Ultnerican
30 NOVEMBER 1962
le JAARGANG No. 8
T H E O N L Y I N D E P E N D E N T D U T C H - I N D O N E S I A N MAGAZINE IN AMERICA
'HER GLOW WARMED THE WORLD'
1
gpLUR/gc^Miit!!
qARINc
9 NISX
In November 6th '62 the "First Lady of the
World", Mrs. Eleanor Roosevelt, went home
to rest for good.
I will not repeat the statements made
about her, neither do I intend to write the
story of her life and all she has done for
mankind. There is no sense in dully repeat
ing what newspapers printed or what is
written in encyclopedias. Besides every big
magazine will probably come out with an
excellent story about this Great Lady's life.
Add to that that four pages of our A.T.T.
would not be sufficient to tell all
these things. So, I will give a personal
view on the woman and only person in the
world I truly and deeply admire. Mrs.
Roosevelt was engaged in everything, con
cerning people's welfare. She did those
things well and what's more in the interest
of all the peoples of the world. That's why
I do wish to repeat one statement, which
struck me as being the most true and most
correct: "With her passing away the whole
world is orphaned".
I have never seen or met Mrs. Roosevelt
personally. Neither have I read much about
her in books and magazines. But whenever
she talked over the radio. I could never
turn off the set, even if it were politics, for
which I do not care and which I do not
understand. Hers was such a pleasant voice,
with the "finishing touch" pronunciation,
you'll just have to sit down and listen. And
then you'll realize how well she could say
BIG THINGS with those small and simple
phrases. It's truly amazing. Once watching
her on Television and for the first time
seeing her other than on pictures, I was so
taken by her personality that I could never
erase that picture out of my memory. I
would describe her as being kind and
simple, yet utterly dignant and wise. And
I see her sitting there this very moment.
Mrs. Roosevelt is one of the few persons
who really knew a great deal about us,
Dutch Indonesians. She has been in Dja
karta during those hectic days after the
war, where she was interviewed by who is
now A.T.T.'s editor. None other than Lilian
Ducelle. When told that our group in the
U.S.A. wanted to publish an own indepen
dent magazine (AT.T.she was the first to
encourage this, realizing and openly ack
nowledging the values with which we
would be able to enrich American Life.
Coming from someone like her, on whose
opinion great men set much value, it meant
a great deal. In fact it gave us an important
start in American Social Life.
We regret that we have never been able
to thank her personally or that she will
never see how big American Tong-Tong
will become. And since we cannot thank hei
personally and show her our deepest ap
preciation, I feel that we should live up to
her expectations of us, lest her encourage
ment and acknowledgement be in vain.
Yes, Mrs. Eleanor Roosevelt is one of
those rare persons, who only gave, and
therefore will not be forgotten as long as
there are people living in this world. For
the world owes her a lot and has now lost
a great deal.
MARYKE STEEVENSZ
Djakarta, 25 Maart 1953.
Een rijzige, eenvoudig geklede vrouw met
kortgeknipt grijs haar, dat nooit zit, zoals
de kapper het bedoeld zal hebben. Ze
loopt met snelle veerkrachtige stappen en
niemand kan geloven dat ze 68 jaar is.
Iedereen vindt haar veel liever dan op
welke foto.
Om 10 uur's morgens staat ze in het
Menteng theater voor een lezing met debat
voor 1000 afgevaardigden van diverse vrou
wenverenigingen. Het is zelfs voor Djakarta
een warme dag en de temperatuur in de
zaal is zó, dat na een uur enkele dames
bleek de zaal moeten verlaten. Eleanor
Roosevelt staat op het toneel onder meedo
genloos felle cameralampen van het film
journaal en speekt. Twee en een half uur
staat ze daar, haar stem klinkt duidelijk,
gearticuleerd, soms ernstig, dan weer maakt
ze een paar opmerkingen, die de zaal doen
schaterlachen. Geen enkele keer maakt ze
een gebaar san het warm-hebben. Als de
persfotografen en cameramensen haar ein
delijk met rust laten zegt ze vriendelijk:
"Thank you!"
Om half één vertrekt ze met de auto
van de president naar Tjipanas waar ze zal
lunchen en uitrusten. In werkelijkheid zal
ze daar een bespreking hebben met ver
schillende autoriteiten.
Om 6 uur's middags is ze terug in de
lobby van het Amerikaanse Consulaat waar
20 journalisten van alle grote Chinese.
Indonesische en Nederlandse bladen haar
als hongerige wolven opwachten.
Met dezelfde kwieke stap waarmee ze
vanochtend het Menteng-theater binnen
stapte. komt ze uit de auto. Haar japon is
gekreukt, haar haren zijn verwaaid.
"I'm sorry I'm so late. Please give me
one minute more for powdering my nose!"
zegt ze eenvoudig. In de glazen deuren van
de hall zie ik haar beeld weerkaatst als ze
een kam door het haar haalt en haar japon
gladtrekt. Dan is ze klaar voor alle vragen
van de pers.
Alle vragen. Over communisme, social
isme en democratie. Wat ze denkt over
houding van de vakbondleiders, over de
economie van Rusland en die van China.
Soms denk ik: nu zal ze zeggen: "No com
ment!" Maar altijd heeft ze een antwoord,
een verrassende wedervraag soms, die de
eerste vraag volkomen onbelangrijk maakt
en de journalist in zijn schulp terug doet
kruipen. Ik denk: waar vragen ze het
allemaal voor? Ik heb niets te vragen, maar
ik moet toch wel met iets terug komen voor
mijn krant. Zat ik hier maar als mode
journaliste: houdt U van mooie kleren of
geeft N er niets om? Waarom moet een
vrouw zich interesseren en druk maken om
politiek en regeringsbeleid? Toe maar, dat is
precies de goede vraag:
"Vindt U dat vrouwen zich met politiek
moeten bemoeien?"
Na de persconferentie vroegen we of Mrs.
Roosevelt onze agendaboekjes wilde signeren.
Ik heb haar handtekening nog.
'Tedere vrouw moet weten wat er gebeurt
in de wereld waarin ze leeft, omdat het ook
de wereld is waarin haar kinderen en klein
kinderen leven. Ik hou van mijn klein
kinderen daarom acht ik het mijn plicht
meer te begrijpen van de problemen van
deze generatie. Er is zoveel to doen dat ons
dichter bij elkaar kan brengen. De wereld
is vol misvattingen, wantrouwen, egoisme.
Je kunt als vrouw weinig doen. maar het
is goed te weten waarom het allemaal ge
beurt. Dan alleen kun je later misschien
toch wel iets doen. als moeder, als groot
moeder!"
Wat Eleanor Roosevelt betreft ze hééft
het gedaan. Ze heeft de dingen onder
zocht altijd haar beste krachten gegeven
aan de goede zaak. En door haar menselijk
heid en eerlijkheid verdient ze Adlai
Stevenson's uitspraak in zijn herdenkings
rede
"Her glow warmed the World".
Voor vele Nederlandse zeepost TT-abonnees loopt het abonnement in December af.
Denkt U eraan het tijdig te verlengen bij ons kantoor 5430 Pioneer Blvd. hittrer-Cal.
