart;
hij kreeg nou een 10. Clem was druk
bezig met denken en vroeg nog een
kaart, de dealer gaf hem een 5. In
Praten zoals je dat het lekkerst
vindt, dat mag in Tong-Tong en
ook in "De Indo" het orgaan van
de Indo Community Center in
California. Daar heeft zich in de
loop der jaren een bepaald soort
"sleng-petjo" ontwikkeld van Ne
derlands - Indonesisch - Ameri
kaans dat alleen door ingewijden
gesnapt wordt. Literaire experts
go home, you snap nul van dese!
En als U net als Bep Vuyk veron
derstelt dat ons petjo uitsluitend
gesproken wordt in de "onont
wikkelde, lagere milieus", forget
it boeng
vraagt die vent of ik High School heb?"
Ik zei: "Wah, pajah jij, zie je dan niet
dat je al dood bent, toch al over de 21.
Hij denkt, je ken niet tellen."
Clem zijn gezicht al helemaal roewet
en toen zegt hij: "Oh, deze spel één
en twintigen, ik denk één en dertigen,
je weet toch wel dat spel van Holland."
Frans en ik staan op en verlaten de
Black Jack table. Geirriteerd zegt
Frans tegen Clem: "Jij betoel betoel
maak ons verlegen hier en die mensen
denken dat wij petjo's zijn, die de
sekola Djaroe niet eens hebben door
gelopen en niet tot 21 kunnen tellen!"
Clem probeerde zichzelf nog te ver
dedigen, maar Frans en ik wilden niet
meer luisteren, onze eergevoel betoel
aangetast.
Wjj hebben daarna nog een gezellige
gokavond gehad, maar zijn toch broke
naar huis gegaan. En tot slot ik moet
jullie nog vertellen, dat wij de car nog
de laatste 300 meter tot mijn huis
hebben moeten dorongen, want de
benzine was habis.
(Uit: "De Indo", Californië)
Si Frans is onze djago, hij al twee
maal in Las Vegas geweest en dus al
allround en professional. De hit en run
systeem is door hem geinventeerd. Hij
zegt: "Geef niks, als wij groot hitten,
wij doen precies als de big shots,
ieder een eigen room in Cesars Pa
leis". Si Clem en ik pas voor de eerste
keer in Las Vegas.
In Downtown aangekomen wij meteen
naar Golden Nugget en Frans niet te
lang, al bezig aan de Black Jack table.
totaal lagen al vier kaarten open op
tafel, in totaal al 23 punten. De dealer
wachtte geduldig tot Clem zijn kaarten
zou open leggen, denkende, deze man
heeft een beetje meer tijd nodig om
te tellen. Tot grote verbazing van de
dealer vroeg Clem nóg een kaart.
Frans en ik keken elkaar aan en de
dealer kon het niet meer inhouden en
vroeg sarcastisch aan Clem: "Do you
have High School?" Clem keek ons
vragend aan en vroeg: "Waarom
Wat doe ik eigenlijk hier? Ik heb nooit naar Amerika willen gaan, hoe komt 't
dan dat ik hier zit, voor 't raam van mijn eigen huis (met hypotheek), in Zuid
California, in december 1974? De tuin ziet er echt aardig uit nu.
De Japanese Maple staat in rode herfst
tooi, kijk hoe doorzichtig de blaadjes
kleuren in de schuine zonnestralen!
Die oranje en goudgele massa's Mari
golds staan er nog goed voor, en ze
zijn werkelijk erg gemakkelijk, geen
kunst aan.
Gelukkig dat we toch de moeite ge
nomen hebben dat grindpad langs ons
huis aan te leggen. De grond was kei
hard, en we hebben met ons drieën op
onze knieën dagenlang moeten spit
ten (boy, wat een pijnlijke ruggen had
den we toen) om het pad uit te diepen.
Wat waren we blij toen we de hoek
van het huis naderden, onze taak leek
eindeloos! Het doet echt denken aan
ons huis in Degolan. Wat een heerlijk
huis was dat, een tiental km buiten
Djokja tegen de helling van de Merapi
gelegen. Paps had toch wel gevoel
voor huizen bouwen: de ruime kamers,
de grote ramen, die heerlijke voorgale
rij waar je een prachtig uitzicht had op
de glooiende oprijlaan die als het ware
op de Merapi toeliep. Ja, ons grindpad
doet me denken aan die breed uitge
spreide oprijlaan. Maar, ik ben hier
in Amerika, niet in voor-oorlogs Indië!
Wat doe ik hier? Doe ik eigenlijk iets?
Laat ik met me doen? Kan ik iets doen?
Ik ben nu veertig. Is dat oud? Ik voel
me niet oud, hoe voel je je als je oud
bent, anders? Grijze haren heb ik altijd
gehad, wel, misschien heb ik nu wel
meer. Nic vindt het leuker staan als
ik mijn haar een spoeling geef. 'n
Kliederwerk, maar ik zal er weer aan
moeten beginnen. Morgen misschien.
Oh, kijk wat een vlinders opeens. Drie,
vier, nee meer, jammer dat er geen
mooie grote gekleurde bij zijn. Flu
weelachtig zwart, met regenboog veeg
jes hier en daar, en dan die dreigende
grote ogen die je zo fascinerend kon
den aanstaren op de wijde vleugels.
Nee, die heb je hier niet. Maar kijk
hoe die witjes dartelen, op en neer en
om elkaar heen, oh, daar heb je onze
Siamees. Dit is lekkere koffie. Ik mag
de ramen wel eens een goede beurt
geven, die vervelende smog maakt
alles zo grauw. Is dat belangrijk? Is
wat ik doe belangrijk? Ben ik van In
donesië helemaal naar Amerika geko
men om ramen schoon te maken? Mike
gaat al bijna naar high school, dat
duurt vier jaar. Hij is pienter, misschien
krijgt hij wel een scholarship. Dat be
tekent dat hij over 4 jaar uit huis gaat.
Ik hoop 't zo voor hem, hij doet zo zijn
best, een lieve jongen. Maar dan blij
ven alleen Nic en ik over. Is dat ge
noeg? Gek, 't lijkt of ik Nic nu meer
(lees verder volgende pagina bovenaan)
4»
