OOK WIJ ZIJN ER INGETUIND!
Het stond er zo braaf onschuldig, op
pag. 10 van Tong Tong van 15 febr.:
postorderbedrijf "De Kruidentuin"
zoekt thuiswerk(st)ers om kruiden in
te pakken. Voor 1000 zakjes 350,
en dat krijg je met 30 uurtjes werken
per week makkelijk voor elkaar. In
lichtingen daar en daar.
We accepteerden die advertentie zon
der argwaan, keurig briefpapier, goed
geformuleerde opgave, adres, telefoon
etc. Mankeerde niets aan. Alleen: die
hele kruidentuin bleek niet te bestaan.
Gegadigden voor het thuiswerk die
persoonlijk langs kwamen vonden een
gesloten deur.
Per brief met heel uitvoerige werk
wijze kreeg men te horen dat er een
borgsom gestort moest worden van
40,Dat is op zichzelf niet zo gek
natuurlijk, want wat je toevertrouwd
zou worden aan kruiden, zou vele ma
len dat bedrag waard zijn. En je kon
er natuurlijk met de hele kruidenmik-
mak vandoor gaan.
Maar je kon nergens mee vandoor
gaan, want de kruiden werden niet be
zorgd en die gestorte 40,was men
kwijt. Lieve mensen, als U er "inge
tuind" bent, excuus, sorry, ma'afWij
wisten niet dat het hier de honderd
duizendste zwendelhandel in Neder
land was, die dit keer ook Tong Tong
te pakken kreeg.
Het eerste wat "Koning Klant" op de
televisie behandelde, een paar weken
geleden was deze kruidentuin-zwendel.
Ik kon wel door de grond. Hoe is het
mogelijk! Altijd als ik in dat program
ma hoor hoe mensen zich door ande
ren laten beetnemen, dan denk ik:
"Hoe kunnen ze in vredesnaam zo
stom, zo argeloos zijn?" En verdorie,
er komt een keurige brief met een
verzoek tot plaatsing van een adver
tentie en wijzelf lopen er subiet in!
Kunt U nagaan dat diezelfde mensen
het lef hadden om ons wéér een ad
vertentie aan te bieden, nu voor het
inpakken van puzzles e.d.l
We leren leven met een harde waar
heid: vertrouw niets en niemand als
U nog van niemand de bevestiging
heeft gehad dat de zaak betrouwbaar
is. De wereld wil bedrogen worden,
heet dat. Wil hij echt? Of is het aantal
bedriegers zo groot geworden dat er
niets meer te willen valt, maar je met
de rug tegen de muur moet?
Onze tekenaar tekende een paar op
gewekte, argeloze vrouwtjes en een
paar grimmige schurken met machine
geweer. Het contrast lijkt overdreven,
maar op het moment dat je beduveld
bent, voel je het zo.
Wij zijn er ingetuind met "de kruiden
tuin" en we hebben U, onwetend mee
gesleurd. Gelooft U ons, we zullen
in het vervolg wantrouwiger zijn. Wat
een in-trieste belofte eigenlijk. Triester
dan het verlies van die advertentie-
kosten.
Lilian Ducelle
directie B V.
Ook dit nog
Kijk altijd goed uit voor mensen
die met grote stelligheid bewe
ren "niet zakelijk" te zijn. Voor
je het weet hebben ze je op hun
onzakelijke manier 3 pootjes uit
gedraaid
(Vervolg: Sawah Loento)
De élite zat bij de élite en de anderen
zaten gezellig bij elkaar. Wij, onderwij
zeressen werden gerekend tot de élite;
waarom weet ik eigenlijk niet. En soort
danste met soort. Tot ik eens ten dans
werd gevraagd door een Mijnbouw-
scholier. Die had de stoute schoenen
aangetrokken. En ik was zielsblij, want
hij danste uitmuntend en ik houd nu
eenmaal van mensen, die durf hebben.
Daarna gebeurde het nog vaak, dat ik
met die jongelui danste fijn! We kregen
in de soos heerlijk vatbier en ook lek
kere stroop soesoe.
Het terrein was tamelijk geacciden
teerd; vele huizen stonden elk op een
eigen kleine tjot.
De weg naar de koepel ging ook om
hoog; ik maakte die wandeling graag
en liep dan iets voorover gebogen, om
het zwaartepunt van eigen lichaam in
de goede richting te hebben. Zo heb ik
het de Zwitsers zien doen in de ber
gen; ik heb het dus van hen afgekeken.
Al de namen, die ik in Tong Tong van
1 september gevonden heb, herinner
ik me nog goed.
Eens zou de soos opgeknapt worden.
De naam was door weer en wind on
duidelijk geworden, dus moesten de
letters weer zwart gemaakt worden.
Een toekang, die het deed, dacht dat
de puntjes op de u van Glück een aar
dige versiering was, dus de u van Auf
kreeg er ook twee puntjes op. Natuur
lijk merkte ik dat dadelijk op en nu
was de vraag: Hoe moet het nu uitge
sproken worden. Wat hebben we erom
gelachen I
Vaak zaten we 's middags op "het
grasje" voor de soos, altijd vol zotte
verhalen. Er speelde zich heel wat af,
lief en leed.
Mevrouw van Wijngaarden ging naar
Holland met de zoons, voor hun studie.
De heer van Wijngaarden kwam in het
hotel wonen en nam Mej. van Noort en
mij vaak mee op tochten met de Om-
bilinauto op inspectie van verschillende
mijnen en de opslagplaatsen van de
mijnstutten. Daar heb ik geleerd wat
een talhout is en begreep nu beter het
gezegde: zo dun als een talhout.
Later ging Mej. van Noort met verlof
naar Holland, trouwde daarna met de
heer Smets en verhuisde dus naar
Doerian. Wij zagen elkaar veel minder,
maar bleven vrienden; verloren elkaar
later toch uit het oog.
Veel later vond ik Lies Urban, ergens
op Java en Marietje Lutz, die intussen
getrouwd was, kwam ik tegen in Se-
marang.
Er was ook een H.I.S. in Sawah Loento
en daar werd geplaatst Mejuffrouw van
Alphen, die enigszins opzien baarde
door haar uiterlijk. Heel knap, heel
coquet, dus erg besproken. We zijn
goede vrienden geworden en dat zijn
we nu nóg. Ze is getrouwd en heeft
kinderen en kleinkinderen. Ja, de tijd
staat niet stil.
O ja, wat hebben we genoten van de
venduties, geleid door de heer Keus
kamp met zijn vaak leuke kwinkslagen,
als wat intiemere meubelstukken aan
de beurt kwamen. Het ijskoude bier,
dat dan geschonken werd, zal daar
wel wat toe bijgedragen hebben.
Door heel bijzondere omstandigheden
kwam ik in contact met de heer van
Wijngaarden, die in het kamp zijn
vrouw verloren had. De vriendschap
kwam weer aan en we hebben het
jarenlang heel goed gehad met elkaar.
Maar ook hij is heengegaan.
Ikzelf woon nu in een bejaardenhuis,
Dekkersduin, ben altijd heel fit ge
lees verder pagina 15, 3e kolom onderaan
13
