Direct nadat wij onze aansluiting had-
oen gekregen, ben ik gaan contro
leren of de meter het verbruik wel
precies aangaf. Het heeft me wel
etteiijKe wandelingetjes gekost van
onze Qadkamer naar net hek van het
voorerf (.waar zich de meter bevond),
vóór ik het zover had, dat ik de kraan
in de badkamer met zo n dun straaltje
kon laten lopen, dat de mandi-bak met
een inhoud van ongeveer twee ku
bieke meter, wel in een 20 uur volliep,
eenter zonder dat de watermeter ook
maar een druppel verbruik aanwees.
Ik heb de directeur van de waterlei
ding onmiddeliijk daarvan verwittigd,
maar ja, daar kon hij ook niets aan
doen. Hij hoopte alleen .maar, dat niet
meer mensen op dat idee zouden
komen. Ik kon hem wel voorspellen
dat dat wèl het geval zou zijn, want
vootai de Chinezen waren er meesters
in de betaling van verschuldigde be
dragen te ontduiken.
Zo kwam diezelfde directeur een paar
maanden later bij mij met een nogal
ontdaan gezicht. Hij begreep er niets
meer van. Bij de laatste meteropne
ming, had, bij twee gebruikers de
merer minder aangewezen, dan bij de
vorige opname, zodat hij die gebrui
kers éigenlijk geld moest terugbetalen,
want zij hadden hèm water geleverd.
Ik heb hem toen meegenomen naar
de watermeter, die wij ook bij het
Sectiebureau op onze aansluiting had
den en heb hem erop gewezen, dat
de meter ergens een klein gaatje aan
de buitenkant had, welk gaatje pre
cies kon samenvallen met zo'n zelfde
gaatje aan de laatste moer, waarmede
de verbinding naar buiten was beves
tigd aan de meter. De bedoeling was
toen ook hem wel duidelijk. Door
beide gaatjes moest een ijzerdraadje
getrokken worden, in elkaar gedraaid
en verzegeld met een loodje. Bij elke
meteropname, kon de opnemer met
één oogopslag zien, of het draadje,
dan wel het loodje verbroken was en
of er dus aan de meter geknoeid was.
Men had van de zijde van het bedrijf
verzuimd bij elke meter zo'n loodje
aan te brengen.
Het kostte maar heel weinig speur
werk er achter te komen, dat drie
Chinese jongens, dat in de gaten had
den gekregen en zich verbonden had
den met twee Inlandse jongens, om
uit die situatie profijt te trekken.
Zo omstreeks de helft van elke maand,
trokken zij, met enkele eenvoudige
gereedschappen, langs de woningen
van de waterverbruikers, met de vraag
of zij, tegen betaling van 1,de
watermeter om mochten zetten. Bij
toestemming sloten ze even de hoofd
kraan op straat af, draaiden de meter
om, verbonden hem weer, zetten de
hoofdkraan weer open en vanaf dat
moment wees de meter elk waterver
bruik in huis, negatief aan. De meter
liep terug. Tegen de tijd, dat de me
ters weer werden opgenomen, kwa
men ze terug en zetten, zonder verde
re betaling, de meters weer goed,
telkens een werkje van een paar mi
nuten. Tableau I
INDISCH
Moge de redactie deze aantekeningen
bij het commentaar van Bartman, on
der eensluidend hoofd, in Tong Tong
rio. 17 van 15 maart, waardig keuren
voor opname.
Wie thans de talloze Chinese restau
rants in Indonesië, vooral in de gro
tere steden, bezoekt, zal ervaren dat
ze goed in de gasten zitten. Maar
niemand zal er zijn hand voor in het
vuur willen steken, dat het uitsluitend
'niet" islamieten zijn. Dat was voor
1940 wel even anders. Ingezetenen
van het vml. Ned.-lndië van de lichtin
gen 1920 en vroeger zullen, althans
zij die het land kenden, wel weten dat
in enkele (niet islamitische) delen van
de Batak-landen, Noord-Celebes en
Timor, honden-vlees goed werd gelust.
Voor Singkeh-chinezen uit enkele de
len van het moederland gold (geldt)
het vlees van een bepaald hondenras
(Chow) als lekkernij. Vergeten wij ook
niet, dat de zonen van Dai Nippon, he
lemaal niet vies zijn van een honden
boutje. Allemaal, hoe zwak ook, in
vloeden. Feit is dat voor 1940, dege
nen, die zich een smoor-daging-an-
djing goed lieten smaken, beschouwd
werden als onreinen, laagstaanden,
heidenen. Feit ook is, dat heden in
1976, zeker in Ujung Pandang (Makas
sar) en Ambon enkele restaurants flo
reren die hondenvlees gerechten op
het menu hebben staan. In Ujung Pan
dang staat zelfs een restaurant dat op
een bord, openlijk reclameert "disini
ada sedia daging andjing" of woorden
van die strekking. De gouverneur te
Ujung Pandang is afkomstig uit Su
lawesi Seiatan en is ongetwijfeld een
islamiet. Het is haast zeker dat hij zich,
vlot of niet, in het Engels verstaanbaar
kan maken.
Zeer aannemelijk is dat hij Nederlands
verstaat en spreekt. Niet onmogelijk
is, dat die gouverneur, uit chauvinis
tische overwegingen (met tolk) in het
Indonesisch met het gezelschap van
Robert Kreis heeft gepraat. Allemaal
Alle meters werden, nadat ik de direc
teur had - ingelicht, natuurlijk ijlings
voorzien van ijzerdraadjes en loodjes.
Die jongens konden wij eigenlijk niks
maken, want zij hadden geen strafbaar
feit gepleegd. Vervolgd hadden kun
nen worden de verbruikers, die de
meters hadden laten omzetten en zich
dus schuldig hadden gemaakt aan dief
stal van water. Maar dat was een on
begonnen werk, die nog allemaal op
te snorren, want het vijftal beweerde
het niet meer te weten. Het ging, wil
lekeurig, zo van de een naar de ander.
gissingen! Vast staat dat Kreis de
bahasa indonesia niet machtig is! Kan
het zijn, dat eerder genoemde gouver
neur als "practical joke", of als "spe
cials" uit de locale keuken, voor de
rijsttafel enkele schotels uit het an-
djing-restaurant deed aanrukken? Kan
het zijn, dat Kreis op een vraag over
een smakelijke schotel, het antwoord
kreeg "nah itulah serupa daging as-
sing" (buitengewoon vlees) en het vlot
verstond als "daging andjing". Het
kon van alles geweest zijn. Van de
djongga (hert), tèdong (karbouw), ano-
ang (dwerg-buffel) of geïmporteerd
rundervlees uit Bali of Australië. Wie
weet? Ver gezocht? Altijd mogelijk!
"In Indonesië geboren! Dan moet je
toch weten wat voor vlees je in de
kuip hebt". Een nogal krasse uit
spraak, die ik niet durf te uiten. Wat
weet de generatie van de lichting 1935,
daar omtrent, en later geboren in de
Oost, van de dingen en het doen in
Indonesië. Jaren lang ellende in kam
pen of daar buiten, zeer beperkt in vrij
bewegen. Daarna opeengehoopt in
enkele grotere centra, vrijwel versto
ken van ongedwongen contact met het
autochtone doen en denken en het
wijde, mooie land. Desondanks heb ik
mogen merken, dat bij erg veel van
deze "jongeren", heel diep, vaak on
begrepen, onberedeneerd, een zachte
liefde voor- en verlangen naar- weer
zien van het geboorteland bestaat.
F. R. SCHULTZ
Van redactiewege bekort! - Red. TT.
DE MEESTEN ZIJN DOOD....
De gegijzelden uit de trein-Beilen wor
den psychologisch etc. begeleid.
Is dat ook gebeurd met hen, die mis
handeld, uitgehongerd, als skeletten
uit de Japanse kampen kwamen?
Hebben deze laatsten hun "backpay"
en vergoeding voor teloor gegane c.q.
gestolen bezittingen gekregen? Ik
meen van niet!
Deze mensen waren (de meesten zijn
dood) er erger aan toe dan de slacht
offers van de Molukkers.
J. TIGCHELMAN
HOTEL "DE RUITER"
HOUTHEM
bij Valkenburg (Z.L.), St. Gerlach 43
tel. 04406 - 4 03 18.
Riant uitzicht op het Geuldal
doet denken aan de mooie rustige om
geving van de Preanger
Zeer geschikt voor diegenen die op me
disch advies een rustkuur moeten onder
gaan.
Met dieet-patiënten wordt rekening ge
houden
Alle kamers centraal verwarmd en voorzien
van warm en koud stromend water.
Prijzen per persoon en per dag; incl. be
diening en B.T.W. Logies met ontbijt
19,p.p.p.d. Half pension f 28,p.p.
p.d. Kamer met douche en toilet, logies
met ontbijt f 28,p.p.p.d. Kamer met dou
che en toilet, half pension f 35,p.p.p.d.
15
