SPORT IN SOERABAIA
Als U toch
een girorekening
heeft
In "Tong Tong" heb ik destijds enkele herinneringen opgehaald over sportieve
prestaties en het is nu met bijzonder genoegen, dat een op epn foto vastgelegd
team, dank zij een door mij zo zeer gewaardeerde geste van bevriende zijde (ook
voorkomende op de foto I), "aan de vergetelheid kan worden ontrukt", zoals
dat zo treffend heet en hetgeen overigens al zo vaak in verschillend opzicht in
"Tong Tong" is geschied.
Deze mooie foto (ruim 50 j. oud!) is prachtig gereproduceerd en brengt in een
prettig p.m. het succesvolle korfbalteam van de "Soerabaiasche Korfbal Club"
in haar beste jaren (1923- 1925) in de S.K.B. en de O.J.K.B. met o.m. de
Gestman's (midden, met kroost), de Molendijk's - zij, tussen de Gestman's
gezeten, was een korfbalster van uitzonderlijke klasse, ex-Fluks, Leiden en het
Nederlands twaalftal - broer en zus De Haan ("Gouden Munt"!), de Schallig's
(3), de Werdmüller von Elgg's (3), de Van Lier's (2), mevr. Schultz, Zieck,
Berretty, Hilda v.d. Steen, Sturm, Smit en last but not least Werner (met bal),
een enthousiaste en trouwe supporter, en ondergetekende.
Voor hen, die deze fijne Soerabaia-jaren hebben meegemaakt en nü nóg deze
foto wéér zien: wees blij om dat wat voorbij is, nooit meer zo kan zijn,
maar - toch zeker ook bij onze sportieve tegenstanders! - wel in de herinnering
een gouden rand heeft
J.K.H.B.
veren en of ik haar daar maar wilde
oppikken. (Door onbekendheid van de
P.T.T. in Singapore dat Dabo/Singkep
telegrafisch bereikbaar was, wat dit
telegram tot mijn geluk bij de brief
post terecht gekomen). Hoe laat was
het nu? Verhet was bijna 12 uur!
Laat die post maar waaien en als de
hazen naar het vliegveld!!
Ik hield een voorbijrijdende taxi aan,
liet hem een biljet van 10 Singapore-
dollars zien en gaf peritah keras om
mij met een rotgang naar het vliegveld
te brengen. De chauffeur reed werke
lijk als een duivel door de stad, bij
aankomst bij het vliegveld zag ik juist
een paar vrachtauto's de grote weg
richting Wildeminakamp opdraaien,
maar daar trok ik mij niets van aan;
mijn vrouw en ik zouden immers niet
in het Wildeminakamp verblijven! Ik
sprong bij het stationsgebouw uit de
taxi, rende naar binnen en vroeg daar
aan de eerste de beste of de kist uit
Batavia al was aangekomen. Net te
laat, de passagiers uit Batavia waren
zo juist afgevoerd naar - toch! - het
Wildeminakamp. Als de donder weer
naar de taxi rennen, de chauffeur een
extra vijf dollar biljet tonen en racen
naar het Wildeminakamp. Toen we de
poort binnen reden werden de Batavia-
passagiers juist gelost; mijn vrouw
stond daar met een wanhopig gezicht
en met haar boengkoesje met kleren
op het punt om naar de administratie
te gaan.
"Waar was je nou?" was het eerste
wat ze me verwijtend vroeg, maar
daarna was het weerzien niet te be
schrijven. Maar het eerste wat we
moesten doen was voorkomen dat ze
in de administratie van het Wildemina
kamp ingeschreven zou worden; want
eenmaal opgenomen in de ambtelijke
molen zou het niet zo eenvoudig zijn
om haar daar weer uit te krijgen. Zelfs
nu kostte het nog heel wat moeite om
de voorlopige inschrijving op het
vliegveld met bestemming "Wildemi
nakamp" te laten veranderen. Maar
het lukte.
Met dezelfde taxi waarmee ik geko
men was - en die ik nog niet compleet
had betaald, dus wachtte de chauffeur
bij de uitgang mij op - zijn we toen
tegen betaling van nog eens vijf dol
lar, maar nu met een rustig gangetje,
naar ons nieuwe onderkomen gereden.
Het bleek één enorme zaal van een
kamer in zo'n bekend Engels woon
huis te zijn. Op de eerste verdieping
met een heel groot balkon en een gro
te zeer luxueuze badkamer. Alles was
schoon, dat wel, maar er stond geen
stukje meubilair in (wel waren alle
"switches" nog aanwezig ondanks dat
ge-eier van die A.R. tb.). Van onze
medebewoners hoorden we dat we
het nodige meubilair maar zelf moes
ten halen uit een als magazijn van
buitgemaakte meubels ingericht huis.
Zo kwamen we dan toch nog in onze
spulletjes te zitten; het was allemaal
wel een bij elkaar geraapt zootje, de
stoelen waren kapot, de tafel was re
delijk bruikbaar, maar voor het balkon
hadden we heerlijke luie stoelen. Het
enige niet kapotte bed wat we in onze
haast konden organiseren was een
éénpersoonsbed van waaibomenhout.
We zakten er dan ook prompt de eer
ste nacht door! Die was dus ook ka
pot, maar de volgende dag hadden
we niet zo'n haast en vonden toen
met wat overleg een goed exemplaar.
Wij hebben daar in Singapore geno
ten van een 3-weeks gezinsvereni
gingsverlof. Het was voor ons "a se
cond honeymoon"!! Wat we allemaal
gedaan hebben, kan ik me niet zo
goed meer herinneren, maar we heb
ben vast en zeker langs de Chinese
winkels en restaurants gedwaald en
niet te vergeten Change Alley waar je
heel goedkoop allerlei gesmokkelde
spullen kon kopen.
Maar één ding zal ik nooit vergeten.
Vóór ik weer naar mijn standplaats
- alleen - zou vertrekken moest en zou
ik een nieuwe trouwring hebben. Mijn
eerste trouwring had ik nl. in het
kamp verkocht om wat extra bijvoe
ding te kunnen kopen (10 Japanse dol
lars voor een eendenei!) Die tweede
trouwring heb ik inderdaad gekregen.
Ik heb die nu nog, er staan twee jaar
tallen in gegraveerd: 1942-1946! I
M. RINGROSE
Bij de tweede aflevering van de schets
van deze schrijver (TT van 1 mrt) stond
ten onrechte vermeld "Slot".
Betaalt U ons dan per giro, niet
via de Bank?
Het scheelt ons enorm in de tijd,
want een giro geeft meer infor
matie, (adres, waarvoor de be
taling) dan een Bank-afschrift
waarbij we alles moeten uitplui
zen. Als het U om het even is,
ALSTUBLIEFT PER POSTGIRO
BETALEN. ALLES.
Administratie Tong-Tong
21
